Зьнянацку ў касых сонечных промнях Фрода пабачыў галаву старога караля. Яна валялася, адкінутая на збочыну.
– Зірні, Сэме! – выгукнуў Фрода ў зьдзіве. – Зірні! У караля ізноў карона!
Вачніцы былі пустыя, а вычасаная каменная барада – адламаная, але вакол высокага суворага лоба віўся срэбна-залаты вянец. Расьлінка кшталту ўюну з кветкамі малымі белымі зорачкамі зьвілася над бровамі, нібы ў пашану абрынутаму каралю, і ў расколінах ягоных каменных валасоў праблісквалі жоўценькія красачкі кісьліцы.
– Не заўжды ім перамагаць! – вымавіў Фрода.
А тады раптоўна сонечны пробліск зьнік. Сонца закацілася, сышло. Быццам апусьцілася завеса ліхтарні й абрынулася чорная ноч.
8. Лесьвіца Кірыт Унгал
Глыкс нецярпліва тузаў Фродаў плашч ды шыпеў з страхам:
– Мусьсім ісьсьці! Нельга стаяць тут! Ісьсьці! Неахвотна Фрода павярнуўся сьпінаю да захаду й крочыў увасьлед за сваім правадыром у цемру, на ўсход. Хобіты пакінулі кольца дрэваў ды асьцярожна патэпалі па шляху. А той напачатку таксама вёў проста, але неўзабаве адхіліўся на поўдзень, пакуль не падышоў да самых узножжаў вялізнага адгор'я, якое выступала здалёк. Чорным забаронным мурам узьнялося яно над падарожнікамі, чарнейшае за ноч над галавою. Пад ягоным ценем поўз бальшак, за ім зварочваў ізноў на ўсход і строма караскаўся ўгару.
Сумна й нудотна было клыпаць па тым шляху, Фрода з Сэмам ледзь соўваліся, забыўшыся пра небясьпеку. Фрода ішоў нахіліўшы галаву, бо ягоная ноша зноў прыгнятала яго. Як толькі мінулі скрыжаваньне, цяжар, амаль забыты ў Ітыльёне, зноў вырас. I вось, адчуваючы, што дарога пад нагамі пастромела, хобіт стомлена зірнуў угору й пабачыў – менавіта так, пабачыў, як і казаў Глыкс, – горад прывідаў пярсьцёнка. I сьціснуўся, схаваўся пад каменнаю збочынаю.
Глыбокая вузкая даліна, быццам заліў чорнага ценю, далёка ўгрызалася ў горы. З дальняга яе боку, амаль ускараскаўшыся на схіл, высока на пляскатай пляцоўцы на чорных грудзях Эфэл Дуату стаялі муры Мінас Моргулу. Нябёсы й скалы вакол агарнула цемра, а сам замак зьзяў, але не месяцовым сьвятлом, якое павольна высочвалася б, захопленае мармуровымі сьценамі колішняга Мінас Ітылю, вежы Месяца, сьветлай і чыстай сярод гор. Блядней і мярцьвей было сьвятло за промні найцьмянейшага месяца, дрыготкае, няроўнае, бы атрутны подых распаду, цьвілі, зьзяньне гнілога цела, сьвятло, якое не асьвятляла анічога. Вокны сьценаў і вежы пазіралі, нібы бяздонныя чорныя правалы, у пустэчу, а наверша вежы павольна паварочвалася спачатку ў адзін бок, а тады ў другі, бы валатоўская прывідная галава, кпліва перачыся ў ноч. На момант усе тры падарожнікі замерлі, скурчыліся, мімаволі прывабленыя жудой. Глыкс апамятаўся першы. Ізноў настойліва паторгаў хобітаў за плашчы, але ўжо моўчкі. Амаль сілаю пацягнуў іх наперад. Кожны крок адчайна не хацелася рабіць, і час запаволіўся так, што нават перад тым як, узьняўшы, апусьціць нагу, праходзілі хвіліны тужлівай агіды й жаху.
Павольна наблізіліся да белага мосту. Тут дарога, слаба пабліскваючы, вяла над струменем пасярод даліны й далей, вілася вычварна да брамы гораду – чорнай пашчы, што ашчэрылася ў вонкавым кольцы паўночных муроў. Шырокія роўнядзі ляжалі паабапал струменю, лугі ценю, зарослыя блядна-белымі краскамі. Тыя таксама мігцелі, прыгожыя, але незвычайна вусьцішныя ў абрысах, нібы вар'яцкія стварэньні начных жахаў, што прарваліся ў яву. Ад іх патыхала гнільлю цела, забітай збуцьвелай плоцьцю, у паветры вісеў ванітны смурод. Ад лугу да лугу аркаю выгнуўся мост. Ля ўваходу на яго стаялі статуі, майстэрскі вычасаныя ў чалавечае й зьвярынае падабенства, але ж скажонае, мярзотнае, хворае. Вада бязгучна плынела пад мостам, выдыхала пару, што кружляла, агартала – і кранала сьмяротным холадам. Фрода адчуў, як мутошыцца ў галаве й цямнее перад вачыма. Тады зьнянацку, быццам пад чыімсьці загадам, ён засьпяшаўся, заклыпаў наперад, выставіўшы рукі, як сьляпы, а галава ягоная захісталася з боку на бок. Сэм з Глыксам кінуліся за ім. Сэм падхапіў гаспадара на рукі, калі той спатыкнуўся й ледзь не зваліўся проста на пачатак мосту.
– Не туды! Не! – прашаптаў Глыкс, але ж ягоны подых, вырваўшыся вонкі, разьдзёр цяжкую цішыню, што сьвіст, і Глыкс кінуўся на зямлю, скурчыўшыся з жаху.
– Трымайцеся, спадару Фрода, – прашаптаў Сэм Фрода на вуха. – Вярніцеся. Глыкс кажа: вы не туды, і я гады ў рады зь ім згодны.