Maester Murenmure zostanie.
— Odejdzie — upierał się Aeron.
— To moja komnata, Mokra Czupryno. Nie ty będziesz decydował, kto ma odejść, a kto zostać.
Ten człowiek mieszka za daleko od morza — pomyślał Aeron.
— W takim razie ja odejdę — oznajmił Goodbrotherowi. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Suche sitowie szeleściło pod spękanymi podeszwami jego bosych czarnych stóp.
Wyglądało na to, że na próżno pokonał długą drogę.
Dotarł już prawie do wyjścia, gdy nagle maester odchrząknął.
— Na Tronie z Morskiego Kamienia zasiada Euron Wronie Oko — rzekł.
Mokra Czupryna odwrócił się. W komnacie nagle zrobiło się zimniej. Wronie Oko jest na drugim końcu świata. Balon odesłał go przed dwoma laty i przysiągł, że jeśli wróci, zapłaci za to życiem.
— Opowiedz mi o tym — zażądał ochrypłym głosem.
— Wpłynął do Lordsportu nazajutrz po śmierci króla i zagarnął zamek oraz koronę jako najstarszy z braci Balona — wyjaśnił Gorold Goodbrother. — A teraz rozsyła kruki, wzywając kapitanów i królów ze wszystkich wysp na Pyke, by ugięli kolan i uznali go za swego króla.
— Nie. — Aeron Mokra Czupryna nie zwykł ważyć słów. — Tylko pobożny mąż może zasiadać na Tronie z Morskiego Kamienia. Wronie Oko nie czci niczego poza własną dumą.
— Byłeś niedawno na Pyke i rozmawiałeś z królem — zauważył Goodbrother. — Czy Balon wspominał coś o sukcesji?
Wspominał. Rozmawiali w Morskiej Wieży, za oknami zawodził wicher, a z dołu dobiegał nieustanny łoskot fal. Balon potrząsnął głową z rozpaczy, gdy usłyszał, co Aeron miał do powiedzenia o jego ostatnim żyjącym synu.
— Wilki uczyniły go miękkim, tak jak się obawiałem — stwierdził król. — Modlę się do boga, by go zabiły, żeby nie mógł stanąć na drodze Ashy.
Na tym właśnie polegała ślepota Balona. Widział w swej szalonej, upartej córce odbicie siebie i był przekonany, że Asha może odziedziczyć po nim tron. Mylił się i Aeron próbował mu to wytłumaczyć.
— Kobieta nigdy nie będzie władała ludźmi z żelaznego rodu, nawet taka kobieta jak Asha — powtarzał, ale Balon po trafił być głuchy na to, czego nie chciał słuchać.
Nim kapłan zdążył odpowiedzieć Goroldowi Goodbrotherowi, maester znowu otworzył gębę:
— Tron z Morskiego Kamienia należy do Theona albo do Ashy, jeśli książę nie żyje.
Tak mówi prawo.
— Prawo zielonych krain — skwitował ze wzgardą Aeron. — Cóż ono dla nas znaczy?
Jesteśmy żelaznymi ludźmi, synami morza, wybrańcami Utopionego Boga. Nigdy nie będzie nami władała kobieta ani bezbożny mężczyzna.
— A co z Victarionem? — zapytał Gorold Goodbrother. — On ma za sobą Żelazną Flotę. Czy Victarion spróbuje sięgnąć po tron, Mokra Czupryno?
— Euron jest starszym bratem... — zaczął maester.
Aeron uciszył go jednym spojrzeniem. Zarówno w małych rybackich osadach, jak i w wielkich kamiennych warowniach tego rodzaju spojrzenie Mokrej Czupryny sprawiało, że dziewczęta czuły się słabo, a dzieci uciekały z wrzaskiem do matek. Wystarczyło też z nawiązką, by uciszyć poddanego noszącego łańcuch na szyi.
— Euron jest starszy — przyznał kapłan — ale Victarion pobożniejszy.
— Czy dojdzie między nimi do wojny? — zapytał maester.
— Żelaźni ludzie nie mogą przelewać krwi żelaznych ludzi.
— To opinia godna pobożnego człowieka, Mokra Czupryno — zauważył Goodbrother.
— Twój brat jej jednak nie podziela. Kazał utopić Sawane’a Botleya za to, że powiedział, iż Tron z Morskiego Kamienia prawnie należy do Theona.
— Jeśli go utopili, to nie przelali krwi — zauważył Aeron.
Maester i lord wymienili spojrzenia.
— Muszę jak najszybciej wysłać wiadomość na Pyke — stwierdził Gorold Goodbrother.
