– Чаму? Чаму дурні ўцякаюць? – зьдзівіўся Дэнэтар. – Лепей згарэць раней, чым пазьней, бо згарэць наканавана ўсім. Вяртайцеся да свайго пахавальнага вогнішча! А я пайду да свайго. Ня будзе скляпеньняў для Дэнэтара з Фарамірам. Ня будзе валуноў! Ня будзе доўгага павольнага сну набальзамаванай сьмерці! Мы згарым, як гарэлі паганскія каралі да таго, як прыстаў сюды першы карабель з захаду. Бо захад паў. Ідзіце прэч і гарыце!
Вестуны павярнуліся й сышлі, не адказаўшы нічога й не пакланіўшыся.
А Дэнэтар паўстаў, выпусьціў гарачкавую руку Фараміра з далоні.
– Ён палае, ён ужо гарыць, – вымавіў намесьнік з горыччу. – Дом ягонага духу рассыпаецца.
Тады асьцярожна крочыў да Піпіна й зірнуў на яго зьверху ўніз.
– Бывай, збраяноша мой! Бывай, Перыгрыне, сын Паладына! Нядоўгай была твая служба, і ўжо набліжаецца яе канец. Дык я вызваляю цябе ад рэшты. Ідзі й памірай так, як лічыш найлепшым для сябе. Ды з тым, з кім захочаш, нават калі ім будзе твой сябра, чыё глупства прывяло цябе да такой сьмерці. Пакліч маіх служак ды йдзі. Бывай!
– Я не разьвітваюся з вашамосьцю, гаспадар мой, – Піпін апусьціўся на калена.
I раптам па-хобіцку дзёрзка, як калісьці, паўстаў і глянуў старому намесьніку ў вочы.
– Я пайду з вашага дазволу, вашмосьць, бо насамрэч надта хачу пабачыць Гэндальфа. Але ж ён далёка ня дурань, і паміраць я не сьпяшаюся, пакуль ён не адчайваецца ад жыцьця. А ад свайго слова ды службы я не вызваляюся, пакуль вашаць жывы. I калі ўжо ворагі прарвуцца да Цытадэлі, я буду тут ды стану поруч з вашцю – і тады, магчыма, сапраўды заслужу зброю й званьне, што ваша даў мне.
– Рабі што хочаш, спадару паўросьліку, – адказаў Дэнэтар. – А маё жыцьцё парушанае. Пакліч маіх хлапцоў!
I ён вярнуўся назад да Фараміра.
Піпін паклікаў слуг, і яны зьявіліся: шасьцёра з уласных намесьнікавых хлапцоў, людзі дужыя й гожыя. Але ж яны трапяталі, баючыся гэткага закліку. Спакойным голасам Дэнэтар сказаў ім накрыць Фараміра цёплымі коўдрамі й падняць ягоны ложак. Гэтак і зрабілі яны: узяўшы ложак, вынесьлі з пакою. Павольна крочылі яны, каб не турбаваць хворага, і Дэнэтар, які абапіраўся на кій, ішоў, сагнуўшыся, увасьлед, апошнім клыпаў Піпін.
Яны выйшлі зь Белай вежы, нібы на пахаваньне, у цемру, дзе навіслую хмару асьвятлялі зьнізу каламутна-барвяныя бліскавіцы. Павольна перасеклі вялікую плошчу й паводле Дэнэтаравага слова прыпыніліся ля Засохлага Дрэва.
Вісела цішыня, якую парушалі толькі гукі далёкай бітвы ўнізе ды сумныя кроплі, што падалі зь мёртвых галінаў у цёмную ваду. Тады прайшлі праз браму, дзе вартавы сустрэў іх у зьдзіўленьні й адчаі. Збочылі на захад, сягнулі пасьля доўгага пераходу дзьвярэй у задняй сьцяне шостага ярусу. Фэн Холін называліся яны, бо іх трымалі зачыненымі заўжды, апрача часу пахаваньняў, і толькі гаспадар гораду мог прайсьці празь іх ці тыя, хто нёс на сабе знак скляпеньняў ды працаваў у дамах памерлых. За дзьвярыма пачынаўся зьвілісты шлях, што спускаўся мноствам петляў да вузкага пласкагор'я пад ценем стромай сьцяны Міндолуйну. На тым пласкагор'і стаялі магільні каралёў ды іх намесьнікаў.
Ахоўнік дзьвярэй сядзеў у маленькім дамку, з страхам у вачох выбраўся ён вонкі, трымаючы ў руцэ ліхтар. На загад намесьніка адчыніў дзьверы, яны бязгучна адышлі назад. Намесьнік з слугамі й Піпін прайшлі, забраўшы ліхтар у ахоўніка. Цёмна было на стромым шляху паміж старажытных муроў і шматкалёнавых балясаў, што луналі над галовамі ў зыбкім сьвятле ліхтара. Рэха ад гуку крокаў кацілася за імі, пакуль спускаліся ўсё ніжэй, так сягнулі Рат Дынену, вуліцы Маўчаньня, паміж бляклых купалаў, пустых заляў ды выяваў даўно памерлых людзей. Так крочылі ў залю Намесьнікаў – і апусьцілі ношу.
Там Піпін, баязьліва азіраючыся, зразумеў, што стаіць пад скляпеністай стольлю ў шырокай залі, агорнутай веліканскімі ценямі ад маленькага ліхтара. Скрозь змрок шэраг за шэрагам рысаваліся вычасаныя з мармуру сталы, і на кожным ляжаў нібы заснулы, з каменем пад галавою. Адзін стол, найбліжэйшы, шырокі, стаяў пусты. Туды на знак Дэнэтара паклалі слугі Фараміра й ягонага бацьку, поруч, і накрылі іх адной коўдрай, і пасталі вакол з пахіленымі галовамі, бы плакальнікі вакол памерлых. Тады Дэнэтар ціха прамовіў:
– Тут мы чакацьме. Але ж ня шліце па бальзамоўнікаў. Прынясеце нам дрэва, каб хутка гарэла, абкладзіце нас ім і паліце алеем. А пасьля я папрашу вас пакласьці на дровы запаленую паходню. Зрабіце тое й болей не размаўляйце з мною. Бывайце!
– З дазволу вашмосьці, пане, я пайду, – вымавіў Піпін у жаху й кінуўся наўцёкі зь Сядзібаў Памерлых.
"Небарака Фарамір! – думаў ён. – Я мушу тэрмінова адшукаць Гэндальфа. Небарака Фарамір! Яму, напэўна ж, лекі больш карысныя за сьлёзы. Дзе ж я знайду Гэндальфа? У самым гушчары ўсялякіх турботаў, няйначай, толькі наўрад ці стане ў яго часу на вар'ятаў ды сьмяротна хворых".