Uczta dla wron

— Sola, patrz! — Denyo wziął ją za rękę i odwrócił. — Widzisz? Tam.

Wyciągnął rękę.

Mgły rozstąpiły się przed nimi, dziób statku przeciął szare, wystrzępione zasłony.

„Córka Tytana” pruła szarozielone wody, unosząc się na wypełnionych wiatrem, fioletowych skrzydłach. Arya słyszała w górze krzyki morskich ptaków. W miejscu wskazanym przez Denya z morza wyłaniała się seria skalistych wyniosłości. Ich strome stoki były porośnięte sosnami żołnierskimi i czarnymi świerkami. Jednakże na wprost przed nimi morze przebiło się przez barierę lądu i nad otwartą wodą górował Tytan. Jego oczy gorzały, a długie, zielone włosy łopotały na wietrze.

Stał w rozkroku nad cieśniną, jedną nogą na jednym wzniesieniu, a drugą na drugim.

Jego ramiona wznosiły się ponad ich poszarpane szczyty. Nogi miał wykute z litego kamienia, tego samego czarnego granitu, z którego zbudowane były skały, na których stał. Jednakże biodra opinała mu pancerna spódniczka z pozieleniałego brązu. Napierśnik również miał z tego metalu, podobnie jak głowę w półhełmie z grzebieniem. Powiewające na wietrze włosy zrobiono z konopnych sznurów pomalowanych na zielono, a w jaskiniach, którymi były jego oczy, płonęły wielkie ogniska. Jedną dłonią Tytan wspierał się o szczyt wyniosłości po lewej, zaciskając na skale palce z brązu, a drugą unosił w górę, ściskając w niej rękojeść złamanego miecza.

Jest tylko odrobinę większy niż posąg króla Baelora w Królewskiej Przystani — powtarzała sobie, gdy byli jeszcze daleko na morzu. Kiedy jednak galeasa podpłynęła bliżej do linii rozbijających się na skałach fal, Tytan stał się jeszcze większy. Arya usłyszała ojca Denya, który swym niskim głosem zaczął wykrzykiwać rozkazy. Ludzie na rejach przystąpili do zwijania żagli. Powiosłujemy między jego nogami. Arya widziała wąskie szczeliny strzelnic dla łuczników w potężnym napierśniku oraz plamki gniazd morskich ptaków na ramionach i barkach. Zadarła głowę. Baelor Błogosławiony nie sięgnąłby mu nawet do kolan. Tytan mógłby przejść ponad murami Winterfell — pomyślała.

I nagle posąg wydał z siebie ogłuszający ryk.

Dźwięk był równie potężny jak jego źródło, przerażający jęk i zgrzyt, tak głośny, że zagłuszył nawet głos kapitana i plusk bijących o skaliste brzegi fal. Tysiąc morskich ptaków zerwał się w jednej chwili do lotu. Arya wzdrygnęła się trwożnie, ale zauważyła, że Denyo się śmieje.

— Zawiadamia Arsenał o naszym przybyciu — wyjaśnił krzykiem chłopak. — Nie ma się czego bać.

— Wcale się nie bałam — odkrzyknęła Arya. — To tylko przez ten hałas.

Wiatr i fale pchały szybko „Córkę Tytana” w stronę kanału. Dwa szeregi wioseł uderzały gładko o wodę, pokrywając jej powierzchnię białą pianą. Gdy padł na nich cień Tytana, przez chwilę wydawało się, że z pewnością rozbiją się o kamienie u jego stóp. Skulona obok Denya na dziobie Arya czuła słony smak w miejscach, gdzie bryzgi padły jej na twarz. Musiała patrzeć pionowo w górę, żeby zobaczyć głowę Tytana.

„Braavosowie karmią go soczystym, różowym mięsem szlachetnie urodzonych dziewczynek” — usłyszała znowu głos Starej Niani. Ale ona nie była już małą dziewczynką i nie będzie się bała głupiego posągu.

Niemniej jednak, gdy przepływali między nogami Tytana, trzymała jedną dłoń na rękojeści Igły. Na wewnętrznych powierzchniach potężnych kamiennych ud widać było kolejne szpary strzelnic, a gdy spojrzała w górę, by patrzeć, jak bocianie gniazdo statku przesuwa się pod posągiem z dobrymi dziesięcioma jardami zapasu, wypatrzyła pod pancernymi spódniczkami Tytana otwory machikuł. Zza żelaznych krat spoglądały na nich blade twarze.

