Адам трываѓ такі надзел,
У нейкім жудасным, сумна раі!
Але змей на крылах прыляцеѓ,
Ён зразумеѓ: чалавек пакутуе...
Ёсць спосаб выйсці з нетраѓ,
Пабудаваць горад, даць нашчадства!
Каб не блукаць па гаі тэрмін,
Трэба часам і вераломства!
Я ключ чароѓны з раю спёр,
Каб Эдэм руцін пакінуць...
Там дзеву здабудзеш мары,
Хоць можаш у пекла згінуць!
Ды рызыка вядома хлопчык ёсць,
Планета гэтая не падарунак...
Але ты даведаешся сумленне, гонар,
І здабудзеш, сваю ведай пару!
Адам гэты ключык атрымаѓ -
Адкрыѓ браму і выйшаѓ з раю.
Патраціѓ шмат грэшнік сіл,
Па камянях вялікіх гор ступаючы...
Вось бачыць зноѓ вароты -
І зноѓ крылаты змей з'явіѓся...
Сказаѓ: я добры сатана -
Завала тут сама сабой адкрылася...
Адам увайшоѓ і бачыць ён -
Такі размаляваны цуд...
Голая панна за грудам,
Трэцяць з фарфору золата страва.
Але да чаго ж добрая,
Адам-хлапчук не стрымаѓся!
І пацалунак у яе вусны,
Саладзейшы за мёд аказаѓся!
Яна адказала яму -
Целы ѓ экстазе бурным зліліся...
Не, не кляніце сатану -
У граху хлопцы з'явіліся!
Бог выгнаѓ іх з раю, але...
Планета стала ім жыллём.
Хоць сонца ѓ людзей адно,
Затое патомства сталі тысячы !
Ды было вельмі цяжка -
Патопы, засухі і зімы.
Але розум магутнае вясло,
Стаѓ чалавек тварэннем моцным!
Як анёл можа ён лётаць,
Як дэман гор рэльеф разбурыць!
Стварыць дарогу, там, дзе грэбка -
Дасягнуць любую кропку сушы.
А трэба космасу прастора
Мы таксама пакарыць здолеем.
Дык вось наш грэх не прысуд,
Не, не нясі поп ахінею!
Не будзь граху - прагрэсу няма,
Рух думкі спараджаюць!
На пропаведзь адзін адказ:
Не трэба нам чужога раю!
Хлопчык-тэрмінатар праспяваѓ, і пачаѓ працаваць весялей. Ужо зусім крыху засталося. І іншыя дзеці працуюць. Усё ж такі дзіѓны народ рускія. Напрыклад, самыя звычайныя хлопчыка, а не несмяротныя, здольныя ѓ студзеньскі мароз Чукоткі, працаваць басанож і з аголеным тулавам, што дзіѓна.
А босыя, дзіцячыя ножкі пакідаюць хупавыя, прыгожыя сляды на снезе. Тут і дзяѓчынкі працуюць у адных туніках, і таксама без абутку.
І што дзіѓна хаця б адна чхнула!
Алег Рыбачэнка ѓсміхаецца і напявае з энтузіязмам, скалячы дзіцячыя, але трывалыя і вострыя як у ваѓчаняці зубкі:
Мой пастамент - вялікі нерукатворны;
Хоць крывёю сцеле стаптаная сцежка!
Народ Расіі магутны, непакорны;
Вось сіла рускіх Рэйх на клок рвала!
Айчыне дакладна віцязі служылі,
Перамог адкрылі бясконцы рахунак!
Усё дзеля матухны святой Расіі,
Што вал з апраметнай разнясе!
Чым можа воін рускі спалохацца?
У што яго збянтэжанасць кіне дрыготку!?
Нас не бянтэжыць полымя колеру глянцу,