Jeźdźcy wymienili spojrzenia.
— Powiedz mu — rozkazał Sparr. Młodzieniec w czerwonym płaszczu zebrał się na odwagę.
— Król nie żyje — oznajmił po prostu. Trzy krótkie słowa, ale samo morze zadrżało na ich dźwięk.
W Westeros było czterech królów, Aeron nie musiał jednak pytać, o którego z nich chodzi. Na Żelaznych Wyspach władał tylko Balon Greyjoy, nikt inny. Król nie żyje. Jak to możliwe? Aeron widział najstarszego ze swych braci przed niespełna księżycem po powrocie z wyprawy na Kamienny Brzeg. Podczas nieobecności kapłana szpakowate włosy Balona zrobiły się w połowie białe, król garbił się też wyraźniej niż wtedy, gdy drakkary odpływały. Mimo to nie sprawiał wrażenia chorego.
Życie Aerona Greyjoya wspierało się na dwóch potężnych słupach, a te trzy proste słowa zburzyły jeden z nich. Został mi tylko Utopiony Bóg. Niech mnie uczyni silnym i niestrudzonym jak morze — pomyślał.
— Powiedz mi, w jaki sposób umarł mój brat.
— Jego Miłość przechodził przez most na Pyke. Spadł z niego i rozbił się na skałach.
Twierdza Greyjoyów wznosiła się na skalistym przylądku, jej donżony i wieże zbudowano na potężnych, kamiennych wyniosłościach wystających ponad morskie fale. Mosty łączyły Pyke w jedną całość: kute w kamieniu łuki albo rozkołysane konstrukcje z konopnego sznura i desek.
— Czy w chwili jego śmierci szalał sztorm? — zapytał Aeron.
— Zaiste, szalał — potwierdził młodzieniec.
— To Bóg Sztormów strącił go w dół — uznał kapłan. Od niezliczonych tysiącleci morze i niebo toczyły ze sobą wojnę. Z morza wywodzili się ludzie z żelaznego rodu oraz ryby, które dostarczały im pożywienia nawet podczas najsroższych zim, a sztormy przynosiły tylko ból i żałobę. — Mój brat Balon znowu uczynił nas wielkimi i w ten sposób zasłużył na gniew Boga Sztormów. Ucztuje teraz w podwodnych komnatach Utopionego Boga, a syreny spełniają wszelkie jego zachcianki. Nam, którzy zostaliśmy na tym suchym padole nieszczęść, przypadnie w udziale dokończenie jego wielkiego dzieła. — Zatkał bukłak zatyczką. — Porozmawiam z twoim panem ojcem. Jak daleko stąd do Hammerhorn?
— Osiemnaście mil. Możesz pojechać ze mną na jednym koniu.
— Jeden pojedzie szybciej niż dwóch. Oddaj mi swojego wierzchowca i niech Utopiony Bóg cię błogosławi.
— Weź mojego, Mokra Czupryno — zaoferował Steffarion Sparr.
— Nie. Jego koń jest silniejszy. Zsiadaj, chłopcze.
Młodzieniec wahał się przez pół uderzenia serca, potem zsunął się z siodła i rzucił wodze Mokrej Czuprynie. Aeron wsunął w strzemię bosą, czarną stopę i wskoczył na koński grzbiet. Nie lubił koni — były stworzeniami z zielonych krain i pomagały osłabiać ludzi — ale musiał ustąpić przed wymogami konieczności. Czarne skrzydła, czarne słowa. Zbliżał się sztorm, Aeron słyszał to w szumie fal, a sztormy zawsze przynosiły tylko zło.
— Spotkamy się w Pebbleton pod wieżą lorda Merlyna — oznajmił swym utopionym, zawracając konia.
Droga była trudna, wiodła przez wzgórza, lasy i kamieniste wąwozy. Często odnosił wrażenie, że wąska ścieżka znika mu z oczu. Wielka Wyk była największą z Żelaznych Wysp, tak rozległą, że posiadłości niektórych tutejszych lordów nie graniczyły ze świętym morzem.
Jednym z nich był Gorold Goodbrother. Jego twierdza wznosiła się na Twardych Wzgórzach. Na całych wyspach żadne miejsce nie leżało dalej od królestwa Utopionego Boga. Prostaczkowie Gorolda trudzili się w jego kopalniach, w mrocznych, wykutych w skale głębinach. Niektórzy z nich nigdy w życiu nie oglądali na oczy słonej wody. Nic dziwnego, że są karłowaci i zboczeni.
Podczas jazdy Aeron zaczął myśleć o braciach.
Z lędźwi Quellona Greyjoya, lorda Żelaznych Wysp, zrodziło się dziewięciu synów.
