У высокага й зграбнага Гларфіндэля валасы зьзялі золатам, твар – маладосьцю, адвагай і радасьцю, пранізьліва пазіралі зыркія вочы, голас ліўся бы музыка, мудрасьць сьвяцілася ў твары, і ў руках адчувалася сіла.
Эльрандаў твар застыў па-за гадамі – ані малады, ані стары, хоць і адбілася на ім памяць многіх радасьцяў і бедаў. Валасы ягоныя былі як цень позьняга сутоньня, на іх ляжаў срэбны вянец. Вочы сьвяціліся мяккім шэрым сьвятлом яснага вечару, у якім люструецца зорнае зьзяньне. Ён падаваўся празорлівым і дасьведчаным, бы мудры, састарэлы, ушанаваны кароль, што пакінуў за плячыма шэраг незьлічоных зімаў, і сталым, бы выпрабаваны ваяр у росквіце моцы. Бо быў ён уладаром Долага Яру, наймагутнейшы сярод людзей і эльфаў.
Бліжэй да сярэдзіны стала побач з завешанай тканымі дыванамі сьцяной стаяла крэсла пад балдахінам. Там сядзела спадарычня незвычайнай прыгажосьці. Фрода заўважыў, як падобны яе твар да Эльрандавага, і вырашыў, што яна – блізкая яму радзіна. Яна падавалася зусім юнай і адначасна сталай. Яе цёмныя валасы не крануў срэбны пыл сівізны, белыя рукі й твар былі бездакорна гладкія й сьвежыя, зорамі зьзялі яе ясныя вочы, шэрыя, як нябёсы чыстай, бясхмарнай ночы. Але выглядала яна каралеўнай. Вопыт і спакойная мудрасьць, якую прыносяць толькі гады, чыталіся ў ейных вачох. Валасы яе пакрывала срэбнае сеціва з дробнымі каменьчыкамі, якія блішчэлі белым сьвятлом, але на яе мяккай шэрай сукенцы не было ўпрыгожаньняў, апроч срэбнага паска, падобнага да пераплеценага лісьця.
Вось так Фрода напаткаў тую, каго бачыла няшмат сьмяротных, – Арвэн, дачку Эльранда. Пра яе казалі, што прыгажосьць Люціень вярнулася зь ёй на зямлю. Яе клікалі Ўндоміель, Вечаровая Зорка, бо такою яна й сталася для свайго народу. Доўгі час жыла яна на землях радзіны сваёй маці, за гарамі, у Лорыйне, але нядаўна вярнулася ў Долы Яр, у бацькаву сядзібу. Яе браты Эладан і Эльрохір яшчэ вандравалі. Яны часьцяком выпраўляліся разам зь сьледапытамі поўначы ў дальнія наезды, заўжды помсьцячы за катаваньні сваёй маці ў орцкіх пячорах.
Такой прыгажосьці ды замілаваньня ў зямным, жывым стварэньні Фрода аніколі ня бачыў і ўявіць ня мог. I дашчэнту зьбянтэжыўся й зьдзівіўся, што месца яму прызначылі менавіта за Эльрандавым сталом, побач з такімі высокімі, валадарнымі асобамі. Хоць і крэсьліца яму знайшлі прыдатнае, і падушачак падклалі, каб лепей сядзелася, усё адно пачуваўся не на сваім месцы, няёмка й нязграбна, але тое пачуцьцё хутка мінула. Бо баляваньне ішло вясёлае й шчырае, і ежы было на самы пераборлівы раток. У такой ступені, што мінула нямала часу, пакуль Фрода азірнуўся навокал ці хоць бы глянуў на суседзяў.
А калі глянуў, то найперш адшукаў сяброў. Сэм прасіў, каб яму дазволілі прыслужваць гаспадару, але яму давялі, што сёньня ён – ганаровы госьць. Вось ён – побач зь Піпінам і Мэры ля пачэснага краю аднаго з сталоў, найбліжэйшых да Эльрандавай прыступкі. А Швэндала анідзе не відаць.
Праваруч ад Фрода сядзеў шыкоўна апрануты надзвычай салідны гном. Ягоная барада, надта доўгая й раздвоеная, была яскрава-белая, бялейшая за сьнежную бель ягонай вопраткі. Гнома апаясвала срэбная папруга, а на шыі вісеў ланцуг з срэбра й дыямэнтаў. Фрода нават і есьці перастаў, каб да яго прыгледзецца.
– Які гонар пабачыць вас! – павярнуўся да яго гном.
А тады ўстаў і пакланіўся. Сказаў:
– Глойн да вашых паслуг, – дый пакланіўся яшчэ ніжэй.
– Фрода Торбінс – да вашых паслуг і ўсёй вашай сям'і, – Фрода, як належала, таксама ўзьняўся з фатэлі, параскідаўшы ад зьдзіўленьня й нечаканасьці свае падушкі. – Ці не памылюся я ў меркаваньні, што вы – той самы Глойн, адзін з паплечнікаў вялікага Торына Дубатарча?
– Менавіта так, – гном сабраў падушкі й далікатна дапамог Фрода залезьці назад у крэсла. – Пра вас не пытаюся, бо мне ўжо распавялі, што вы – сваяк ды спадчыньнік нашага знакамітага сябра Більба. Дазвольце павіншаваць вас з выздараўленьнем!
– Дзякуй вам вялікі!
– Я чуў, па дарозе сюды вас напаткалі дзівосныя й небясьпечныя прыгоды, – пачаў Глойн. – Мяне надта зьдзіўляе, што ажно чатыры хобіты выправіліся ў гэткую доўгую вандроўку. Але, верагодна, ня варта распытваць вас, калі ані Гэндальф, ані Эльранд не настроеныя гаманіць пра тое?
– Мне таксама падаецца, што пакуль яшчэ час не надышоў, – прамовіў Фрода ветліва, падумаўшы, што нават і пад Эльрандавым дахам пра пярсьцёнак лепей не казаць без асаблівай патрэбы. Дый у любым выпадку не хацелася яму на баляваньні згадваць пра турботы.