Dotknęła rękojeści miecza.
— To mnie obroni, ser.
— Miecz jest wart tylko tyle, co ten, kto nim włada.
— Władam nim całkiem nieźle.
— Skoro tak mówisz. Uprzejmość nie pozwala mi spierać się z damą. Odprowadzimy cię bezpiecznie do Duskendale. Bezpieczniej wędrować we troje niż samotnie.
Wyruszyliśmy z Riverrun we troje, a mimo to Jaime stracił rękę, a Cleos Frey życie.
— Wasze wierzchowce nie dotrzymają kroku mojemu.
Kasztanowaty wałach ser Creightona był stary, miał łękowaty grzbiet i zaropiałe oczy, a chudy koń ser Illifera wyglądał, jakby za chwilę miał paść z głodu.
— Mój rumak dobrze mi służył nad Czarnym Nurtem — upierał się ser Creighton. —
Przelałem tam morze krwi i zdobyłem tuzin okupów. Słyszałaś o ser Herbercie Bollingu, pani?
Już go więcej nie spotkasz. Położyłem go trupem. Przekonasz się, że gdy słychać szczęk mieczy, ser Creighton Longbough nigdy nie pozostaje z tyłu.
Jego towarzysz zachichotał ironicznie.
— Daj spokój, Creigh. Takie jak ona nie potrzebują takich jak my.
— Takie jak ona?
Brienne nie była pewna, co chciał przez to powiedzieć.
Ser Illifer wskazał krzywym, kościstym palcem na jej tarczę. Choć farba na niej była spękana i obłaziła, herb było widać wyraźnie: czarny nietoperz na polu podzielonym ukośnie na srebrne i złote.
— Nosisz fałszywą tarczę, do której nie masz prawa. Dziadek mojego dziadka pomógł zabić ostatniego z Lothstonów. Od tego czasu nikt nie ważył się pokazać z tym nietoperzem, czarnym jak czyny tych, którzy go nosili.
Ser Jaime zabrał tę tarczę ze zbrojowni w Harrenhal. Brienne znalazła ją w stajni razem z klaczą, podobnie jak wiele innych darów: siodło, uzdę, kolczugę i hełm wielki z zasłoną, sakiewki ze złotem i ze srebrem oraz dokument, cenniejszy niż obie.
— Straciłam własną tarczę — wyjaśniła.
— Prawdziwy rycerz jest jedyną tarczą, jakiej potrzebuje dziewica — oznajmił stanowczo ser Creighton.
Ser Illifer zignorował jego słowa.
— Bosy człowiek szuka butów, a zziębnięty płaszcza. Któż jednak odziałby się w hańbę? Tego nietoperza nosił ser Lucas, zwany Rajfurem, oraz jego syn, Manfryd od Czarnego Kaptura. Pytam, czemu ktoś miały nosić takie godło, chyba że jego grzech jest jeszcze bardziej plugawy... i świeższy. — Wyjął sztylet, brzydki kawał taniego żelastwa. — Nienaturalnie wielka i silna kobieta, która ukrywa swe barwy... Creigh, poznaj Dziewicę z Tarthu, która poderżnęła królewskie gardło Renly’ego.
— To kłamstwo.
Renly Baratheon był dla niej kimś więcej niż królem. Kochała go od chwili, gdy przybył do Tarthu podczas niespiesznego objazdu, którym uczcił osiągnięcie wieku męskiego. Jej ojciec podjął go ucztą i rozkazał Brienne na nią przyjść. W przeciwnym razie ukryłaby się w swoim pokoju jak jakieś ranne zwierzę. Była wówczas w wieku Sansy i bała się chichotów bardziej niż mieczy. Oznajmiła lordowi Selwynowi: „Na pewno wiedzą o róży. Będą się ze mnie śmiali”.
Gwiazda Wieczorna nie zamierzał jednak ustąpić.
Renly Baratheon potraktował Brienne z pełną uprzejmością, jakby była normalną, ładną panną. Zatańczył z nią nawet i w jego ramionach czuła się pełna wdzięku, a jej stopy fruwały nad podłogą. Inni również błagali ją o taniec, idąc za jego przykładem. Od tego dnia pragnęła jedynie być blisko lorda Renly’ego, służyć mu i chronić go. Ale w końcu go zawiodła. Skonał w moich ramionach, ale ja go nie zabiłam — pomyślała. Jednakże ci wędrowni rycerze z pewnością tego nie zrozumieją.
— Oddałabym życie za króla Renly’ego i zginęłabym szczęśliwa — oznajmiła. — Nie skrzywdziłam go. Przysięgam na mój miecz.
— Tylko rycerz może przysięgać na miecz — sprzeciwił się ser Creighton.
