3 лісця арэшніка падалі каплі. Было мокра. Я выпрастаўся і крыкнуў:
— Хто тут?
Стаяўшыя замерлі на месцы, нічога не адказаўшы. Потым адзін накіраваўся да мяне.
— Стой!..
Падышоўшы бліжэй, я пазнаў Ніку і ўраз апынуўся каля другога, на хвіліну збянтэжанага.
— Вам куды?
Ён не адказаў. Потым мармытнуў пад нос і паказаў на Ніку, які таптаўся побач.
— Ды гэта свае,— запэўніваў Ніка.
Я зірнуў на незнаёмага. Ён зашпіляў шэрую сялянскую куртку і, скоса зірнуўшы на мяне, сказаў:
— Пойдзем, Ніканор...
— Ды мы зараз,— аглядаючыся прамовіў Ніка.
Яны ўжо меліся накіравацца да бліжэйшага барака, дзе жыў Ніка, але я скамандаваў:
— У каравульнае памяшканне, арш!
Зняў з пляча вінтоўку і пайшоў за імі.
Ніка спрабаваў гаварыць.
— Я тут жыву, ты мусіць не пазнаў.
— Маўчы!..
Мы выйшлі паўз сталовую на дарогу і сустрэлі Міхася.
Ён зняў вінтоўку з пляча і ішоў поруч са мною. Мокры пясок чаўкаў пад нагамі.
Падышлі да каравульнага памяшкання, а тут-ю жа за ім у маленькім бараку — дзяжурны па лагеру.
— Прашу дакуманты,— загадаў дзяжурны.
— Яны пра палігон гаварылі і мехбрыгадай цікавіліся,— сказаў я.
Незнаёмага абшукалі. Знайшлі насведчанне асобы курсанта інжынернай школы і комсамольскі білет на імя байца Н-скага стралковага палка.
— А вашы дакуманты дзе? — дапытваўся дзяжурны.
— Няма...
3-за пазухі вытраслі скомканы ліст паперы.
— Гэта што? A-а, тапаграфіяй займаецеся...
На лісту была начырчана схема артпалігона і мехбрыгады, кружочкамі былі абведзены ў радок напісаныя некалькі лічбаў.
— Хто гэта чарціў?
Абодва маўчалі. Я звярнуўся да дзяжурнага, каб ён дазволіў мне ісці.
— Ідзіце,— сказаў дзяжурны.
Я вышаў з каравулкі і спыніўся. Званіў тэлефон і чуцён быў сіплаваты голас дзяжурнага.
— Алё! Мне асобы аддзел.
Праз поўгадзіны прыйшла змена каравула.