– Тыдзень! – выгукнуў Хіргон. – Калі так, дык так. Але ж, верагодна, вы пабачыце праз тыдзень руіны, хіба толькі іншая, нечаканая дапамога прыбудзе да нас. Ну, усё ж, можа, вы не дасьцё оркам ды смуглярам баляваць беспакарана ў Белай вежы.
– Магчыма, так і будзе, – згадзіўся Тэядэн. – Але й сам я толькі з падарожжа ды зь бітвы й мушу адпачыць. Заставайся тут гэтай ноччу. Раніцаю зірнеш на рушэньне Рохану й выправісься дахаты ўзрадаваны, дый ногі панясуць цябе й твайго каня хутчэй. Кажуць жа мудрэйшыя: пераначуеш – болей пачуеш.
Калі кароль паўстаў, за ім узьняліся ўсе.
– Ідзіце адпачываць па сваіх месцах, і добрага вам сну! – пажадаў Тэядэн. – Для цябе, спадару Мэрыядоку, у мяне сёньня болей няма справы. Але ж рыхтуйся, я паклічу цябе, як толькі ўзыдзе сонца.
– Я буду гатовы! – паабяцаў Мэры. – Нават калі вашамосьць запросіць мяне ехаць поруч па Сьцязе Мёртвых!
– Не кажы благое! – папярэдзіў кароль. – Бо можа надарыцца, што не адна дарога носіць гэткі назоў. I я не сказаў, што запрашу цябе ехаць з мною па якой-кольвек сьцязе. Дабранач!
– Не, я не застануся адзін за сьпінамі сяброў, каб мяне падабралі, нібы пакунак, на зваротным шляху! – зацята сьцьвердзіў Мэры. – Не застануся, не хачу!
Зноў і зноў паўтараючы тое сабе пад нос, хобіт нарэшце заснуў у сябе ў намёце.
А абудзіўся ад таго, што нейкі чалавек шкуматаў яго.
– Прачніцеся, прачніцеся, спадару хальбітла! – выгукваў ён, і Мэры павольна й цяжка вынырнуў з глыбокага сну, а тады сеў, уздрыгнуўшы. Падумаў, што яшчэ занадта цёмна.
– Што здарылася? – спытаў хобіт.
– Кароль кліча цябе.
– Але ж сонца яшчэ не ўзышло.
– Не, і ня ўзыдзе сёньня, спадару хальбітла. Пад гэтаю хмараю, трэба думаць, увогуле ня ўзыдзе. Але ж час не стаіць на месцы, хоць сонца й не відаць. Сьпяшайся!
Насунуўшы нейкую апратку, Мэры вызірнуў вонкі. Вакол было змрочна. Самое паветра падавалася бурым, і ўсё наўкол рысавалася чорна-шэрым, бясьценевым. I ані ветрыку. Абрысы хмары не вылучаліся, хіба толькі на дальнім захадзе, дзе яшчэ цягнуліся наперад яе прагныя пальцы, паміж імі прасочвалася крыху сьвятла. Над галавою ж вісеў цяжкі дах, змрочны й бясформавы, і сьвятла ўсё менела, нягледзячы на час сьвітанку.
Мэры пабачыў, што шмат людзей тоўпіцца, пазіраючы ўгару й мармычучы. А некаторыя відавочна пералякаліся. Турбуючыся ўсё болей і адчуваючы, як расьце адчай, Мэры паплёўся да караля. Перад ім стаяў Хіргон, гондарскі вястун, і побач – другі чалавек, падобны да яго й апрануты гэтак сама, аднак крыху карацейшы й шырэйшы ў плячох. Калі Мэры ўвайшоў, ён дакладаў каралю.
– Гэта прыйшло з Мордару, вашамосьць, – казаў ён. – Пачалося мінулай ноччу на заходзе. З пагоркаў Усходняй украйны каралеўства вашамосьці я бачыў, як паднялася хмара й папаўзла па нябёсах, і ўсю ноч, пакуль я скакаў, яна паўзла за мною, паглынаючы зоры. Цяпер вялізманая хмара вісіць адсюль да гор Ценю й усё шчыльнее. Вайна пачалася.
Пэўны час кароль сядзеў моўчкі.
– Гэтак надышла яна, – вымавіў ён нарэшце, – вялікая бітва нашага часу. Шмат чаго міне зь ёю й згіне. Усё ж добра й тое, што цяпер няма патрэбы хавацца. Мы рушым простым шляхам, адкрыта ды з усёю хуткасьцю. Рушэньне выпраўляецца зараз жа, і тых, хто затрымаўся, чакаць ня станем. Ці досыць прыпасаў у Мінас Тырыце? Бо калі мы ад'яжджаем пасьпешліва, няшмат цяжару мусім браць з сабою, еміны й пітва, толькі каб хапіла на бітву.
– У нас даўно падрыхтавана шмат прыпасаў, – адказаў Хіргон. – Рушце ж цяпер улегцы з усёю хуткасьцю!
– Тады шукай герольдаў, Эямэр! – загадаў Тэядэн. – Няхай склікаюць вершнікаў!
Эямэр выйшаў, і неўзабаве ў крэпасьці загулі рогі й у адказ з долу загуло мноства іншых, але галасы іхнія болей не падаваліся Мэры такімі яснымі й мужнымі, як мінулым вечарам. Глуха й груба разносілася выцьцё ў сьпякотным паветры й падавалася злавесным.
Кароль павярнуўся да Мэры.
– Я выпраўляюся на вайну, спадару Мэрыядоку, – паведаміў ён. – Ужо хутка. Я вызваляю цябе ад служэньня, але не ад майго сяброўства. Табе належыць застацца тут і, калі пажадаеш, служыць паньне Эявін, яна кіравацьме народам у маю адсутнасьць.