Загадку адгадваў — рака,
Як наша Гарынь альбо Прыпяць,
Я піў з іх... і хоць з паўглытка
I з Сены хацелася выпіць.
I зараз я прагну таго ж,
I зараз у вершы — дзяцінства.
Праз тое і назва лацінкай,
«А гэта ужо «выпендреж»,—
Мне скажуць,— не вельмі дасціпны,
Эстрадны, бравадны»... I ўсё ж
Парыж мой, карцінны Парыж,
Парыж мой экранны і кніжны.
Вядомы з газет і афіш —
Не стануся госцем я лішнім.
Ад сноў сваіх трапяткіх
Прыеду абавязкова,
I тут, на бульварах тваіх,
Сканае мой дух местачковы.
Мне трэба сустрэцца з табой,
Як з новай нязвыклаю воляй...
Прыеду парою любой,
Як толькі Авір мне дазволіць.
КУРАСОЎШЧЫНА
Паэма
На Курасоўшчыне ставала соў,
Па Курасоўшчыне хадзілі куры,
Лясы шумелі, і з усіх лясоў
Не жменькі совак, а навалы соў
Курэй сачылі позіркам панурым.
I з кожным годам менела курэй...
Гаспадары па совах як прыпала
Стралялі з вышак, з вокан і з дзвярэй,
Ды толькі больш палохалі курэй —
Савіная ж не менела навала.
Ці стрэльбы ў іх няўдалыя былі,
Ці поначы страляць не мелі спрыту —
Хто ведае, апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўнымі нябыту.
Здавалася, што з нейкага там дня,
Калі дарэшты папусціцца, совы
Апошняе пацягнуць кураня...
На седалы пустыя з таго дня
Пасядзе страх... дай божа, каб часовы.
I так... на вёсачку сыходзіў страх,
I пасля кожнае начы савінай
На кожны комін і на кожны дах
Ён ціснуў больш, той ненажэрны страх,—
Аж храбусцелі кроквы і цагліны.
Ды ў роспачы, няхай сабе якой.
Ратунак ёсць, нібы тапельцу трэска,
I толькі варта зварухнуць рукой —
У роспач Вашу, злучаны з якой,
Ратунак прыйдзе радаснаю весткай.
Дык вось, адзін вясковы жартаўнік,
Раблезіянец з гузікаў да шлунак,
I халасцяцкай ніўкі працаўнік.
I так далей... дык гэты жартаўнік
Сказаў суседзям: «Ведаю ратунак.
Між соваў ёсць галоўная сава,
Драпежніца і, як і ўсе, дурніца.
Але не то, што вока, а брыва
Мне не здзяўбе галоўная сава,
Бо з той савой надумаў я жаніцца».
Суседы ў рогат, кінуліся ў смех,
«Жаніх» таксама ў смех, аж вочы граюць,
I, нібы шлюбны вэлюм, просіць мех
I рады думцы, што дарэчы смех,
Бо там смяюцца, дзе надзею маюць.
Прынеслі мех. Пад паху — і з кійком
Пайшоў і знік за метраў сто ці дзвесце...
Хлеб чорны запівае малаком
I недзе там арэхавым кійком
Ён крылы абаб'е сваёй нявесце.
Ці змовіны з савою ў іх былі,
Ахрышчаныя пачуццём нібыта?
Хто ведае. апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўпымі нябыту.
Калі саву той жартаўнік прынёс —
Яшчэ анёлы ў комін заляталі,
Яшчэ світанак зоры не абтрос,
А вёска бегла. крычучы: «Прынёс!»
I ў ладкі гучна пляскала платамі.
«Вылазь!»... I з меха вылезла сава,
Звычайная. з бульбатымі вачыма
I з рожкамі сівая галава.
I па-дзіцячы сонная сава
Ад вільгаці пацепвала плячыма.
Яе сляпіла зыркае святло
I галасы палохалі людскія,
I як даўмецца, беднай, ёй было,
Што галасы і гэтае святло
Ёй зычаць змены ў лёсе неблагія.
«Ты мудрая, мудрэйшая за ўсіх,
Ў табе я жонку бачу, не гультайку»,—
Так распавёў абранніцы жаніх.
I нахіліўся раптам, і пры ўсіх
Саву пагладзіў, як жывую ляльку.
Сава змікіціла, што да чаго.
I хоць не бачыла яна прамоўцу,
Бліжэй падсунулася да яго
I крылцы ў бокі — вось, маўляў, чаго
Яна натрэбна гэтаму вяскоўцу.
А той працягваў: «Жыць сярод людзей
Ты здолееш, бо мудрая адвеку.
Стань жопкай мне і лепшаю з падзей.
Папросім блаславенне у людзей.
Патрэбнае саве і чалавеку».
I быў яшчэ апошні аргумент,
Які пераканаў саву адразу —
Пра хараство звычайны камплімент...
Калі забудзеш гэты аргумент,
Жанчына тое прыме за абразу.