Расой хрысцілі мой няўцямны лоб.
Яны не крыўдавалі, існавалі
Як лепшая з усіх зямных аздоб,
Узрошчаная над гарынскай хваляй.
Я не хацеў пакрыўдзіць іх знарок...
Красой ахвярнай кветкі ратавалі
Мой талент кволы, мой адчайны крок.
* * *
Што пра сябе казаць, калі аднойчы
Я ледзьве не прагледзеў той красы,
Што не прыходзіць у майстэрню двойчы,—
Што залацей ад залатой расы.
...Варштат прыбраны, падмяліся трэскі,
I чысціні скразныя галасы
Вяртаюцца да селішчаў палескіх.
Спатоленыя чыстаю красой,
Адпачываюць малаткі, стамескі
I востры серп з адбітаю касой.
* * *
Ну колькі можна пра душу?
Не выказаць душу чужую —
Душу відушчую, сляпую,
Душу старую, маладую,
Святую, грэшную, жывую,
Змярцвелую, зусім глухую
I нават блізкую — любую!
Не выказаць душу чужую,—
Хоць будзеш мудрым удвая...
Ды што тут гаварыць урэшце:
Душа чужая — не свая,
Дый са сваёй не разбярэшся.
* * *
З гадамі раблюся люцей
У гэтай любові бязгрэшнай —
Люблю незнаёмых людзей,
Таму што ад іх незалежны.
Хаваюць і клопат, і страх
I мной не цікавяцца: «Хто ты?»
Ніхто з іх не зробіць замах
На радасць маёй адзіноты.
КНІГІ I ЛЮДЗІ
Няўжо я невылечны эгаіст?
Няўжо я зусім ваўкаваты маўчун, якому кнігі замяняюць жывых людзей?
Што зробіш, калі, сапраўды, я сябе лепш адчуваю ў бяседзе з кнігай, а не з чалавекам.
Кнігу можна разгарнуць і загарнуць, узяць з паліцы і, вярнуўшы на паліцу, забыцца пра яе зусім.
Што ні ўчыніш — кніга не пакрыўдзіцца.
Пакрыўдзіцца чалавек.
I кропелькай сваёй крыўды ён заўсёды абуджае акіян маёй,
з якога з кожным годам усё цяжэй і цяжэй выплываць.
ПРЫГАЖОСЦЬ
Табе пярэчу, прыгажосць.
Наканавана мне пярэчыць
I з галавы да ног — наскрозь
Працятым быць нязгодай вечнай.
Цябе прыняць такой, як ёсць,
Адной табе ў жыцці маліцца
Не маю сілы, прыгажосць,
Не здатны я табе скарыцца.
Я — тут, а ты, вядома, скрозь,
Я шмат не разумею рэчаў,
Але я ўцяміў, прыгажосць,
Адно — штодзень табе пярэчыць.
Не адмаўляць цябе, крый бог,
Не абмінаць цябе ніколі,
Не абражаць, як хтосьці б мог,—
Пярэчыць толькі, і не болей.
О так — ты выратуеш свет,
Ты мову нашую ўратуеш,
І не адзін яшчэ паэт
У рыцарах тваіх звякуе.
Усюды існую тваю
Уславіць велічнасць ад сэрца,
А мне праз глухату сваю
Ізноў пярэчыць давядзецца.
Прабач, я дрэнны служка твой,
А лепшым стаць не выпадала —
З маёй пачварнаю душой,
З маёй душой недасканалай.
* * *
Гады маладыя, а таленту брак —
I поркаюся ў драбязе.
Сляза, нібы зайздрасць, прыходзіць няўзнак —
Якая карысць у слязе?
Душа ачышчаецца з тою слязой?
Па-іншаму бачыцца свет?
I я суцяшаю сябе драбязой,
Як кожны звычайны паэт.
I я без гаючай тае драбязы
Сябе не ўяўляю ніяк —
Без гэтых радкоў і без гэтай слязы...
Праз тое і таленту брак.
* * *
Дзе ты, лепшае? Там, дзе горшае.
Там, дзе горшае — там і я.
Там не луг цвіце і не бор шуміць,
I не ўчуеш там салаўя.
Хай палеская, хай вандроўная
(I ці той яшчэ можа быць!) —
Там душа мая, смеццем поўная,
Што не вымесці, не спаліць.
* * *
А хто каму перашкаджае
Сабою быць, адзіным быць,
Каб лёс не дробязным адчаем —
Высокім болем наталіць?