– Ну, восем зь дзевяці – нядрэнна, – зазначыў Гэндальф. – Вядома, ня трэба сьпяшацца з высновамі, але мне думаецца: добры шанец, што назгулаў параскідала дый пазбавіла моцы, і таму яны сьпяшаюцца да гаспадара ў Мордар, бесьцялесныя й пустыя. Калі так, у нас яшчэ ёсьць час, пакуль яны зноў выйдуць на паляваньне. Вядома, яны не адзіныя паслугачы ў Ворага, але астатнім трэба сягнуць Долага Яру, каб патрапіць на наш сьлед. А мы ўжо паклапоцімся, каб ён нялёгка знаходзіўся. Усё, болей нам затрымлівацца нельга.
Эльранд выклікаў хобітаў да сябе. Важка паглядзеў на Фрода.
– Час надышоў. Калі пярсьцёнку трэба выпраўляцца на поўдзень – дык зараз жа. Але тыя, што панясуць яго, не павінны разьлічваць на падтрымку войскам. Толькі ўласнымі сіламі яны здолеюць сягнуць валоданьняў Ворага. Ці не перамяніў ты свайго вырашэньня, Фрода, ці згодны быць Ахоўнікам Пярсьцёнка?
– Так, – адказаў Фрода. – Я пайду разам з Сэмам.
– Я ня здолею істотна дапамагчы табе, нават парадай, – працягваў Эльранд. – Мне амаль нябачны твой шлях. Як лепей зьдзейсьніць табе тваё прызначэньне, я ня ведаю. Цень дапоўз ужо да ўзножжаў Туманных гор, сягнуў нават Шэраводзьдзя, а за ім для мяне ўсё цьмяна. Цябе сустрэне мноства ворагаў, яўных ці стоеных, але ты, мажліва, напаткаеш сяброў, нават калі меней за ўсё чакаеш гэтага. Я адашлю лісты й папярэджаньні ўсім, каго ведаю й на каго магу разьлічваць. Папрашу, каб табе дапамагалі. Але цяпер вандраваць так небясьпечна й ненадзейна, што наўрад ці ўсе лісты патрапяць да сваіх адрасатаў, а мажліва, і патрапяць – яшчэ пазьней за цябе.
Таксама я абяру табе спадарожнікаў, каб суправаджалі цябе, колькі здолеюць ці колькі захочуць. Няшмат, бо ваш шанец – у хуткасьці й таемнасьці. Нават харугва эльфаў у бронях Даўніх дзён тут не дапамагла б, хіба толькі прывабіла б да сябе ўсю мордарскую навалу.
Ахоўнікаў Пярсьцёнка павінна быць дзевяць – дзевяцёра вартавых супраць дзевяці ліхіх паляўнічых Ворага. З табою й тваім верным слугой выправіцца Гэндальф. Гэта стане яго найвялікшай дзеяй – мо празь яе й выканае ён сваё прызначэньне ў нашым сусьвеце.
Астатнія прадставяць розныя вольныя плямёны сьвету: эльфаў, гномаў і людзей. Ляголас выклікаўся ісьці за эльфаў, Гімлі, сын Глойна, – за гномаў. Яны згадзіліся суправаджаць вас да перавалаў, а мо й далей. Зь людзей з вамі пойдзе Арагорн, сын Араторна, бо лёс Ісільдарава пярсьцёнка непасрэдна кранае яго.
– Швэндал! – выклікнуў Фрода.
– Так, – пацьвердзіў той з усьмешкай. – Я зноў прашу дазволу суправаджаць цябе, Фрода.
– Я й сам выпрошваў бы тваёй згоды, калі б не лічыў, што ты рушыш з Барамірам у Мінас Тырыт.
– Менавіта так. Зламаны меч скуюць наноў, і я выпраўлюся на вайну. Але мой шлях супадае з тваім цягам многіх сотняў вёрстаў. Таму й Барамір таксама пойдзе з намі – ён мужны й адважны чалавек.
– Застаюцца яшчэ двое, – заключыў Эльранд. – Сярод маіх сваякоў, напэўна, знойдуцца вартыя выправіцца з вамі.
– Але тады не застанецца месца для нас! – адчайна ўскрычаў Піпін. – Нам зусім не карціць застацца! Мы жадаем ісьці разам з Фрода!
– Гэта таму, што вы не разумееце й не ўяўляеце, што вас чакае, – папярэдзіў Эльранд.
– Фрода таксама не ўяўляе, – нечакана падтрымаў Піпіна Гэндальф. – Аніводны з нас не ўяўляе гэта ясна. Калі хобіты ясна бачылі б небясьпеку, напэўна, не адважыліся б ісьці. Аднак ісьці хацелі, хацелі адважыцца – і засталіся б з сорамам і горыччу. Мяркую, лепей даверыцца іх сяброўству, чым вялікай мудрасьці й моцы. Нават калі ты абярэш нам наймагутнейшага з правадыроў, кшталту Гларфіндэля, ён ня здолее пабурыць Цёмную вежу ці сілаю прабіць шлях да Вогненнай гары.
– Твае словы важкія, – прамовіў Эльранд, – але я яшчэ сумняюся. Бо прадбачу: зло ўжо крочыць у Шыр. Двох хобітаў я меркаваў паслаць вестунамі, каб яны адпаведна з звычаямі сваёй краіны папярэдзілі пра небясьпеку й зрабілі супраць яе, што здолелі б. Ва ўсялякім выпадку я супраць таго, каб малодшы зь іх, Перыгрын Хват, пайшоў з Фрода. Мне падаецца, лепей яму застацца.
– Тады, спадару Эльрандзе, вам лепей замкнуць мяне ў вязьніцы ці выправіць дахаты, завязаўшы ў куль, – сказаў Піпін. – Бо я пабягу сьледам за імі.
– Тады хай будзе так, – падсумаваў Эльранд, уздыхнуўшы. – Цяпер усе дзевяцёра – сябры Зьвязу Пярсьцёнка – абраныя. Праз сем дзён яны павінны выходзіць.
Эльфскія кавалі перакавалі меч Элендыля, выбілі на клінку сем зораў паміж маладзіком і прамяністым сонцам і мноства рунаў, бо Арагорн, сын Араторна, выпраўляўся на вайну з Мордарам. Так зырка зьзяў адноўлены меч! Сонца люстравалася ў ім чырваньню, сьвятло месяца блішчэла лёдам, найвастрэйшым, найцьвярдзейшым было ягонае лязо. Арагорн даў яму новае імя – Андарыль, Полымя Захаду.