— Przysięgnij na Siedmiu — zasugerował ser Illifer Bez Grosza.
— Niech i tak będzie. Nie skrzywdziłam króla Renly’ego. Przysięgam na Matkę. Niech nigdy nie zaznam miłosierdzia, jeśli kłamię. Przysięgam na Ojca i błagam, by osądził mnie sprawiedliwie. Przysięgam na Dziewicę i Staruchę, na Kowala i Wojownika. I przysięgam na Nieznajomego. Oby mnie natychmiast zabrał, jeśli kłamię.
— Nieźle przysięgą jak na dziewczynę — przyznał ser Creighton.
— Zaiste. — Ser Illifer Bez Grosza wzruszył ramionami. — No cóż, jeśli skłamała, bogowie ją ukarzą. — Schował sztylet. — Staniesz pierwsza na warcie.
Wędrowni rycerze zasnęli, a Brienne niespokojnie spacerowała wokół małego ogniska, nasłuchując buzowania płomieni. Powinnam ich zostawić, dopóki mogę. Nie znała tych ludzi, nie mogła się jednak zdobyć na to, by porzucić ich bez obrony. Nawet ciemną nocą traktem wędrowali jeźdźcy, a w lesie słychać było dźwięki, które mogły pochodzić od sów i polujących lisów bądź też z innych źródeł. Brienne chodziła więc wokół ogniska, trzymając w pochwie poluzowany miecz.
Jej warta okazała się łatwa. Dopiero potem, gdy ser Illifer obudził się, by ją zmienić, zaczęły się trudności. Brienne rozłożyła koc na ziemi, zwinęła się na nim i zamknęła oczy. Nie zasnę — powiedziała sobie, choć była zmęczona do szpiku kości. Nigdy nie potrafiła spać spokojnie w obecności mężczyzn. Nawet w obozie Renly’ego zawsze istniało ryzyko gwałtu... nauczyła się tego pod murami Wysogrodu, a potem znowu, gdy wpadli z Jaimem w ręce Dzielnych Kompanionów.
Ziemia była zimna i chłód przenikał przez koc, sięgając do kości Brienne. Wkrótce wszystkie jej mięśnie już odrętwiały, od szczęki aż po palce nóg. Zastanawiała się, czy Sansa Stark również marznie, gdziekolwiek mogła przebywać. Lady Catelyn mówiła jej, że Sansa jest łagodną dziewczyną, lubiącą cytrynowe ciastka, jedwabne suknie i pieśni o rycerskich czynach.
Jednakże ta dziewczyna widziała, jak jej ojcu ścięto głowę, a potem zmuszono ją do poślubienia jednego z jego zabójców. Jeśli choć połowa opowieści mówiła prawdę, karzeł był najokrutniejszym z Lannisterów. Jeśli rzeczywiście otruła króla Joffreya, Krasnal z pewnością ją do tego zmusił. Była na dworze sama i nie miała przyjaciół. W Królewskiej Przystani Brienne odszukała niejaką Brellę, która była jedną ze służących Sansy. Kobieta powiedziała jej, że między Sansą a karłem było bardzo niewiele ciepła. Być może dziewczyna uciekła nie tylko przed oskarżeniem o morderstwo, lecz również przed mężem.
Jeśli nawet Brienne coś się śniło, gdy obudziła się o świcie, nic już nie pamiętała. Nogi miała sztywne od zimnej ziemi jak kłody drewna, ale nikt jej nie molestował, a jej rzeczy były nietknięte. Wędrowni rycerze już wstali. Ser Illifer oprawiał wiewiórkę na śniadanie, a ser Creighton stał pod drzewem, odlewając się zdrowo. Wędrowni rycerze — pomyślała. — Są starzy, próżni, tłuści i krótkowzroczni, ale porządni z nich ludzie. Pocieszyła ją myśl, że można jeszcze znaleźć takowych na świecie.
Zjedli na śniadanie pieczoną wiewiórkę, pastę z żołędzi i kiszone ogórki. Ser Creighton uraczył Brienne opowieścią o swych czynach nad Czarnym Nurtem, gdzie ponoć usiekł dwunastu straszliwych rycerzy, o których nigdy w życiu nie słyszała.
— Och, to była niezwykła walka, pani — mówił. — Niezwykła i krwawa.
Przyznał, że ser Illifer również walczył dzielnie, ale jego towarzysz mówił niewiele.
Gdy nadeszła pora, by ruszyć w drogę, wędrowni rycerze zajęli pozycje z obu jej boków, jak zbrojni eskortujący jakąś wielką panią... pomimo że pani była od nich zdecydowanie wyższa, a do tego miała lepszą broń i zbroję.
— Czy ktoś tędy przejeżdżał, gdy staliście na straży? — zapytała Brienne.