У такую ліхую часіну выправіўся я за мноства недарэчных міляў да Эльранда. Сто й яшчэ дзесяць дзён я вандраваў у самоце. Аднак я не шукаю вайсковай дапамогі. Кажуць, моц Эльранда ня ў зброі – у мудрасьці. Я прыйшоў сюды па параду, па разгадку таемных словаў. Бо перад самым варожым нападам мой брат пабачыў трывожны сон. I пасьля гэты самы сон прыйшоў да яго зноўку, а таксама да мяне.
У сьне нябёсы на ўсходзе сьцямнелі, загрукаталі грымоты, але на захадзе яшчэ трымалася няпэўнае сьвятло, і зь яго пачуўся голас, далёкі, але ясны:
Тых словаў мы не зразумелі й папрасілі парады ў нашага бацькі, Дэнэтара, гаспадара Мінас Тырыту, дасьведчанага ў мудрасьці Гондару. Але ён толькі давёў нам, што Імладрыс – гэта стары эльфскі назоў далёкай паўночнай даліны, дзе жыве Эльранд Паўэльф, найвялікшы з дасьведчаных. Таму мой брат, разумеючы, якая бяда пагражае нам, імкнуўся разгадаць прароцтва й скіравацца ў Імладрыс. Аднак я палічыў вандроўку надта небясьпечнай і цяжкой для яго й таму выправіўся сам. Мой бацька неахвотна дазволіў мне ехаць. Я доўга блукаў па забытых шляхох, шукаючы сядзібу Эльранда, пра якую шмат хто чуў, але да якой мала хто мог паказаць шлях.
– I тут, пад Эльрандавым дахам, ты пачуеш разгадку, – азваўся Арагорн, паўстаючы.
Ён паклаў свой меч на стол перад Эльрандам. Меч, пераламаны надвая.
– Вось Зламаны Клінок! – выклікнуў Арагорн.
– Хто ты? Што лучыць цябе зь Мінас Тырытам? – Барамір зьдзіўлена аглядаў худы твар Арагорна й сьледапытаў паношаны плашч.
– Ён – Арагорн, сын Араторна, – давёў Эльранд, – далёкі, але прамы нашчадак Ісільдара, уладара Мінас Ітылю, сына Элендыля. Ён – правадыр дунаданаў Поўначы, хоць і няшмат засталося ад яго народу.
– Тады ён належыць табе, зусім ня мне! – ускрыкнуў уражаны Фрода, ускокваючы. Ён чакаў, што ад яго зараз жа спатрабуюць аддаць пярсьцёнак.
– Ён не належыць анікому з нас, – запярэчыў Арагорн. – Але ж выпала, што пакуль захоўваць яго павінен ты.
– Пакажы нам пярсьцёнак, Фрода! – урачыста папрасіў Гэндальф. – Час надышоў. Пакажы яго, і Барамір зразумее прароцтва.
Усе змоўклі, пазіраючы на Фрода. Той зьбянтэжыўся: адчуў неверагодны сорам ды страх. Надта не хацелася даставаць пярсьцёнак, невыносна было нават крануць яго. Навошта ён тут, ну ці ня лепей было б застацца недзе падалей адсюль?
Пярсьцёнак зіхотка выбліснуў, калі Фрода нарэшце выцягнуў яго й паказаў, трымаючы на дрыготкай далоні.
– Зірніце на Праклён Ісільдара! – абвесьціў Эльранд.
У Бараміравых вачох, падалося, адбіўся залаты бляск пярсьцёнка.
– Паўросьлік, – прамармытаў ён. – Значыць, надышоў нарэшце апошні час Мінас Тырыту? Навошта ж тады нам шукаць Зламаны Клінок?
– У прароцтве вялося пра апошнія часы, але не апошнія часы Мінас Тырыту, – патлумачыў Арагорн. – Зламаны клінок – гэта меч Элендыля, які зламаўся, калі Элендыль загінуў. Гэты меч яго нашчадкі захоўвалі нават і тады, калі ўсе астатнія кляйноды спадчыны страціліся. Бо з даўніх часоў мы ведалі: клінок адкуюць, калі знойдзецца пярсьцёнак, Праклён Ісільдара. Цяпер ты пабачыў меч, які шукаў. Што яшчэ засталося няяснага? Ці хочаш ты, каб род Элендыля вярнуўся да гондарскай зямлі?
– Я ехаў сюды не для таго, каб выпрошваць дапамогу. Толькі каб разгадаць загадку, – адказаў Барамір ганарыста. – Хоць нам цяпер цяжка, і меч Элендыля для нас – падарунак звыш ад усялякай надзеі, калі гэткая рэч і сапраўды здольная вярнуцца зь ценяў мінулага.
Ён глянуў на Арагорна, і сумнеў чытаўся ў ягоным позірку.
Фрода адчуў, што Більба нецярпліва соўгаецца. Відавочна, яго раззлавала кпіна ў бок сябра. Раптоўна стары хобіт ускочыў дый выпаліў: