* * *
Да скону галіне хістацца,
Няішач?
Мне з зайздрасцю не развітацца,
Хоць плач.
Зайздрошчу (напэўна, я хворы?)
Ўсяму.
I сэрцу ні ўцехі, пі зморы —
Майму.
Я гіну, а зайздрасць не гіне —
Шкрабе.
Я нават зайздрошчу, галіна,
Табе.
Я I ВЕЦЕР
Я чакаю,
I вецер чакае са мной.
Ён — то ўверсе, то ўнізе.
Ланцужком
Ён пагойдваецца за сцяной
I пазвоньвае па карнізе.
Я кахаю,
I вецер кахае цябе,
Адзіноту трывае...
Патухаюць
На мяккім ягоным гарбе
Іскры позніх трамваяў.
Я спяваю,
I вецер таксама пяе.
Каля нашага ложка
Ён сагрэе
Халодныя пальцы свае
У сукенцы тваёй і панчошках.
* * *
Усё — падман, усё — падман,
I толькі не падман — каханне!
Я напісаць хачу раман
Пра абяцанне-спадзяванне.
I той раман, і той раман
Пачну, як гэтае прызнанне,
Што ўсё — падман, усё — падман,
I толькі не падман — каханне.
Я напішу, я напішу
Не проста добра, а выдатна,
Але ж я вас не ўзварушу
Ні першай сцэнай, ні астатняй.
Няўжо таму, што мой раман
Пачаўся з гэтага прызнання,
Што ўсё — падман, усё — падман
I толькі не падман — каханне?
А вы мне скажаце: «Раман
Пра спадзяванне-абяцанне
Сам па сабе і ёсць падман...
Раманы ж пішуць пра каханне».
* * *
Пярун блаславіў твае ўцёкі —
Высокі і добры наўздзіў —
Твае завушніцы, пярсцёнкі
I твой ланцужок блаславіў.
Але навальніца пужала,
Святло вынішчала з душы —
Ты жонка, ты жонка чужая.
I муж я таксама чужы.
Яшчэ твой прыход нечаканы
Былой не вяртаў цішыні —
Не будзеш, не будзеш каханым
I сам не палюбіш ані.
Аднак — за раптоўны давер мне,
За клопаты «не назусім»,
Адшпільваю гузічак верхні
На плашчыку чорным тваім.
* * *
Прыгожая жанчына побач —
Я забываю пра сям'ю.
Благога тут, на першы погляд,
Не бачу і не прызнаю,—
I на другі, на трэці погляд...
I толькі ўсё ж у нейкі міг
Сумненні одумам напоўняць
I зрок мой стомлены, і слых.
Не рады я сумненням гэтым!
Наканаваныя заўжды
Яны звычайнаму паэту
На ўсе ягоныя гады.
Прабач, прыгожая жанчына,
Што я сцішаю свой парыў,
А вось Ясенін — малайчына!
Ён так ніколі не рабіў.
* * *
Калі за пакуты свае
Ты грошы займеў неблагія,
А дні праляцелі твае,
Найлепшыя дні маладыя —
Падумай, што лепей тады:
Піць квас і на грошы маліцца,
Ці з гэтай жыццёвай нуды
Машыну купіць і разбіцца.
ПЛЯШКА
Пляшку выпілі, а потым
Кінулі пад плот.
I яна ляжыць пад плотам
Тыдзень, месяц, год.
Той памёр, хто пляшку кінуў,
Той памёр, хто піў.
Паваліўся плот на гліну
I дарэшты згніў.
Пастарэлі сонца й месяц —
Свецяць як калі.
Запусцелым гэтым месцам
Цені паплылі.
Іх не разглядзела гліна,
I не ўбачыў плот
Ценяў гонкі і глыбінны
Чалавечы ход.
Але вока пляшкі прагна
Зіркнула імгле,
Слёзы выступілі раптам
На зялёным шкле.
Слёзы вымякчылі гліну —
Той плыве, хто пляшку кінуў.
Слёзы на зялёным шкле —
Той, хто піў, плыве.
PARIS
Парыж, у якім я не быў.
Мне сніцца невыпадкова —
Падпаў пад ягоны уплыў
Мой дух местачковы.
Са школкі, з дзяцінства яшчз
Я памятаю загадку
Пра сена, якое цячэ,
Якому ў агні анігадкі.