Tenslotte zou, in de wrede IJzertijd, ook dit land ten ondergaan. Maar tien gelukkige eeuwen waren toch geen geringe prestatie, en de geest die eruit voortkwam, zou blijven bestaan. In de eeuwen die erop volgden, moest de vergeten waarheid dat de mens eens generaties lang geluk had gekend, niet geheel verloren gaan en in het onderbewuste blijven doorwerken. Misschien zouden degenen die de uiteindelijke toekomst hadden opgebouwd, terugkeren naar het rijk dat Lynx had gesticht, om ervan te leren.
‘Aura’ fluisterde Lockridge, ‘blijf bij me en help me.’ ‘Altijd,’ zei zij.