Узяць білеты на касмічны лайнер
I паляцець у госці к марсіянам...
Фантастыка?
A колькі год мінула,
Як першы спадарожнік стартаваў?
I тут я ўспомніў пра сваё дзяцінства
Пад цёмнай саламянаю страхою,
З шаптухамі, папамі, знахарамі
I невялічкім дымным каганцом.
Здаецца гэта мне былым стагоддзем.
Здаецца, нешта каляндар наблытаў:
Калі лічыць па зробленай рабоце, —
Прайшло не пяцьдзесят, а дзвесце год.
Я азіраюся i думаю заўсёды:
А што было б, каб не радзіўся Ленін,
Каб у кастрычніку не паднялі паўстанне,
Каб не ўвайшла «Аўрора» у Няву?
Сядзеў бы я i сёння ў курнай хаце,
Тачыў бы верацёны пры лучыне,
Насіў бы лапці, зрэбныя кашулі
I вечным бы нядоімшчыкам быў,
Баяўся б старасты, урадніка i бога,
Глядзеў бы на чыгунку, як на дзіва,
Насіў бы крыж усё жыццё на шыі,
Як цяжкае i мулкае ярмо.
А белы свет канчаўся б за узгоркам,
I толькі б не канчаліся нястачы,
I толькі крыўды, гора i знявагі
Я ў спадчыну б унукам перадаў.
He ведаў бы ні Пушкіна, ні Гётэ,
Не бачыў бы палотнаў Рафаэля,
Застаўся б невядомым Цыялкоўскі,
A Маякоўскі кайданы б насіў.
Галоўнага канструктара не мелі б,
Не сустракалі б нашых касманаўтаў,
Не рыхтавалі б новых да палётаў,
Бо ix у нас напэўна б не было.
Калі б не рэвалюцыя, не Ленін,
Калі б не камсамольскія пуцёўкі,
Не светлыя чытальні інстытутаў,
Нам бы сваіх каханых не сустрэць.
Усё жыццё тады пайшло б іначай:
Былі б у нас цяпер другія сем'і,
Другія дзеці i сябры другія,
А тых, што ёсць, ніколі б не было.
Руда рудзела б пад гарой Магнітнай,
Гула б тайга на берагах Амура,
Каля Старобіна ляжалі б сільвініты,
А на Палессі панаваў каўтун.
Вякамі людзі марылі пра шчасце,
Складалі казкі пра сваё збавенне,
Шукалі мужных волатаў, а потым
За імі ўслед на катаргу ішлі.
Павінен стаць быў Леніным Ульянаў,
Каб увабраць любоў i гнеў народа,
Паклікаць самых дужых i адважных
I павярнуць усёй планеты лёс.
Мы ўсе яго сучаснікі i сведкі,
Як ён жыццё i лёсы перайначыў.
I нашыя нашчадкі пазайздросцяць,
Што продкі ix пры Леніне жылі,
Што бачылі той самы дождж i хмары,
Якія бачыў Ленін над Масквою,
Чыталі тыя самыя газеты,
Што Ленін кожнай раніцай чытаў.
Той самы хлеб, цяжкі, шурпаты, глёўкі,
Што еў Ільіч i мы ў дзяцінстве елі,
I пакляліся Леніну жывому
Быць гэтай клятве вернымі заўжды.
Апошні раз мы не стрымалі слёзы
У студзені, калі гулі сірэны,
I сцюжа лютавала над зямлёю,
I ўпершыню пачулі — Маўзалей.
Мы ўсе за тую зіму пасталелі
Так, як у горы сіраты сталеюць,
I сталі вочы вострымі, сухімі,
А плечы i дужэй, i трывалей.
Здавалася, што ленінская воля
I сіла перайшлі ў мільёны сэрцаў,
Што гэтай сілы, мужнасці i веры
I гэтай праўды хопіць на вякі.
Нам стала неабходна, як паветра,
Нялёгкая гарачая работа,
Бо сэнс жыцця, i нашае бяссмерце,
I шчасце пакаленняў толькі ў ёй.
Прымаюць нашы дзеці эстафету
Ад першых трактарыстаў i вучоных,
Ад сталявараў, дойлідаў, хірургаў,
Каб новым пакаленням перадаць.
Спрачаецца, працуе, марыць Ленін,
I кожны з нас, калі бывае цяжка,
К яму ідзе па мудрую параду,
Бо ён вось тут, у сэрцы i ў душы.
Ён выступае на Дваццатым з'ездзе,
Усе мы чуем ленінскую праўду,
Суровую, адкрытую, святую,
Што вучыць нас, вядзе i беражэ,
Што адкрывае нам такія далі,
Дае такую ўпэўненасць i сілу,
Такую мудрасць i такую волю,
Якая зможа ўсё перамагчы.
То свеціцца блакітнымі агнямі,
Гартуе сталь, то праз сівую сцюжу
Вядзе цяжкія гулкія саставы
Энергія жывога Ільіча.
Мы Леніна маглі б i сёння бачыць
Не ў гранітным строгім Маўзалеі,
А на трыбуне, на Чырвонай плошчы,
З заціснутаю кепкаю ў руцэ.