6. Латлорыйн
На жаль, нам нельга заставацца тут болей, – прамовіў Арагорн.
Павярнуўся да гор і ўзьняў меч. Выгукнуў:
– Бывай, Гэндальфе! Ці ж не казаў я табе: "Калі ты вырашыў крочыць за браму Морыі – сьцеражыся!" На жаль, маё папярэджаньне спраўдзілася. На што спадзявацца нам безь цябе?
Павярнуўся зноў да сяброў.
– Няхай няма надзеі, усё адно мусім рушыць наперад. Бо, магчыма, здолеем прынамсі адпомсьціць. Уставайма, зьбіраймася з адвагаю – трэба йсьці. До сьлёзаў! Перад намі яшчэ доўгі шлях!
Паўставалі, агледзеліся. На поўнач даліна звужалася й рабілася зацененай цясьнінай паміж двума вялізнымі адгор'ямі, над якімі зьзялі тры белыя пікі: Келебдыл, Фануйдхал і Карадрас, горы Морыі. Ля пачатку цясьніны белапенны струмень віўся й плёскаў карункамі бурлівай вады па бясконцай лесьвіцы невысокіх вадаспадаў, смуга ад яго вісела ля горных узножжаў.
– Там Дымрыльская Лесьвіца, – паказаў Арагорн на вадаспады. – Калі б нам выпаў лепшы лёс, мы спусьціліся б па шляху, вычасанаму ў скалах побач з струменем.
– Калі б Карадрас ня быў гэткі жорсткі, – дадаў Гімлі. – Вунь ён, стаіць пад сонцам, пасьміхаючыся, – гном памахаў кулаком найдалейшаму зь сьнежных пікаў дый адвярнуўся.
На ўсход адгор'і раптам абрываліся, на даляглядзе расьсьцілалася прастора, няясная, засмужаная. На поўначы Туманныя горы цягнуліся, паступова паніжаючыся, і губляліся ў далечы. Меней як за вярсту ад падарожнікаў і крыху ніжэй – бо стаялі высока на заходнім баку даліны – ляжала возера. Доўгае, скругленае – рыхтык велізарнае вастрыё дзіды, уваткнутае глыбока пад паўночную цясьніну. Паўднёвы ўскраек возера ляжаў па-за горным ценем, пад зыркімі дзённымі нябёсамі. Аднак вада заставалася цёмнай, змрочна-блакітнай, як ясныя вячэрнія нябёсы, як яны відаць з асьветленага пакою. Ані зморшчынкі не было на азёрнай гладзі. Да самага берагу з усіх бакоў спускаўся роўны травяністы схіл.
– Пабачце ж Люстар, глыбокі Келед Зарам! – сумна прамовіў Гімлі. – Я памятаю, як наш правадыр казаў мне: "Хай узрадуецца тваё сэрца, угледзеўшы!.. Але ж доўга застацца там мы ня зможам". Цяпер у маім сэрцы няма радасьці, і яшчэ шмат шляхоў пакіну я за сьпінай, пакуль яна вернецца. I як жа горка, што Гэндальфу наканавана застацца тут.
Вандроўнікі рушылі па шляху, які вёў ад брамы, няроўным, недагледжаным, часам проста пятлястай сьцежцы паміж купінамі верасу, якія вытыркаліся з трэшчынаў у камянёх. Але яшчэ пазнавалася, што калісьці шлях быў шырокі, файна брукаваны – гасьцінец ад вялікага гномскага царства да ніжэйшых земляў. Месцамі ля дарогі трапляліся каменныя руіны, зялёныя курганы з зграбнымі бярозкамі наверсе ці елкамі, якія сумна шапацелі на ветры. Павярнуўшы на ўсход, брукаванка вывела на гладкі схіл побач зь берагам возера, і там, непадалёк ад дарогі, стаяла самотная каменная калёна з абламаным верхам.
– Гэта ж Дарынаў Камень! – выгукнуў Гімлі. – Я ня здольны прайсьці міма, ня глянуўшы хоць бы на хвілю на найвялікшы цуд гэтай даліны!
– Дык не праходзь, але ж пасьпяшайся, – папярэдзіўАрагорн, пазіраючы на браму. – Сутонее тут рана. Оркі мо й ня выйдуць вонкі да цемры, але ж да таго нам трэба быць далёка. Бо ветах ужо зусім станчэў і ноч будзе вельмі змрочная.
– Хадзем з мною, Фрода! – паклікаў гном, бегучы да возера. – Табе абавязкова трэба яго пабачыць, павер мне!
Фрода павольна крочыў сьледам за гномам, нягледзячы на стому й боль. Спакойная блакітная вада вабіла. За Фрода рушыў і Сэм.
Побач з калёнай Гімлі спыніўся й зірнуў угору. Калёна абветрылася, патрэскалася, і ледзь прыкметныя, паўсьцёртыя руны на яе бакох не чыталіся.
– Помнік гэты пазначае месца, дзе Дарын упершыню зірнуў у Люстар, – давёў гном. – Зірнем і мы разок, а тады пойдзем.
Нахіліліся над цьмянаю вадою. Спачатку не пабачылі анічога. Потым павольна праступілі абрысы навакольных гор, адлюстраваныя ў глыбокай сінечы, і сьнежныя пікі над імі падаліся языкамі белага полымя сярод нябёснага змроку. А тады дыямантамі з азёрнага дна прабліснулі зіхоткія зоры – хоць над галовамі яшчэ зьзяла сонца. Ані ад хобітаў, ані ад гнома на вадзе не было ні ценю, ні адбітку.
– О цудоўны, найпрыгажэйшы Келед Зарам! – уздыхнуў гном. – Тут ляжыць карона Дарына, чакаючы, пакуль ён абудзіцца зноў. Бывай!
Ён пакланіўся, павярнуўся й засьпяшаўся ўгару па зялёным схіле, да шляху. Хобіты – за ім.
– Што ты там бачыў? – спытаў Піпін Сэма, але той надта глыбока задумаўся й нічога не адказаў.