7. Пахавальнае вогнішча Дэнэтара
Калі чорны цень адсунуўся ад брамы, Гэндальф яшчэ сядзеў нерухомы. А Піпін ускочыў, нібы зь ягонага карка зьнялі вялікі цяжар, ён слухаў песьню рагоў, і яму падавалася, што сэрца разрываецца ад радасьці. I аніколі потым, праз доўгія гады, ня мог ён чуць далёкую песьню рагоў бязь сьлёзаў у вачох. Але ж згадка пра тое, навошта зьявіўся сюды, кальнула памяць, і ён пабег да чараўніка. У гэты момант Гэндальф нешта сказаў Ценяру, намерваючыся выехаць за браму.
– Гэндальфе, Гэндальфе! – загаласіў Піпін, і Цяняр спыніўся.
– Ты што тут робіш? – зьдзівіўся Гэндальф. – Ці ж у горадзе няма закону, што любы носьбіт чорнага з срэбрам заставацьмецца ў Цытадэлі, калі толькі гаспадар ня дасьць яму загад пакінуць яе?
– Даў ён загад, – патлумачыў Піпін. – Адаслаў прэч. Але ж і напалохаў. Нешта жудаснае можа адбыцца там. Мяркую, гаспадар зьехаў з глузду. Баюся, ён заб'е сябе й Фараміра таксама. Ці ж ваша ня зробіш чаго?
Гэндальф паглядзеў праз ашчэраную дзірку брамы. З палёў ужо даносіліся гукі бітвы. Чараўнік сьціснуў кулак.
– Мушу ехаць. Чорны Вершнік тут, на полі. Ён яшчэ можа пагубіць усіх нас. У мяне няма часу.
– А як жа Фарамір? – ускрыкнуў Піпін. – Ён жа яшчэ не памёр, а яны жыўцом яго спаляць, калі іх не спыніць!
– Спаляць жыўцом? Пра што ты? Распавядзі, ды хутчэй!
– Дэнэтар пайшоў да магільняў ды ўзяў Фараміра з сабою. Кажа, усе згарым, дык ён чакаць ня будзе, зладзіць пахавальнае вогнішча й спаліць сябе з Фарамірам. I пакаёўцаў паслаў па дровы й алей. Я сказаў Бэрэганду, але ж, баюся, ён не наважыцца пакінуць пост, бо ён на варце. Дый што ён зробіць?
Так Піпін, зьбіваючыся, выдаў свой расповед і дрыготкай рукой датыкнуўся Гэндальфавага калена.
– Вашаць можа ўратаваць Фараміра?
– Магчыма, так. Але калі зраблю гэта, баюся, памруць іншыя. Ну, пайду, раз аніхто іншы не дапаможа. Шмат гора й ліха выйдзе з таго. Нават у сэрцы нашай цьвярдыні Вораг мае сілы параніць нас, бо ягоная воля працуе тут.
Вырашыўшы, дзейнічаў хутка. Падхапіў Піпіна й пасадзіў перад сабою, загадаў Ценяру павярнуцца. I яны паскакалі ўверх па зьвілістых вулках Мінас Тырыту, і гоман вайны застаўся за сьпінамі. Паўсюль паўставалі людзі, ачомаўшыся ад адчаю й вусьцішы, хапаліся за зброю й гукалі адзін адному: "Рохан прыйшоў!" Маршалкі склікалі свае разьдзелы, і шмат хто ўжо маршаваў долу, да брамы.
Сустрэлі князя Імрахіля, і той аклікнуў іх:
– Куды спадар, Мітрандыр? Рахірымы б'юцца на палёх Гондару! Мусім сабраць усе сілы, якія ў нас ёсьць!
– Табе спатрэбіцца кожны чалавек, і нават болей, – адказаў Гэндальф. – Сьпяшайся! Я далучуся да вас, калі здолею. Але ж у мяне неадкладная справа да намесьніка Дэнэтара. Прымай жа ўладу, пакуль няма гаспадара!
Паскакалі далей, і калі наблізіліся да Цытадэлі, адчулі вецер на тварах, і сьвятло распалілася ў паўднёвых нябёсах. Але ж няшмат надзеі дало яно, бо ня ведалі, якое ліха чакае наперадзе, і баяліся спазьніцца.
– Цемра мінае, – заўважыў Гэндальф, – Але яна яшчэ цяжка ляжыць на гэтым горадзе.
Ля брамаў Цытадэлі вартавых не было.
– Бэрэганд пакінуў пост, – да Піпіна вярнуўся спадзеў.
Павярнулі й рушылі далей па шляху да Зачыненых дзьвярэй. Тыя стаялі адамкнёныя, і ключнік ляжаў перад імі, забіты й без ключоў.