- Лаўрыньчык! Збегай, сынок, вады: згарэў я, зусім згарэў! - крычаў стары Задума аднаму сыну. - А ты, Лявон, - казаў ён другому, - ча марудзіш: лезь на палок, парся... самы, братка, дух... у-ха-а!..
- Дайце, Рыгоравіч, я вас лёгенька пацёпкаю, - як умеў, набіваўся вучонаму пляменніку сваёю ласкаю дзядзька Якуб.
- Ды не, не, не... я сам! - не ведаў хлопец, як адчапіцца ад прыкрасці, што родны дзядзька кажа яму і «вы», і «Рыгоравіч».
Махнуў на ўсё рукою і палез на палок. Абпёк кволыя месцы аб гарачыя палкі, плакаў ад горкага тут уверсе дыму, махаў і так і гэтак, каб не дужа пяклося, цяжкім нейкім венікам - і праклінаў сваю родную матэрыяльную культуру.
«У-у, жывуць жа людзі, - думаў ён, - лес пад бокам, паны ўлезлі ў даўгі і зводзяць яго ў пень, а яны, штогоду пускаючы на гарэлку не адну добрую лазню, мыюцца ў такой, што... каб яна згарэла на чыстым полі гэткая...»
- Духу ж паддайце! Гэй, хлопцы! - са скуры выпінаўся Мікіта, ізноў ужо просячы духу.
- Ужывай, дзядзька! Пагрэйся! - адказаў яго пляменнік Яхім, што меў мянушку «Вясёлая галава, а гнілыя кішкі», - і чох! поўны карэц на печ.
- Сцюдзёна! Зябну! - вырабляўся Мікіта, ведаючы сваю славу, што ніхто яго не пераседзіць у самым гарачым духу.
- І так гарым! - буркнуў, не ўцерпеўшы, Лявон, седзячы каля яго і паліваючы сцюдзёнаю вадою галаву. Ён са злосцю ўздумаў на тое, што Мікітаў сын, Панас, п'е смярдзючую ханджу, як ваду, а сама старая Мікіціха мажа ёю ногі ў лазні. Во і сёння насмярдзіць тут, што не прадыхнуць, як будуць мыцца бабы... Уздумаў ён, што і яго матка корміць вяпроў у хаце, а не ў свінарцы, што ў хаце ў іх ніколі не можа быць чыста. Адным словам, дрэнна з усіх бакоў.
- Запанеў наш аграном! - жартаваў Мікіта. - Духу баіцца Рыгоравіч... А мне, мужыку, любата, - крычаў ён. - Дай Бог да веку!
Лявон мусіў, сцяўшы зубы, маўчаць.
«Які тут чорт запанеў, - з вялікаю крыўдаю ў сэрцы злаваўся ён на ўсё Цёмналессе, - свінні, а не людзі... Я вёз дамоў кніжкі, каб чытаць ім, а яны кожны вечар, кожнае свята гуляюць у карты ў Мікітавай хаце, а на кніжкі не звярнулі ніякае ўвагі. Яшчэ казалі, - разумцы! - што некалі ім займацца панскімі справамі... І вось павінен слухаць ад іх гэтае бязглуздае: запанеў, запышэў, гардзіцца...»
- Пастой, Лявон, куды ты? - гукаў бацька. - Зараз вады прынясець Лаўрынька, будзем абдавацца.
- Добра, добра! - сказаў, а сам, не маючы ўжо сілы вытрымаць усіх крыўд для цела і думак, выйшаў як п'яны ў прымыльнік, схапіў адзежу і рупна, як толькі служылі рукі, пачаў, не абдаўшыся чыстаю вадою і з прыліпшымі на целе лісцінкамі ад веніка, адзявацца.
Калі трошку пахаладнеў на свежым паветры, ён ад злосці патрошкі пераходзіў у сум і горкую пакуту.
«А нягожа мне казаць: бязглуздае, дзе толькі цемната, - сядзела яму ў галаве. - Скуль жа ведаць гэтаму старому вяскоўцу, прыгонніку яшчэ - Мікіце, што ён вучыцца не дзеля таго, каб толькі заграбаць грошы; што ён жа іншы, не цураецца вёскі, любіць яе і паважаець, як родны сын; што ён будзе кіравацца на ўсе сілы, каб бачыць яе цвярозаю, светлаю, здаволенаю жыццём; што ён «запанеў», але зусім не так, як думае Мікіта. І лацвей ім, - думаў Лявон далей, - страляць у вочы: запанеў! - калі яны ведаюць вагу свае векавечнае працы мужыцкае, а хай бы яны пабачылі боль у сэрцы і смутак у думках у мяне, прымака ў тым «панстве» і пасынка ў вёсцы, - і яны валей згодзіліся б ехаць з сошкаю на родныя шнурочкі, чымся так запанець...»
Кашуля не надзявалася, мялле наліпала і калолася, нечым дрэнным пахла. Шапку шукаў-шукаў Лявон, каб прыкрыць ад ветру мокрую галаву, і ніяк не мог знайсці ў дакучлівай, прыкрай цямноце прымыльніка.
- Браточкі, што ж гэта, я ж акалеў зусім... Кажыце, хто ўзяў мае штаны? - пытаўся дзядзька Якуб, хныкаючы з лазні ў прымыльнік і назад у лазню ў адной кашулі без штаноў. - А хто тут яшчэ скруціўся пад нагамі? Ай табе месца мала? - узбіўся ён на Лявона.
- Я... - адгукнуўся Лявон ціхім, сумным і злым голасам.
- Ах, гэта вы?! Даруйце, Рыгоравіч!! Гэта я няўмысля патурбаваў вас... - не ведаў, дзе яму дзецца ад сораму, дзядзька, і якраз тут, сагнуўшыся, каб што-небудзь падаць пляменніку, знайшоў сваю адзежыну: Лявон ці хто затаптаў тут яе нагамі.
А Лявону было так прыкра, і так яму балела, і такая злосць брала яго на нікчэмную, падлыжніцкую далікатнасць цёмнага дзядзькі - такога змалку дзён любага, дарагога, бо нешчаслівага ў жыцці, дзядзькі Якуба.
У цяжкім настроі варачаўся Лявон з лазні.
Быў ціхі вечар. На высокім небе ззялі зорачкі, ліў месяц сваім сярэбраным, хоць і пазычаным, святлом. Скрыпеў пад нагамі марозны снег. А Лявону было цяжка.
«Беларусь, Беларусь! Што ты цяпер ёсць?» - звінела яму адна думка. «І што з табою будзе», - плыла другая.