Ды жартаўнік забыць яго не мог
I, больш таго, сава ж была жанчынай!
Круцілася каля ягоных ног,
Нібы спрыяла, каб герой наш мог
З тых дотыкаў адчуць сябе мужчынам.
I ён адчуў... «Прыгожая!» — саве
Ледзь выдыхнуў у дробненькае вушка,
I ўжо тады не мех пусты ў траве —
Убачыліся ўзбуджанай саве
Крухмальныя прасціны і падушка.
I шлюб адбыўся і збярог курэй...
Сава ж была галоўнаю савою,
Таму спыніла свой драпежны рэй,
I рэшта недаедзеных курэй
Ёй склала пацеры на гурбе гною.
А людзі зразумелі, што заўжды
З любою ўяўнай і няўяўнай сілай
Дамовіцца, каб не было бяды,
Магчыма назаўсёды, назаўжды
Не стрэльбай, а прыгодай нейкай мілай.
Таму няхай жывуць жартаўнікі
I ў Курасоўшчыне, і ў дальнім краі,
Бо ў дні любыя і ва ўсе вякі
Не на багоў, на Вас, жартаўнікі.
На Вас адных — жыццё надзею мае...
Сава ж з вяскоўцам век свой прабылі.
А ў блізкай блізкасці ці мелі сітрыту?
Хто ведае, апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўнымі нябыту.
АДАМ НЯДЗЕЛЬКА
Паэма
З чаго мне, чорт пабірай, пачаць?
I драбяза гняце, і веліч —
З чаго пачаць? Ва ўсім — туман.
Пра тое думаў Караткевіч,
Свой пачынаючы раман.
I мне таксама дбаць пра тое,
З чаго пачаць...
I я хачу
Сваёй паэмкаю малою
Цікавым стацца чытачу.
Чытач, цябе не дагукацца
Па нашым часе, але ўсё ж
Не проста так цікавым стацца,
Як вераб'ю базарны грош,—
Хачу, каб ты ў маім героі
Сябе пабачыў...
I мяне
Шчэ больш упэўніў, што дурное
Як горб нябачны на спіне.
Хваробы гэтае сімптомы
На кожнай вуліцы,
Зірні —
Ва ўладзе выпешчанай стомы
Марнеюць душы дзень пры дні.
Дык вось, акрыўшыся цытатай,
Займеўшы тэму не па блату,
Ступлю два крокі і ў акно
Зірну — надвор'е там якое?
Пачну з надвор'я, бо яно
Заўсёды побач, пад рукою,
I ахвяруе рытм настрою
Майму галоўнаму герою —
У Мінску холадна было,
У размаітасці наклеек
Вітрынаў гастраномных шкло
Блішчала незвычайна неяк.
Хоць незвычайнага ані:
На шкло налеплены плакаты,
Гарэў неон, і ў тым агні
Стаялі слуцкія таматы.
Недэфіцытны неслі сцяг
Алей, і маргарын заўсёдны,
I крупаў застаялы пах,
I селядцовы дух нязводны.
I ўсё ж, герой мой дарагі,
Далёкі ад высноў цынічных,
Прамовіў: «Выбар неблагі
I выгляд у вітрын нязвычны...»
Лайдакаваты абармот
Зусім на яву не зважае,
Адно з кішэні бутэрброд
Дастаў і зноўку прамаўляе:
«Які нязвычны рух таксі
I незвычайны грук трамвайны,
I бутэрброд, што сам ясі,
Не проста смачны — незвычайны.
I манекены ў негліжэ,
I літары СБ па пральні,
І нават літары МЖ,
I сам замок на прыбіральні.
Ах, Мінск! I што ні прамільгне —
Ты ў кожнай рысе неаспрэчны,
Не тое што абрыдлы мне
Заштатны горад Маладзечна».
Сказаўшы гэта, поўны рот
Перакрывіў — аж зніклі словы!
Нібыта ў цемры бутэрброд
Глынуў з мяшэчкам папяровым.
Ажно прыцішыўся вакзал,
I толькі ветрычак пранізлы
Пад палітончык падлязаў,
Пад халасцяцкую бялізну.
I ён падумаў пра цяпло,
А гэта значыць пра кілішак,
У Мінску ж холадна было,
Калі ён з электрычкі выйшаў.
Заўжды, калі бываў жадзён
Раптоўпай кроплі пры нагодзе,—
То стукаўся ў «Мядуху» ён
Альбо ў «Каханую» заходзіў.
З уяўнай стомай на ілбе
I з нейкім напускным сарказмам
Ён адпаведнае сабе
На халасцяцкія заказваў.
«Цяпер не той разгон піццю
I мерка, нібы хвост авечы,—
Сто грам на рукі, і.. адзью,
I болей не нальюць за вечар.