– Jesteście kapłanką, nie zachowujcie się jak dziwka, i to obłąkana dziwka – odpowiedział. – Zostałem przetrenowany na znoszenie prowokacji, ale mogę o tym zapomnieć – dodał z tym najzimniejszym zimnem, na jakie umiał się zdobyć.
– Ładnie się zapowiada nasza podróż – westchnęła pani haruspik.
Przez resztę dnia panowało milczenie, co Hengistowi w żaden sposób nie poprawiło humoru. Oddalili się od miasta już na jakieś siedem mil. Na polach pojawiły się szeregi głazów wyglądających jak wielkie, ostre, wyszczerzone zęby. Zbliżali się do błękitnozielonych gór, coraz wyraźniej rysujących się na horyzoncie. Za szarawą mgiełką majaczył Król, najwyższy szczyt masywu, którego mimo wyraźnego rozkazu Cesarza ciągle nie udało się zrównać z ziemią. Ale prace trwały, bo sprawa miała wymiar prestiżowo-symboliczny. „W Cesarstwie nie będzie żadnych Królów” – stwierdził Cesarz. Świeżo ogoleni specjaliści od kucia skał prawdopodobnie zmierzali właśnie w stronę gigantycznego kamieniołomu, jakim stała się góra.
– A nie byłoby prościej nazwać górę Cesarzem? – zapytała Virma.
Hengist nie zareagował. Przynajmniej na razie.
Minęli kilka zrujnowanych gospód o zapadłych dachach i oknach zabitych przegniłymi deskami. Kiedyś tutaj była granica pomiędzy królestwem Murriny a Górskimi Księstwami. Świadczył o tym także stary zameczek, pokryty świeżą warstwą tynku tylko na wysokość dwóch chłopów. Na dolnej kondygnacji mieścił się komisariat Nihongów i pewnie temu zameczek zawdzięczał częściowe odrestaurowanie.
– Stać!!! – rozległ się ryk za ich plecami.
Ściągnęli lejce. Koń pani kapłan szarpnął się w kałuży i o mało jej nie zrzucił. Błoto opryskało wszystko dookoła, włącznie z urodziwą twarzą majora. Hengist jednak jej nie otarł. Zamarł bez ruchu, a z czoła powoli ściekały mu czarne krople. Nie należało się ruszać. Tak brzmiący głos jakoś dziwnie kojarzył się z kuszą. Z kuszą wymierzoną w plecy jeźdźców.
Po długiej chwili usłyszeli człapanie. Ktoś do nich szedł przez błoto.
– Dokąd? – zapytał chrapliwy głos.
– A kto pyta?! – Hengist zabrzmiał lodowato, ale najwyraźniej niezbyt po żołniersku, bo nie otrzymał takiej odpowiedzi, jakiej chciał. Zamiast tego dwie pary rąk wczepiły mu się w bok. Upaść na ręce, zdołał tylko pomyśleć.
Nie podobała się starszemu szafarzowi nowa pomywaczka. To znaczy, w pewnym sensie podobała się bardzo. Była piękna, szczupła, młoda, o specyficznym kolorze włosów. Była ruda.
Zachowywała się jednak jak bezduszna lalka. Nie wkładała należytego uczucia w czołobitny pokłon, gdy żona szafarza wchodziła do kuchni. A gdy on sam wchodził do kuchni, ruda nie tyle padała na twarz, ile beznamiętnie kładła się na brzuchu. Robiła to tak, jakby jej to nie dotyczyło.
Oj, popróbuję ją rzemieniem albo lepiej trzcinką, myślał sobie szafarz. Leżał właśnie w swoim dużym i ciepłym łożu, obok swojej dużej i ciepłej małżonki. Był świt, ale można jeszcze było trochę poleżeć, pomyśleć, pomarzyć…
Od trzcinki ciałko robi się bardziej giętkie, zwija się, łatwiejsze staje się do pokłonów, dumał dalej szafarz. A i duszyczka pokornieje. A od tego tylko krok, by zwrócić się pokornie ku tym, co są więksi. Ku mnie, który, było nie było, reprezentuję nieuchwytny majestat pana naszego domu.
– Już nie śpisz? – małżonka nagle przerwała te miłe myśli.
– A tak. A tak myślę sobie, że wychłoszczę dzisiaj tę nową rudą – powiedział szafarz. – Chyba jakaś niepokorna jest.
– Łobuz – zamruczała szafarka. – Przyznaj się, że chcesz jej tyłek zobaczyć.
I zanim szafarz zdążył powiedzieć słowo, poczuł na sobie cały ciężar swojej podnieconej małżonki. Jej ręce namacały jego nie wiadomo dlaczego twardą męskość i…
– Wych! Wych! Wych! – krzyczała dziwacznie, skacząc na nim niczym rozszalały mamut. Pochodziła ze wsi, być może tam uważano, że przeżywająca rozkosz kobieta powinna wydawać z siebie takie odgłosy. Prawdę mówiąc, szafarz nie starał się zanadto. Ona jednak zawsze przeżywała to mocno, cokolwiek on by robił.