Po chwili minęli posąg.

Wyłonili się z cienia, zostawiając za sobą porośnięte sosnami wzniesienia. Wiatr osłabł.

Płynęli przez wielką lagunę. Przed nimi wznosiła się kolejna wysepka, skała wynurzająca się z wody na podobieństwo kolczastej pięści. Jej blanki pełne były skorpionów, ogniomiotów i trebuszy.

— Arsenał Braavos — oznajmił Denyo z dumą tak wielką, jakby sam go wybudował. —

Mogą tu w jeden dzień zwodować wojenną galerę.

Arya widziała dziesiątki takich okrętów cumujących u nabrzeży i przycupniętych na pochylniach. Z niezliczonych drewnianych baraków wzniesionych na kamiennych brzegach wystawały malowane dzioby następnych. Okręty wyglądały jak psy w psiarni, chude, wredne i głodne, czekające, aż róg łowczego da sygnał do ataku. Arya próbowała je policzyć, ale było ich zbyt wiele, a za zakrętem brzegu widać było kolejne doki, baraki i nabrzeża.

Dwie galery wypłynęły im na spotkanie. Wydawało się, że ślizgają się po wodzie niczym ważki, z błyskiem jasnych wioseł. Kapitan zawołał coś do nich, a kapitanowie obu okrętów mu odpowiedzieli, lecz Arya nie zrozumiała słów. Zabrzmiał potężny róg. Galery minęły ich po obu stronach, tak blisko, że słyszała głuche uderzenia w bębny, rozbrzmiewające wewnątrz fioletowych kadłubów. Bom bom bom bom bom bom bom bom — zupełnie jak serca żywych istot.

Potem galery zostały z tyłu i Arsenał razem z nimi. Przed ich statkiem ciągnął się wodny przestwór groszkowego koloru, pokryty drobnymi falami. Wyglądał jak tafla barwionego szkła.

Z wilgotnego serca tego obszaru wyrastało właściwe miasto, pełne kopuł, wież oraz mostów, szarych, złotych i czerwonych. Sto wysp Braavos na morzu.

Maester Luwin uczył ich o tym wielkim porcie, ale Arya zapomniała już wiele z tego, co mówił. Płaskie miasto — widziała to nawet z daleka, nie tak jak zbudowana na trzech wzgórzach Królewska Przystań. Jedynymi wzniesieniami były tu te, które ludzie zbudowali z cegły i granitu, brązu i marmuru. Brakowało też czegoś jeszcze, choć minęło parę chwil, nim zorientowała się czego. To miasto nie ma murów — przeszło jej przez myśl. Gdy jednak wspomniała o tym Denyowi, chłopak ją wyśmiał.

— Nasze mury są zrobione z drewna i pomalowane na fioletowo — wyjaśnił. — Galery są naszymi murami. Nie potrzebujemy innych.

Pokład za ich plecami zaskrzypiał. Arya odwróciła się i zobaczyła ojca Denya, który zatrzymał się za nimi. Miał na sobie długi kapitański płaszcz z fioletowej wełny. Kapitan kupiec Ternesio Terys miał gładko wygoloną, kwadratową, ogorzałą od wiatru twarz, a siwe włosy strzygł krótko. Podczas rejsu Arya często widziała, jak żartował ze swymi ludźmi, ale gdy marszczył brwi, marynarze uciekali przed nim jak przed sztormem. Teraz je marszczył.

— Nasz rejs dobiega końca — oznajmił Aryi. — Zmierza my do Szachownicowego Portu, gdzie oficerowie celni morskiego lorda wejdą na pokład, żeby sprawdzić nasze ładownie.

To potrwa pół dnia, zawsze tak jest, ale nie ma potrzeby, byś czekała, aż raczą skończyć. Zabierz swoje rzeczy. Każę spuścić łódź na wodę i Yorko odwiezie cię na brzeg.

Na brzeg. Arya przygryzła wargę. Przepłynęła wąskie morze, żeby tu dotrzeć, ale gdyby kapitan ją o to zapytał, odpowiedziałaby, że woli zostać na pokładzie „Córki Tytana”. Zdawała sobie sprawę, że Sola jest za mała, by poruszać wiosłem, ale mogła się nauczyć splatać liny, refować żagle i wytyczać kurs przez wielkie słone morza. Denyo zaprowadził ją kiedyś na bocianie gniazdo i wcale się nie bała, chociaż pokład na dole wydawał się malutki. Potrafię też prowadzić rachunki i sprzątać kajutę.