— Mokra Czupryno, chciałbym cię prosić o radę. Czy mam złożyć mu hołd, czy odrzucić jego pretensje?
Aeron pociągał się za brodę, pogrążony w myślach. Widziałem sztorm i jego imię brzmi Euron Wronie Oko.
— Na razie niech twoją odpowiedzią będzie cisza — poradził lordowi. — Muszę się pomodlić o inną odpowiedź.
— Módl się, ile chcesz — odezwał się maester — ale to nie zmieni prawa. Prawowitym dziedzicem jest Theon, a po nim Asha.
— Cisza! — ryknął Aeron. — Zbyt długo już ludzie z żelaznego rodu słuchali, jak noszący łańcuchy maesterzy ględzili o zielonych krainach i ich prawach. Pora już, byśmy znowu zaczęli słuchać morza. Byśmy zaczęli słuchać głosu boga.
Po pełnej dymu komnacie echem się poniósł jego głos, tak potężny, że ani Gorold Goodbrother, ani jego maester nie odważyli się odpowiedzieć. Utopiony Bóg jest ze mną — pomyślał Aeron. — Wskazał mi drogę.
Goodbrother zaoferował mu na noc wygodną gościnę w zamku, ale kapłan odmówił.
Rzadko sypiał pod zamkowym dachem, a nigdy tak daleko od morza.
— Wygód zaznam w podwodnych komnatach Utopionego Boga. Zrodziliśmy się, by cierpieć, bo tylko cierpienie może nas uczynić silnymi. Potrzebuję jedynie świeżego konia, który zaniesie mnie do Pebbleton.
Goodbrother z radością spełnił jego życzenie. Wysłał z kapłanem swego syna Greydona, by ten wskazał Aeronowi najkrótszą drogę przez wzgórza ku morzu. Kiedy wyruszali w drogę, została jeszcze godzina do świtu, ale ich wierzchowce były wytrzymałe i stąpały pewnie, mogli więc pomimo ciemności posuwać się szybko naprzód. Aeron zamknął oczy i odmówił bezgłośną modlitwę. Po chwili zaczął przysypiać w siodle.
Dźwięk był cichy, zgrzyt zardzewiałych zawiasów.
— Urri — wymamrotał i obudził się, pełen strachu. Tu nie ma żadnych zawiasów, nie ma drzwi ani Urriego. Rzucony topór uciął mu połowę dłoni, kiedy Urri miał czternaście lat i bawił się w taniec palców, podczas gdy jego ojciec i starsi bracia popłynęli na wojnę. Trzecia żona lorda Quellona — dziewczyna o wielkich, miękkich piersiach i brązowych oczach łani — pochodziła z rodu Piperów z zamku Pinkmaiden. Zamiast uzdrowić rękę Urriego zgodnie z dawnymi zwyczajami za pomocą ognia i morskiej wody, oddała go swemu maesterowi z zielonych krain, który przysięgał, że potrafi przyszyć odcięte palce. Zrobił to, a potem stosował eliksiry, kataplazmy i zioła, ale dłoń uległa martwicy i Urri zapadł na gorączkę. W chwili gdy maester oderżnął mu rękę, było już za późno.
Lord Quellon nie wrócił z ostatniej wyprawy. Utopiony Bóg w swej łaskawości przyznał mu śmierć na morzu. Wrócił za to lord Balon, ze swymi braćmi Euronem i Victarionem. Gdy usłyszał, jaki los spotkał Urriego, uciął maesterowi trzy palce kuchennym tasakiem i kazał wdowie po ojcu przyszyć je z powrotem. Kataplazmy i eliksiry okazały się w przypadku maestera równie mało skuteczne jak w przypadku Urrigona. Umarł w gorączce, a trzecia żona lorda Quellona wkrótce podążyła za nim, gdy położna wyjęła z jej macicy martwo urodzoną córkę. Aeron cieszył się z tego. To jego topór uciął Urriemu palce, gdy tańczyli razem taniec palców, jak przystało braciom i przyjaciołom.
Nadal wstydził się wspomnienia o tym, co wydarzyło się w latach po śmierci Urriego. W wieku szesnastu lat zwał się mężczyzną, ale w rzeczywistości był tylko chodzącym bukłakiem wina. Śpiewał, tańczył (ale nie taniec palców, nigdy więcej), szydził, gadał od rzeczy i kpił ze wszystkiego. Grał na dudach, żonglował, jeździł konno i potrafił wypić więcej niż wszyscy Wynchowie, Botleyowie i połowa Harlawów. Utopiony Bóg każdemu daje jakiś dar, nawet jemu: nikt nie potrafił szczać dalej i dłużej niż Aeron Greyjoy. Udowadniał to na każdej uczcie.