– Mój mały łobuz – szeptała, całując teraz chudą klatkę piersiową szafarza. Było to takie uczucie, jakby ktoś opukiwał go za pomocą wilgotnego, miękkiego grzyba. – Oczywiście, możesz ją sobie wychłostać. Nawet mogę ci ją przytrzymać.
Po kąpieli szafarz włożył lekką szafranowożółtą szatę i udał się do Pokoju Administracyjnego. Jego ściany były wyłożone skórą i sitowiem, dlatego był pewien, że nikt nie usłyszy krzyków i będzie mógł zrobić swoje w spokoju. Bez żadnych odwiedzin, szczególnie małżonki.
Usiadł w plecionym fotelu i polecił wezwać Jongę. Tak nazywała się ruda.
Ruda przyszła, położyła się na brzuchu, a następnie uklękła. Zrobiła to z takim wyrazem twarzy, jakby klękała, po to, aby… aby na przykład nakarmić kota. A nie po to, aby okazać szacunek komuś, kto uosabiał niedosiężny majestat pana tego domu, Wielkiego Generała Tundu Embroi.
– No dobrze – powiedział szafarz zupełnie spokojnie. – Czy jesteś zadowolona z pracy w tym domu?
– Tak jest, proszę pana. Bardzo, proszę pana.
– No tak, tego się można było spodziewać – mruknął do siebie szafarz. Nie usłyszał szlochów wdzięczności, obcałowywania pantofli, niczego, czym zareagowałyby na takie pytanie inne zatrudnione tu dziewuchy. Trzcinka. A może lepka dyscyplina ciovra?
– Mam powody, żeby myśleć, że jest inaczej.
– Nie rozumiem, proszę pana.
– Mam powody, żeby myśleć, że masz to wszystko gdzieś.
– Nie rozumiem.
– To zrozum! Twoja postawa, twoja postawa nie jest odpowiednia dla takiej szumowiny, którą spotkała taka łaska! Nie widzę w tobie wdzięczności! Nie widzę w tobie uwielbienia! Nie widzę w tobie… W tobie…
Szafarzowi zabrakło słów.
– Chce mnie pan zwolnić, proszę pana? – Ruda po raz pierwszy wyglądała na poruszoną. Najwyraźniej szafarz obrał właściwą taktykę.
– Nie – uśmiechnął się dobrotliwie. – Zostaniesz tylko wychłostana. Tą oto trzcinką. – Pokazał jej narzędzie kary, wiszące na ścianie pod portretem generała. Portret jak zwykle był zakryty białą płachtą, aby niższa służba nie mogła codziennie kłaść chamskich oczu na niedosiężnym majestacie pana tego domu. Trzcinka była za to doskonale widoczna.
Kiedy szafarz odwrócił oczy od tego przyjemnego widoku, spotkała go niespodzianka. Coś spadło mu na głowę i na chwilę zatkało usta razem z nosem. Szarpnął się. Nie ulegało wątpliwości – był w worku. To znaczy, w worku była jego głowa.
– Co to! – próbował krzyknąć szafarz, ale zamiast tego zabełkotał. Ktoś z niezwykłą siłą zrzucił go z krzesła na ziemię. Ktoś na nim siedział, ktoś przystawił mu nóż do twarzy. Był to na pewno nóż, szafarz wyczuł go przez worek.
– Zamknij się – powiedział straszny, nieludzki głos.
– Będeł cichoł – zagulgotał szafarz.
– Gdzie jest pan?
– Nieł mogeł powiedzieć.
– To umrzesz.
– Nie mogeł! Nie mogeł! Majestat pana jełst niedosiełżny!
– To umrzesz – powiedział nieznany napastnik o grubym, jakby niedźwiedzim głosie. Ostrze noża przebiło worek i dotknęło policzka.
– Mówieł! Mówieł! Pan jełst dzisiaj w Czwarteł Wieżyczceł Północneł!
– Nie wierzę ci. Umrzesz.
– Mówieł prawdęł! Mówieł prawdęł! Idźcieł sami i sprawdźcieł! W górneł komnacieł! Wyłożoneł atlaseł! Tym różowym! Mówieł prawdę!!
– A i tak umrzesz.
Jonga wytarła nóż o trupa i wypluła chusteczkę. W ciągu ostatniego roku nauczyła się kilku pożytecznych rzeczy. Między innymi tego, że jej szanse rosną, kiedy zaatakowany nie jest pewien, czy to ona go zaatakowała. Mężczyźni byli gotowi walczyć z kobietą. Ale nie z nieludzkim potworem o grubym głosie.
Od dawna czekała na okazję, żeby znaleźć się z szafarzem sam na sam. Teraz kopnęła jeszcze raz zwłoki, tak aby wyrzucić z siebie drżenie i złość. Była bardzo opanowana i spokojna.