Ля дзьвярэй сказаў аднаму з пакаёўцаў, што вартаваў уваход:
– Твой гаспадар не ў сабе. Не сьпяшайцеся зь ягоным загадам. Не нясіце сюды аніякага вагню, пакуль Фарамір жывы! Не рабеце анічога, пакуль Гэндальф ня зьявіцца!
– Хто гаспадар Мінас Тырыту, уладар Дэнэтар ці Сівы Вандроўнік? – абурыўся вартавы ў адказ.
– Падаецца, альбо Сівы Вандроўнік, альбо ніхто ўвогуле, – кінуў Піпін дый пабег бяз духу назад, да гораду, па зьвілістых прысадах міма зьнямелага ад зьдзіўленьня ахоўніка, за дзьверы й далей, пакуль не дабраўся да Цытадэлі.
Вартавы павітаў хобіта, калі той мінаў браму, і Піпін пазнаў голас Бэрэганда.
– Куды бяжыш, спадару Перыгрыне?
– Мітрандыра шукаю!
– Намесьнікавы патрэбы сьпешныя, і ня мне іх затрымліваць, але ж скажы, калі толькі можаш: што адбываецца? Куды падзеўся мой гаспадар? Я толькі заступіў на пост, але ж чуў, што ён пайшоў да Зачыненых дзьвярэй, і перад імі хлапцы несьлі Фараміра.
– Так, – пацьвердзіў Піпін, – да вуліцы Маўчаньня.
Бэрэганд нахіліў галаву, каб схаваць сьлёзы.
– Казалі, што ён памірае, – уздыхнуў ён, – і вось, памёр.
– Не, яшчэ не. I нават цяпер ягоную сьмерць магчыма прадухіліць. Бэрэганд, гаспадар гэтага места здаўся Ворагу раней за свой горад. Вар'яцтва апанавала яго, ён робіць ліхое.
Піпін сьцісла распавёў пра дзівосныя Дэнэтаравы словы й учынкі. I дадаў:
– Трэба тэрмінова адшукаць Гэндальфа!
– Тады спускайся долу, да бітвы.
– Я ведаю. Ягамосьць намесьнік дазволіў мне. Але ж, Бэрэганд, калі толькі здолееш, зрабі што-кольвек, каб спыніць гэтую жудасную справу.
– Намесьнік не дазваляе апранутым у чорнае з срэбрам пакідаць пасты зь любой нагоды, апрача ягонага загаду.
– Ну, дык вашці трэ выбіраць паміж загадамі й жыцьцём Фараміра. Што да загадаў, дык яны цяпер загады вар'ята, а ня пана намесьніка. Усё, мушу бегчы. Вярнуся, калі здолею.
I ён пабег да ніжніх ярусаў. Мінаў людзей, што ўцякалі ад пажарышчаў, і некаторыя, бачачы ягоны рыштунак, абарочваліся й гукалі, але хобіт не зьвяртаў увагі. Нарэшце дабраўся да Другой брамы, за якой вялікае полымя шугала паміж мурамі. Аднак раптам усё падалося дзівосна спакойным. Шум бітвы, ляскат зброі й шалёныя выгукі чамусьці зьніклі. А тады зьнянацку жудасны лямант скалануў паветра, бухнула аглушальна й адбілася глыбокім рэхам. Адольваючы раптоўны прыступ жаху й здранцьвеньня, якое ледзь ня кінула на каленкі, Піпін завярнуў за кут, выскачыў на шырокі пляц перад Вялікаю брамаю. I замёр, бы зьнежывелы. Гэндальфа ён знайшоў, але ж хутчэй адсунуўся прэч, у цень.
З самай поўначы доўжыўся вялікі штурм. Грукаталі білы. На поўначы й на поўдні гуф за гуфам ворагі прабіваліся пад самыя сьцены. Тады зьявіліся вялізныя пачвары, бы рухомыя хаты ў крывавым перарывістым сьвятле, – харадзкія мумакі цягнулі па праходах паміж канавамі гіганцкія абложныя вежы й іншыя машыны. А ачольца аблогі й увагі не зьвяртаў, што робяць яны й колькі іх гіне, бо мэтаю іх было толькі выпрабаваць моц абароны ды заняць абаронцаў у некалькіх месцах адразу. Галоўны напад абрынуўся на гарадзкую браму. Хоць і надта трывалая, выкаваная з жалеза й сталі, ахаваная вежамі й бастыёнамі зь непарушнага каменю, была яна найслабейшым месцам ва ўсім высокім і недаступным вонкавым муры – і ключом да гораду.
Барабаны загрукаталі гучней. Ускінулася полымя ў равах. Вялізманыя машыны паўзьлі па полі, а пасярод іх рушыў магутны таран, велічынёю зь лясное дрэва, сотню ступнёў даўжынёю, падвешаны на моцных ланцугах. Доўга кавалі яго ў чорных кавальнях Мордару, і вусьцішнае наверша ягонае, выкаванае з чорнай сталі, мела выяву ашчэранай ваўчынай пысы, і ляжалі на ёй чары зьнішчэньня. Гронд назвалі яго, у памяць старажытнага Молата Падземнага сьвету. Вялізныя пачвары цягнулі яго, оркі тоўпіліся вакол, а за ім крочылі горныя тролі, каб разгойдваць яго.
Але над брамаю й супраціў напаткалі мацнейшы, бо там стаялі рыцары Дол Амрату й самыя мужныя ваяры гораду. Зьліваю ляцелі стрэлы й дзіды, і абложныя вежы валіліся ці ўспыхвалі, бы паходні. Абапал брамы грувасьціліся кучы абломкаў муроў і целаў забітых, але ж, нібы гнаныя вар'яцтвам, прыбывалі новыя й новыя ворагі.
Гронд поўз. Пакрыцьцё ягонае не займалася полымем, аніякі агонь ня браў яго, і хоць зноў і зноў нейкая з жывёлінаў, што цягнулі таран, шалела й кідалася на незьлічоных оркаў-ахоўнікаў, топчучы іх, забітых папросту адкідвалі прэч, і новыя займалі іхняе месца.