Сербскі вук ведае навуку: у яго вострае вуха i чалавечы глузд.
Праславянскі вьлкъ валхвуе.
Беларускі воўк вые.
Камень пукаты, нібы яйка. Калі яйка (прынамсі, велікоднае) выпрабоўваюць на моц, яго прыстаўляюць да зубоў i стукацяць: к-к-к-к... Які гук, такая i моц.
Камень адразу аб'яўляе аб сваёй моцы, аб сваім мацакоўстве. Ягонае «к» перакананае i непранікальнае. Ён, зрэшты, увесь складаецца з «к», з суцэльнай шкарлупіны. Тая мяккасць, якая ўласцівая астатняй яго частцы, належыць не самому каменю, а асяродку, які яго атуляе i які для яго сапраўды мяккі.
У камені спіць імя абсалюту — аум, альбо, паводле іншай транскрыпцыі, амін.
Быццам нямы прарок, камень звяртаецца да таго, хто праходзіць міма, да чалавека, з адным i тым жа спрадвечным — сфінксавым — запытаннем: камо градзешы (куды ідзеш) ?
Калі чалавек спыняецца — ён камянее, а камень, у сваю чаргу, пераймае чалавечую іпастась: на ім пішуцца імя i лічбы.
Камень — камель часу: усё іншае ў параўнанні з ім зменлівае i нетрывалае. I кожны раз, калі жыццё распачынаецца нанова, яно распачынаецца не ab ovo (з яйка), а з каменя.
Сярпом спорваюць свірэпу, скрыпень, асот, аднак гэта не асноўная яго справа — усёй сваёю няпростасцю ён прыстасаваны, каб «спрагацца» з рэспектным, з божым — са збажыною: жытам, пшаніцай, просам.
Яго даймае сверб дзейнасці: ён i дярплівы, i руплівы, i не прыстане, пакуль не складзе ўсе сцябліны на дол, пакуль не спярэсціць снапамі ўсяе дзялянкі.
Яго кавалі мужчынскія рукі, а сябруе ён з рукамі жаночымі, нібы серафім, акрыляючы ix.
Серп страсны, серп востры, i таму «шчаперы», у якія ён захоплівае сцябліны, не ўтрымліваюць гэтых сцяблін, расцінаючыся яго вастрынёй i страснасцю: ён бярэ ўсё сабе, a пакідае ўсё перавяслу.
Каласы кажуць, што серп — смерць, што ён супраць ix, а зярняты — што серп справядлівы i што ён спрыяе ім зрабіцца аладкамі i праснакамі.
Тою ўладай, якая даецца яму на час жніва, серп усталёўвае на полі свой лад, сваю рэспубліку, у якой ён не res (рэч) i не servus (раб), а супер — спераду ўсіх, i прынцэпс — першы між роўных.
I хоць гэта рэспубліка існуе тольKi адзін прыпар, толькі адну пару, яна называецца па-ягонаму: жнівень, серпень.
Смага — «мага»: яна можа тое, чаго не могуць звычайныя станы, i там, дзе яны прызнаюць сваё паражэнне i згаджаюцца, што магіла магутнейшая за ўсіх i за ўсё, смага змагаецца i пасягае на перамогу.