Раптоўна Фарамір зірнуў на Піпіна. I вымавіў:
– А цяпер мы падыходзім да рэчаў дзівосных. Бо гэта ня першы паўросьлік, які перад маімі вачыма выйшаў з паўночных паданьняў на землі поўдня.
Тут Гэндальф схамянуўся, сьціснуўшы парэнчы фатэлі, але не сказаў анічога й позіркам спыніў выклік зьдзіўленьня, гатовы сарвацца зь Піпінавых вуснаў. Дэнэтар зірнуў на іхнія твары й хітнуў галавою, паказваючы, нібы зразумеў, пра што не сказана. Нясьпешліва, пакуль астатнія сядзелі моўчкі й нерухома, Фарамір распавёў, гледзячы пераважна на Гэндальфа, хоць раз-пораз кідаючы позірк да Піпіна, быццам асьвяжаючы памяць пра іншых бачаных хобітаў.
Калі расповед дайшоў да сустрэчы з Фрода й ягоным слугой і да здарэньня ў Хэнет Анун, Піпін раптам зразумеў, што Гэндальфавы рукі, што моцна ўчапіліся ў разьбаванае дрэва, дрыжаць. Якімі старымі яны падаліся цяпер, бялюткімі ад старасьці! I зьнянацку, адчуўшы вострае джала страху, Піпін уцяміў: Гэндальф – сам Гэндальф! – баіцца! Цяжкая напружанасьць запанавала ў пакоі. Нарэшце, калі распавялося пра разьвітаньне з вандроўнікамі й пра іхняе вырашэньне ісьці да Кірыт Унгалу, голас Фараміраў сьцішыўся. Ён сумна пахітаў галавою й уздыхнуў. Тады Гэндальф ускочыў.
– Кірыт Унгал? Моргульская даліна? Калі, Фарамір, калі ты разьвітаўся зь імі? Калі сягнулі яны гэтай клятай даліны?
– Я разьвітаўся зь імі раніцаю два дні таму, – адказаў Фарамір. – Адтуль больш за дзевяць міляў да даліны Моргулдуйну, калі яны скіраваліся проста на поўдзень, і тады ад ракі яны яшчэ былі б за тры мілі ад вежы прывідаў. Сама хутка яны дабраліся б туды толькі сёньня, а верагодней, не дабраліся б увогуле. Я бачу, чаго ты баісься. Аднак цемра прыйшла не празь іх. Учора пачалася яна й азмрочыла ўвесь Ітыльён мінулай ноччу. Мне ясна: Вораг ужо даўно плянаваў напад на нас, і гадзіна змроку была прызначаная яшчэ да таго, як вандроўнікі пакінулі маю ахову.
Гэндальф крочыў па пакоі.
– Раніца два дні таму – гэта амаль тры дні вандроўкі! Як далёка месца, дзе вы разьвіталіся?
– Птушынага лёту пятнаццаць міляў, – адказаў Фарамір. – Але ж я ня мог прыехаць раней. Учора я чакаў часу на Кайр Андрасе, доўгім рачным адтоку на поўнач адсюль. Мы яшчэ трымаем яго й хаваем коней на беразе насупраць яго. Калі цемра разраслася, я зразумеў, што трэба сьпяшацца, і таму выехаў сюды з трыма іншымі, для якіх таксама знайшліся коні. Рэшту майго разьдзелу я паслаў узмацніць ахову бродаў Азгіліяту. Спадзяюся, я не памыліўся?
Ён зірнуў на бацьку.
– Памыліўся? – вочы Дэнэтара палыхнулі агнём. – Чаму ты пытаесься ў мяне? Людзі былі пад тваёю рукой. Ці ты просіш мяне, каб я ацаніў усе твае дзеяньні? Ты пакорліва трымаесься перад мною, аднак ужо даўно ты адвярнуўся ад мяне й маіх парадаў. Я бачу, ты прамаўляеш па-майстэрску, як і заўжды, аднак ці ня бачу я таксама, як ты не адрываеш позірку ад Мітрандыра, намагаючыся ўцяміць, ці ўхваляе ён твае словы й ці не зашмат ты прамовіў? Яму ўжо даўно належыць тваё сэрца... Сыне мой, твой бацька стары, але ўзрост не пазбавіў яго розуму. Я магу бачыць і чуць, што пажадаю, і няшмат таго, чаго ты недаказаў ці не сказаў увогуле, цяпер хаваецца ад мяне. Я ведаю адказы на многія загадкі. Гора мне, гора, Бараміра няма з мною!
– Калі зьдзейсьненае мною не задавальняе вашамосьць, мой бацьку, – вымавіў Фарамір спакойна, – мне застаецца толькі пашкадаваць, што я ня меў парады спадара, калі на мяне легла тая цяжкая выснова.
– Ці зьмяніла б мая парада тваю выснову? – спытаў Дэнэтар. – Мяркую, ты ўсё адно зрабіў бы па-свойму. Я добра ведаю цябе. Заўжды ты хочаш выглядаць уладарным і шчодрым, шляхетным і міласэрным, рыхтык каралі даўніны. Гэта добра для нашчадка высокага народу, калі ён уладарыць на моцным стальцы ў часіну міру й спакою. Але ў гадзіны адчаю адплата за мяккасьць – гібель і сьмерць.
– Калі так – значыць, так, – сказаў на тое Фарамір.
– Значыць, так! – выгукнуў Дэнэтар. – Але ж ня толькі твая сьмерць за тваім вырашэньнем, гетман Фарамір, – таксама й сьмерць твайго бацькі, і ўсяго твайго народу, які пасьля сыходу Бараміра табе выпала абараняць!
– Дык вашамосьць шкадуе, магчыма, што на месцы Бараміра ня я?