– Пыха й адчай! – выгукнуў ён. – Ці лічыш ты, што вочы Белай вежы асьлеплі? Не, я бачыў болей за тваё разуменьне, Сівы Дурань! Бо твая надзея – усяго толькі невуцтва. Ідзі ж, займіся марным ацаленьнем! Ідзі, біся! Марнасьць і пыха, анічога болей! Бо на імгненьне пераможаш ты ці на дзень. Супраць моцы, што паўстала цяпер, няма перамогі! Да гэтага гораду працягнуўся толькі адзін палец яе рукі. I нават зараз вецер надзеі маніць табе й нясе па Андуйне флёт пад чорнымі ветразямі. Захад ня вытрымаў. Цяпер усім, хто ня хоча рабіцца рабамі, час сыходзіць.
– З такімі парадамі Вораг і насамрэч пераможа, – заўважыў Гэндальф.
– Дык чапляйся ж за надзею! – засьмяяўся Дэнэтар. – Ці ж я ня ведаю цябе, Мітрандыр? Ты спадзяесься ўладарыць замест мяне, паўстаць за кожным стальцом Поўначы, Поўдня ці Захаду. Я бачу твае думкі й пляны. Ці ж ня ведаю я, што ты загадаў гэтаму паўросьліку маўчаць? Што прывёў яго, каб мець віжа наўпрост у маіх пакоях? Але ж з вашых словаў я выведаў імёны й намеры ўсіх вашых спадарожнікаў. I што ж? Левай рукою ты трымаеш мяне, абараняючыся, бы тарчаю, ад пагрозы з Мордару, а праваю цягнеш Сьледапыта з Поўначы, каб замяніць мяне. Аднак я скажу табе, Гэндальф Мітрандыр: тваім пакорлівым дурнем я ня буду! Я – намесьнік з роду Анарыёна. Я ня зьменшуся да пакаёвага хлапчука. Нават калі ягонае права мне дакажуць, усяго толькі й ёсьць у яго, што кроў Ісільдара. Я не пакланюся апошняму ў згалелым родзе, даўно пазбаўленым улады й пашаны.
– I чым жа ты быў бы, калі б на тое твая воля?
– Я захаваў бы ўсё, як у часіны майго жыцьця, – адказаў Дэнэтар, – і ў дні далёкіх продкаў да мяне: гаспадарыць у супакоі над горадам і пакінуць пасаду сыну, які сам валадарыў бы над сваім розумам, а ня быў вучнем чараўнікоў. Але калі лёс не дае таго, дык мне анічога ня трэба: ані рэштак жыцьця, ані спалавіненай пашаны, ані падманнага гонару.
– Што да мяне, дык намесьнік, які верна аддае сваю ўладу таму, каму яна справядліва належыць, ня траціць ані пашаны, ані гонару. Ва ўсялякім выпадку, не табе адбіраць у свайго сына выбар паміж жыцьцём і сьмерцю, пакуль сьмерці ён яшчэ пазьбегнуў.
Пры гэтых словах Дэнэтаравы вочы палыхнулі зноў і, падхапіўшы палантыр пад паху, ён выцягнуў нож ды крочыў да насілак. Але Бэрэганд скочыў наперад і захіліў сабою Фараміра.
– Вось як! – выгукнуў Дэнэтар. – Ты ўжо скраў палову любові майго сына да мяне. Цяпер жа ты крадзеш сэрцы маіх рыцараў, і яны забяруць і рэшткі сынавай любові ад мяне. Аднак усё-ткі ты не пазбавіш мяне маёй уласнай волі: памерці так, як я жадаю! Сюды! – паклікаў ён пакаёўцаў. – Сюды, калі ня ўсе вы трусы!
Двое падбеглі па прыступках да яго. Імгненна Дэнэтар выхапіў паходню ў аднаго з рукі й кінуўся ў магільню. Не пасьпеў Гэндальф спыніць яго, як ён сунуў паходню ў дровы, і тыя адразу ж заняліся, затрашчалі й выбухнулі полымем.
Тады Дэнэтар скочыў на стол; агорнуты агнём і дымам, ён падняў жазло намесьніцтва, што ляжала ля ягоных ног, дый зламаў аб калена. Шпурнуўшы кавалкі ў вогнішча, нахіліўся й лёг на стол, прыціснуўшы палантыр абедзьвюма рукамі да грудзей. I казалі заўжды потым, што калі чалавек пазіраў у той камень, то, як ня меў ён надзвычайнай моцы волі, каб прымусіць пака заць патрэбнае, дык бачыў толькі дзьве старыя, абвугленыя ў полымі рукі.
У смутку й вусьцішы адвярнуўся Гэндальф дый зачыніў дзьверы. I стаяў пэўны час у задуменьні на парозе, маўклівы, і ўсе, што стаялі вонкі, чулі прагны роў полымя ў магільні. А тады Дэнэтар залямантаваў жудасна, і пасьля ўжо ня выгукнуў анічога, і аніколі болей ня бачылі яго сьмяротныя людзі.
– Гэтак сышоў Дэнэтар, сын Эктэльёна, – вымавіў Гэндальф, а тады павярнуўся да Бэрэганда й пакаёўцаў, што стаялі здранцьвелыя. – Гэтак сыходзяць таксама дні Гондару, які вы ведалі.
На зло ці на дабро, яны скончыліся. Ліхія справы адбыліся тут, але ж зараз адсуньце прэч варожасьць паміж вамі. Тое толькі справа Ворага, зьдзейсьненая ягонаю воляй. Вы патрапілі ў сеціва супярэчных вернасьцяў, якое ня самі сплялі. Аднак памяркуйце, слугі пана намесьніка, сьляпыя ў пакорлівасьці: калі б ня здрада Бэрэганда, то Фарамір, гетман Белай вежы, цяпер таксама згарэў бы. Дык аднясіце ж прэч з гэтага няшчаснага месца загінулых таварышаў. А мы аднясем Фараміра, намесьніка Гондару, туды, дзе ён адпачне ў супакоі – ці сканае, калі такі ягоны лёс.