Назіральнікі затоілі дыханьне. Казалі:
– Фарамір, мусібыць, там. Бо яму падуладныя людзі й коні. Фарамір выберацца, вернецца.
Калі шыхту заставалася ўжо гоні чатыры да брамы, з змроку да яго пад'ехала невялікая харугва вершнікаў – усё, што засталося ад разьдзелу, пакінутага ахоўваць адыход. I зноў вершнікі спыніліся, павярнуўшыся да блізкіх агнёў. Раптам загукалі, завішчэлі лютыя галасы – і зь цемры вылецелі варожыя коньнікі. Ручаіны вагню сталі ўсёахопнымі рэкамі, шэрагамі й шэрагамі оркаў з паходнямі ў лапах. I дзікія паўднёвікі з барвянымі сьцягамі, галосячы хрыпата й груба, кінуліся наперад, каб затрымаць уцекачоў. I з пранізьлівым лямантам абрынуліся зь цёмных нябёсаў крылатыя цені – назгулы, якія прыляцелі забіваць.
Арганізаваны адыход ператварыўся ва ўцёкі. Ужо беглі з шыхту людзі ва ўсе бакі, бяздумна, бессэнсоўна, крычучы ад жуды, кідаючы зброю, валячыся на зямлю.
Тады з Цытадэлі запяяла труба й Дэнэтар урэшце выпусьціў вонкі войска. Сабраныя ля брамы й пад мурам, усе вершнікі, што заставаліся ў горадзе, чакалі таго сыгналу й цяпер кінуліся наперад з магутным поклічам, пашыхтаваліся, паскакалі намётам і напалі на ворагаў. I з муроў у адказ данесьліся вітальныя погукі, бо найпершымі выехалі рыцары зь лебедзем Дол Амрату, з князем і ягоным блакітным сьцягам наперадзе.
– Амрат за Гондар! – чуліся клікі. – Амрат за Фараміра!
Маланкамі джгнулі яны ў шэрагі ворагаў пааберуч ад адступоўцаў, але адзін вершнік апярэдзіў іх усіх, хутчэйшы ад ветру ў траве, і нёс яго конь Цяняр – зноў адкрылася асьляпляльная веліч таго вершніка, і сьвятло струменіла зь ягонай паднятай рукі.
Назгулы зь енкам кінуліся прэч, бо іхні ачольца яшчэ не паўстаў супраць белага полымя іх ворага. А ваяры Мордару, гатовыя ўхапіць здабычу й спасьцігнутыя ў перасьледзе, рассыпаліся, бы парушынкі пад віхураю, кінуліся наўцёкі. Людзі прыпынілі адыход, павярнуліся й з магутным поклічам абрынуліся на ворагаў. Паляўнічыя ўмомант сталі здабычаю, а іхнія ўцёкі – бойняю, і траву заслалі целы забітых оркаў і паўднёўцаў, і ад кінутых паходняў, якія гасьлі з дымам, пацягнуўся гідкі смурод. А коньніца Гондару мкнула наперад.
Аднак далёка адыходзіць Дэнэтар не дазволіў. Хоць вылазка затрымала непрыяцеля, адагнала на нейкі час, з усходу падыходзілі ўсё новыя палкі. Ізноў загуў рог, абвяшчаючы адступленьне. Коньніца Гондару спынілася. За яе заслонай пяхота зноў пашыхтавалася й ужо спакойна крочыла да гораду. Сягнулі брамы й рушылі за яе, ганарлівыя й рашучыя, і людзі гораду віталі іх з пашанаю, і пазіралі на іх з гонарам – і з трывогаю ў сэрцах. Надта ж іх паменела. Фарамір страціў амаль траціну ваяроў... I дзе ж ён сам?
Нарэшце зьявіўся й ён з сваімі людзьмі. Вярнуліся рыцары, у самым ар'ергардзе ехаў пад сьцягам Дол Амрату ягоны князь, на руках ён вёз цела суродзіча – Фараміра, сына Дэнэтара, знойдзенага на полі бітвы.
– Фарамір! Фарамір! – галасілі людзі й плакалі на вуліцах.
Але ён не адказваў, і яго зьнесьлі прэч па зьвілістых вулках да Цытадэлі й да бацькі. Бо калі назгулы кінуліся прэч, у жаху перад Белым Вершнікам, сьмяротны дроцік працяў Фараміра, які біўся з волатам, правадыром вершнікаў Поўдня. Фарамір упаў на зямлю, і толькі напад рыцараў Дол Амрату ўратаваў яго ад крывавых мечаў – паўднёвікі пасеклі б палеглага.
Князь Імрахіль прынёс Фараміра да Белай вежы й вымавіў:
– Сын вашамосьці вярнуўся, зьдзейсьніўшы вялікія подзьвігі.
I распавёў, што бачыў. Дэнэтар падняўся, і зірнуў у твар сына, і не сказаў ані слова. Тады загадаў пасьцяліць у пакоі, і пакласьці Фараміра, і сысьці. А сам у самоце падняўся ў таемны пакой пад самым дахам вежы, і многія, хто паглядаў туды гэтым часам, бачылі бляднае сьвятло, што зіхацела й праблісквала з вузкіх акенцаў, а тады ўспыхнула й згасла. Калі Дэнэтар спусьціўся й моўчкі сеў побач з Фарамірам, твар ягоны быў шэры, больш мёртвы, чым твар ягонага сына.
Так нарэшце горад аблажылі й абкружылі ворагі. Сьцяну Рамас разбурылі, і ўвесь Пеленар цяпер дастаўся чужынцам. Апошнія навіны звонку прынесьлі ўцекачы з поўначы, што пасьпелі па шляху, пакуль браму не зачынілі. Гэта былі рэшткі варты, што трымала мур там, дзе праходзіў шлях ад Рохану й Анарыёну. Прывёў уцекачоў Інгальд, той самы, які дазволіў праехаць Гэндальфу зь Піпінам пяць дзён таму, калі сонца яшчэ ўзыходзіла й раніца прыносіла надзею.
– Пра рахірымаў аніякіх вестак, – паведаміў ён. – Цяпер Рохан ня прыйдзе. А нават калі й прыйдзе, нам тое не дапаможа. Бо новае варожае войска пераправілася праз раку ля Андрасу – такія дайшлі на нас зьвесткі. Моцнае войска – гуф за гуфам оркаў Вока ды бязь ліку людзей. Такіх мы раней і ня бачылі: невысокія, але шыракаплечыя, суворыя, з бародамі кшталт гномскіх ды зь вялізнымі сякерамі. Зь нейкай дзікунскай зямлі шырокага ўсходу зьявіліся, няйнакш. Яны занялі паўночны шлях, а многія рушылі ў Анарыён. Рахірымы не праб'юцца.