Harlon, Quenton i Donel byli dziećmi jego pierwszej żony, kobiety z rodu Stonetree. Balon, Euron, Victarion, Urrigon i Aeron byli potomkami drugiej, która pochodziła z rodu Sunderlych z Saltcliffe. Za trzecią żonę Quellon pojął dziewczynę z zielonych krain, która urodziła mu chorowitego idiotę imieniem Robin. O tym bracie lepiej było zapomnieć. Kapłan nie pamiętał Quentona ani Donela, którzy umarli w wieku niemowlęcym. Harlona sobie przypominał, ale tylko niejasno. Pamiętał, że ten jego brat siedział w pozbawionym okien pokoju w wieży i przemawiał coraz cichszym głosem, w miarę jak szara łuszczyca zmieniała jego język i wargi w kamień. Pewnego dnia będziemy razem ucztować w podwodnych komnatach Utopionego Boga.
Nas czterech i Urri też.
Z lędźwi Quellona Greyjoya zrodziło się dziewięciu synów, ale tylko czterech z nich dożyło wieku męskiego. Tak to już było na tym zimnym świecie, gdzie mężczyźni łowili ryby w morzu, grzebali w ziemi i umierali, a kobiety na łożach krwi i bólu wydawały na świat krótko żyjące dzieci. Aeron był ostatnim i najmniej wartym z czterech krakenów, a Balon najstarszym i najśmielszym. Ten gwałtowny, nieustraszony chłopak żył tylko po to, by przywrócić ludziom z żelaznego rodu ich starożytną chwałę. Kiedy miał dziesięć lat, wspiął się na Krzemienne Urwiska, do nawiedzanej wieży Ślepego Lorda. Gdy skończył trzynaście, potrafił już sobie poradzić z wiosłami drakkara i nikt nie przerastał go biegłością w tańcu palców. W wieku piętnastu lat popłynął z Dagmerem Rozciętą Gębą na Stopnie i spędził całe lato na łupiestwie.
Zabił tam pierwszego wroga i zdobył dwie pierwsze morskie żony. Kiedy miał siedemnaście lat, został kapitanem własnego statku. Był wszystkim, czym powinien być starszy brat, choć nigdy nie okazał Aeronowi nic poza wzgardą. Byłem słaby i pełen grzechów. Nawet na wzgardę nie zasługiwałem. Lepsza wzgarda Balona Odważnego niż miłość Eurona Wroniego Oka. A jeśli nawet starość i żałoba sprawiły, że Balon z upływem lat zgorzkniał, uczyniły go też bardziej zdeterminowanym niż ktokolwiek na świecie. Urodził się jako łordowski syn, a zginął jako król zamordowany przez zazdrosnego boga — pomyślał Aeron. — A teraz nadciąga sztorm, jakiego te wyspy nigdy jeszcze nie widziały.
Noc dawno już zapadła, gdy kapłan wreszcie ujrzał żelazne szczyty wieżyczek Hammerhorn, sięgające ku sierpowi księżyca. Warownia Gorolda była masywna i potężna, wielkie kamienie, z których ją zbudowano, wydobyto z majaczącego za zamczyskiem urwiska. U stóp murów ziały wejścia do jaskiń i starożytnych kopalń, przypominające czarne, bezzębne usta.
Żelazną bramę Hammerhorn zamykano na noc i Aeron musiał walić w nią kamieniem, aż wreszcie obudził strażnika.
Młodzieniec, który wpuścił go do środka, wyglądał jak wykapany Gormond, na którego koniu przyjechał tutaj Aeron.
— Którym z braci jesteś? — zapytał kapłan.
— Granem. Ojciec czeka na ciebie w środku.
Komnata była wilgotna, wietrzna i pełna cieni. Jedna z córek Gorolda podała kapłanowi róg ale. Druga poruszyła pogrzebaczem tlący się słabo ogień, który dawał więcej dymu niż ciepła. Gorold Goodbrother był pogrążony w cichej rozmowie ze szczupłym mężczyzną w pięknych, szarych szatach, który nosił na szyi łańcuch z wielu metali, świadczący, że jest maesterem z Cytadeli.
— Gdzie Gormond? — zapytał Gorold na widok Aerona.
— Wraca na piechotę. Odeślij kobiety, panie. I maestera również.
Aeron nie darzył miłością maesterów. Ich kruki były stworzeniami Boga Sztormów, a po tym, co spotkało Urriego, nie ufał też ich uzdrawianiu. Prawdziwy mężczyzna nie wybrałby życia w poddaństwie ani nie wykułby łańcucha służby, by nosić go na szyi.
— Gysello, Gwin, zostawcie nas — rozkazał krótko Goodbrother. — Ty również, Gran.