Неўзабаве ўсе падрыхтаваліся да ад'езду: дваццаць чатыры кані й дваццаць шэсьць вершнікаў, з Гімлі за сьпінаю Ляголаса.
I рушылі праз ноч. Мінулі курганы ля бродаў Ізену, калі да караля прыскакаў вершнік з тых, што замыкалі харугву.
– Вашая каралеўская мосьць, нас даганяюць коньнікі, – паведаміў ён. – Калі перасякалі броды, мне падалося: чую іх. Цяпер няма сумневаў – яны наганяюць, скачуць на ўсю моц.
Тэядэн адразу загадаў спыніцца. Коньнікі павярнуліся й узьнялі дзіды. Арагорн сьпешыўся, спусьціў Мэры на зямлю ды, выцягнуўшы меч, стаў побач з каралеўскім стрэмем. Эямэр з збраяношам скіраваўся да ар'ергарду. Мэры ж болей чым калі пачуўся нікчэмнаю ношаю й падумаў: што рабіць, калі пачнецца бойка? А калі малую каралёву сьвіту разаб'юць ды разгоняць, а ён уцячэ ў цемры – тады што рабіцьме самотны пасярод шырокіх роханскіх палёў, ня ведаючы, дзе ён знаходзіцца ў гэтых бясконцых вёрстах роўнядзяў? Ён выцягнуў корд і падцягнуў пас.
Нізкі месяц заценіла вялікая марудная хмара, але раптоўна ён выкараскаўся з-за яе зноў. Цяпер усе чулі пошчак капытоў, і вось змрочныя постаці вылецелі на сьцягу, што вяла ад бродаў. Месяцовае сьвятло бліскала на канчарах іхніх дзідаў. Колькі іх было, не разабралі, але ж відавочна ня меней за каралеўскую харугву.
Калі наблізіліся да паўста крокаў, Эямэр гучна выклікнуў:
– Стой! Стой! Хто рушыць па зямлі Рохану?
Пагоня раптоўна спыніла коней, усіх адначасова. Павісла цішыня, і тады ў няпэўным сьвятле роханцы пабачылі, што адзін вершнік сьпешыўся й павольна крочыў да ракі. Ягоная рука высьвецілася белым у месяцовым сьвятле, ён падняў яе даланёю наперад – на знак міру, але роханцы схапіліся за зброю. За дзесяць крокаў чалавек спыніўся. Высокі ён быў, і паўстаў пагрозьлівым ценем. А тады празьвінеў ягоны ясны, чысты голас.
– Рохан? Рохан, кажаце вы? Тое файна чуць. Бо мы сьпяшаліся да гэтай зямлі з далёкай далечы.
– Вы знайшлі яе, – абвесьціў Эямэр. – Калі перасеклі броды за вашымі сьпінамі, вы крочылі ў яе. Гэта ўладаньні караля Тэядэна. I ніхто ня рушыць сюды безь ягонага дазволу. Хто вы такія? Чаму сьпяшаліся?
– Я – Хальбарад дунадан, сьледапыт Поўначы, – выгукнуў чалавек. – Мы шукаем Арагорна, сына Араторна, бо чулі, што ён у Рохане.
– I вы знайшлі яго таксама! – выгукнуў Арагорн.
Сунуўшы лейцы Мэры, ён пабег наперад і абняў чалавека.
– Хальбарад! – выгукнуў ён. – Вось самая нечаканая з найвялікшых радасьцяў!
Мэры ўздыхнуў з палёгкай. Ужо падумаў: вось апошняя Саруманава нечаканка: падпільнаваць караля, калі зь ім усяго некалькі ваяроў. Аднак, падавалася, няма патрэбы гінуць за Тэядэна – пакуль, ва ўсялякім выпадку. Ён засунуў корд у похвы.
– Усё добра! – абвесьціў Арагорн, азіраючыся. – Мяне знайшлі мае суродзічы з далёкай краіны, дзе я жыў. Але чаму яны зьявіліся й колькі іх, Хальбарад распавядзе сам.
– Трыццаць з мною, – паведаміў Хальбарад. – Гэта ўся кравіна, якую магчыма было сабраць за кароткі час. Браты Эладан і Эльрохір выправіліся з намі, жадаючы трапіць на вайну. Мы рушылі хутка, як маглі, калі прыйшоў твой заклік.
– Але ж я ня клікаў вас, – зьдзівіўся Арагорн. – Хіба толькі ў думках. А мае думкі часьцяком зьвярталіся да вас, і рэдка болей, чым сёньня ўночы, але вестак я ня слаў. Ды калі ласка! Тлумачэньні пачакаюць. Вы знайшлі нас, калі мы сьпяшаліся, бо небясьпека побач. Едзьма разам з намі, калі кароль дазволіць.
Тэядэна навіны насамрэч задаволілі.
– Файна! – сказаў ён. – Калі кравіна вашая хоць троху падобная да вашці, пане мой Арагорне, трыццаць такіх рыцараў – моц, якую вымяраюць ня колькасьцю галоваў.
Тады рушылі зноў. Арагорн пэўны час ехаў побач з дунаданамі, абмяркоўвачы навіны з Поўначы ды з Поўдня.
– Я прынёс табе весткі ад майго бацькі, – паведаміў Эльрохір. – Ён кажа: "Дзён тваіх брак. Калі спяшаесься, згадай Сьцягу Мёртвых".
– Мне заўжды бракуе дзён, каб сягнуць маіх мэтаў – задумаўся Арагорн. – Але ж насамрэч незвычайна мушу я сьпяшацца, каб стаць на тую сьцягу.
– Гэта ўбачым неўзабаве, – заўважыў Эльрохір. – Аднак няварта болей размаўляць пра тое, пакуль мы яшчэ на дарогах жывых.
– Што ты нясеш з сабою? – спытаў тады Арагорн у Хальбарада, бо той замест дзіды нёс доўгі кій, нібы сьцяг, згорнуты, абкручаны чорнаю тканінаю й абвязаны мноствам рамянёў.
– Гэта падарунак табе ад спадарычні Долага Яру, – адказаў Хальбарад. – Таемна рыхтавала яна яго й даўно аддала. I таксама прыслала вестку: "Дзён цяпер брак. Ці нашая надзея ажыве, ці ўсе надзеі згінуць. Таму шлю табе зробленае дзеля цябе. Добрага шляху табе, Эльфаў Самацьвет!"