Турэмны дзёньнік

3-га, субота

Лета, летца мінае. Сёньня я быў „дзяжурны” - квэцаў ганучай падлогу камеры.

4 жніўня, нядзеля

Дзень скончыўся. Віталь Барысаўскі лепіць Луку з хлеба, я пiшy, Піма В. Чытае газэту. Душна, i ў роце кісла.

ПРА НЯНАВІСЬЦЬ

„В дни напряжённой летней битвы 1942 года поэт Константин Симонов написал стихотворение „Убей его”. Продиктованное созревшим, оформившимся чувством ненависти, это стихотворение западало в солдатское сердце каждым своим жестоким, жёстким и требовательным словом:

Так у бей же немца, чтоб он,
А не ты на земле лежал,
Не в твоём дому чтобы стон -
А в его - по мёртвым стоял.
Так хотел он, его вина, -
Пусть горит его дом, а не твой,
И пускай не твоя жена,
А его - пусть будет вдовой. (...)
Так у бей же хоть одного!
Так убей же его скорей!
Сколько раз ты увидишь его,
Столько раз его и убей!

Суровы стихи советских поэтов, зовущие к ненависти и возмездию. Яростью священного гнева насыщены их строки. Нашу ненависть мы подняли как меч народной самозащиты. Нашу ярость мы занесли над головой врага как оружие правды, свободы, независимости, любви...”.

Аляксей Суркоў,

„Голоса времени”,

выд-ва „Советский писатель”,

1965 год

„Друг друга ненавидеть умеем - это унаследовали у мещанства, а углубить и расширить ненависть на весь мир, враждебный нам, не удаётся. В современной поэзии музыки ненависти не слышно”.

А.М. Горкі

Питая ненавистью грудь,
Уста вооружив сатирой,
Проходит он тернистый путь
С своей карающею лирой.

М. Някрасаў

Калі турэмшчык паперу з пяром адбярэ,
у сэрца пальцы ўкладу, напішу крывёю сваёй.
Калі турэмнай пячаткай мой закаркуюць рот,
Гнеў загаворыць мой звёнамі ланцугоў.

Фаіз Ахмад Фаіз,  пакістанскі паэт

6 жніўня, аўторак

Да абеду. Сусед Вайхоўскі зьехаў на Валадарку. Цяпер удвох з Віталем Барысаўскім, майстрам лепкі, чые гліняныя чарткі прадаваліся ў скверы на плошчы Свабоды ў Менску.

На днях сон. У бабінай хаце: Н. Матыцкая, Н. Захаранка, Скобла, я зь імі. Любошчы. Потым голас дзіцяці, дзяўчынкі, які прыводзіць мяне да вішні на полі, што каля бацькавага хутара. А там, у разоры, труп, чамусьці ведаю, што дзяўчынкі. Яго абселі мурашкі, густа-густа - капошацца. Потым аўтамабіль, за рулём знаёмы актор. I яшчэ сьмерць кагосьці з радні Сіняўскай Мані зь вёскі Матыкі.

„Толькі жыцьцё вымушае пакутваць. Памерці не балюча. Памерці - заснуць. Сьмерць - гэта азначае канец, спакой, супакаеньне. Чаму ж тады яму ня хочацца паміраць?”

Джэк Лондан, 

„Любоў да жыцьця”

СУКАМЕРНІКІ

1). Дзіма Вялічка, 21 год. Менск, студэнт Акадэміі фізкультуры. Справа аб забойстве банкіра Валадзько.

2). Камера № 15. Армянін зь Літвы. Кантрабанда валюты.

3). Аляксандар Маціеўскі, былы супрацоўнік міліцыі 9-я камера. Справа Валадзько плюс абвінавачаньні ў згвалтаваньні ў будынку РАУС дзьвюх мянчанак. Сям’я: жонка, дачка.

4). Кітаец Лі Хен Ci. Кантрабанда валюты. 9-я камера.

5). Аляксандар Баеў. Рэкет. 5 гадоў агульнага рэжыму. Камера № 10.

6). Артур Караткевіч, былы сьледчы з Барысава. Хабар. Родныя: жонка i дачка. Хворыя бронхі.

7). Дзіма Вайхоўскі. Ненаўмыснае забойства. Прадпрымальнік. Чацьвёрты курс педінстытуту.

8). Віталь Ж. Малодшы сяржант. Барысаў, „Печы”. Цывільная прафесія - кераміст. Жонка й дачка Ліза.

9). Вадзімас Лашчэўскіс, Літва. Кантрабанда аутамабіля.

10). Алег Рыбкін, непаўналетні Віцебск, вул. Смаленская.

11). Сяргей Сільвановіч, Полацак. Хуліганка.

12). Валянцін Гуртавы.

13). Алег Туронак.

14). Юры Гарбачэўскі, Наваполацак. Артыкул 115-ы.

15). Віктар Зуеў (спаліў аптэку).

16). Алег Кузьняцоў, узрост - 15 гадоў.

8 жніўня, чацьвер

„I ўсё гэта - за што? Што я зрабіў? Якое злачынства зьдзейсьніў я перад грамадзянамі горада Ніягара-Фолс, што на мяне абрынулі ўсе гэтыя кары. Я нават не зграшыў супраць пастановы, якая забараняе начаваць на вуліцы. Я спаў не на вуліцы, а ў полі! Я нават не пpaciў хлеба i не выкленчваў „лёгкую манету” ў мінакоў! Я толькі прайшоўся па іхных тратуарах i паглядзеў на ixны сьмеху варты вадаспад! Дык дзе ж тут злачынства?”