Наваколле — супольная аўра, супольнае жыццяполе істотаў, рэчаў i з'яў, i пакуль яны супольнічаюць між сабою, яно не адступаецца ад ix; калі ж яны пачынаюць пасягаць на выключнасць i пакланяцца самім сабе, тады наваколле расколваецца на калейдаскопы кавалкаў i аскалёпкаў.
Па наваколлі паволі калываецца калымага.
У наваколле ўкалоньваецца кальварыя i Кальвін.
У наваколлі выспяваюць калівы «Калевалы».
Продак — пярэдні ў родзе, прадродак: у ім шчасліва супадаюць значэнні папярэдніцтва i роду.
На продку трымаецца парадак у родзе: ён апора ўсім тым, хто служыць супольнаму дабру, i дакор — калі гэтае дабро аддаецца на продаж i мяняецца на дабрабыт.
На колькі крокаў, на колькі каленаў, на колькі спадкаемцаў павялічваецца род, на столькі крокаў, каленаў i спадкапераемцаў продак адсоўваецца ў даўніну, у цемру, у старажытнасць, быццам рухаецца разам з дрэвам — i процілегла руху самога дрэва — ва ўсё большую глыбіню карэнне гэтага дрэва.
Продак не разумны, а протаразумны, не відушчы, a протавідушчы: прадоўжаны ў бясконцую прастору прыроды, ён становіцца роўны багам і, прадбачачы ў дымнай імгле наступнасці сваіх далёкіх нашчадкаў, прадракае ім іхнюю долю i дорыць ім свой «прадракунак» — вонкавае i ўнутранае падабенства з самім сабою, дзякуючы якому яиы заўсёды будуць адрознівацца ад іншародцаў, ад іншапродцаў.
Як за хваляй паўстае i прысутнічае ўсё мора, так за хвілінай паўстае i прысутнічае ўвесь час, i тое, што адбываецца ці здараецца ў хвіліне, адбываецца i здараецца ва ўсім часе.
Хвіліну немажліва ўгледзець, але на ўсім яна пакідае свае звіліны, свае ініцыялы.
Хвіліна ўяўляе, што яна вольная ад усіх з'яў i рэчаў, але як толькі яна намерваецца гэта давесці ім самім, яна пераконваецца, што яна з імі звіта i знітавана, што яна іхняя.
Хвіліна — «хіліна»: яна, як Ахіл, валодае боскай моцай, але таму, што яна выхілена з гэтай моцы, яна, як Ахіл, гэтаксама i хілая i таму хіліцца ў заняпад.
Хвіліна можа доўжыцца не болей імгнення, а можа займаць доўгія гады, i калі наракаюць на час, што ён ліхі, гэта, па сутнасці, наракаюць на хвіліну, i калі хваляць час, што ён добры, што файны, гэта хваляць яе — хвіліну.
Твань — «двань»: у ёй змяшаны, знітаваны, не разатнуты на дзве паставы, на два «ставы» вада i зямля, світанне i змярканне, i боскае дыханне яшчэ не дакранулася да яе.