Дарога павярнула на поўдзень і пайшла пад гору, выбягаючы з-за адгор'яў. Крыху ніжэй ад возера вандроўнікі напаткалі глыбокі калодзеж з празрыстаю крыштальнаю вадою. Вада перавальвалася цераз край, сьцякала струменьчыкам, буркочучы ды ўсплёскваючы, па крутым каменным ложы.
– З гэтай крыніцы нараджаецца Срабрынка, – давёў Гімлі. – Ня піце зь яе – яна ільдзяная!
– Неўзабаве яна зьбярэ мноства іншых струменяў і зробіцца паўнаводнай ракою, – сказаў Арагорн. – Мы рушым уздоўж яе цягам многіх вёрстаў. Бо я павяду вас шляхам, які прапанаваў Гэндальф, спадзеючыся перш за ўсё сягнуць лясоў, за якімі Срабрынка ўпадае ў Вялікі Андуйн – вунь там!
Усе зірнулі, куды паказваў Арагорн, і ўбачылі, што рэчка, саскокваючы зь вялізных адхонаў, віючыся па роўнядзях даліны, выбягае да панізьзяў і цячэ прэч ад гор, губляючыся ў залатой смузе на даляглядзе.
– Там лясы Латлорыйну! – вымавіў Ляголас. – Там найсьвятлейшы з усіх краёў майго народу. Анідзе няма такіх дрэваў, як там. Бо ўвосень лісты іх не спадаюць, але робяцца залатымі й трымаюцца да вясны, пакуль на распусьцяцца на галінах жоўтыя кветкі. Лясная падлога там нібы высланая золатам, і столь лясная – золата, і дрэвы-калёны яе – срэбныя, бо кара іхняя гладкая й срабрыстая. Так сьпяваецца ў песьнях майго Ліхалесься. Як узрадавалася б маё сэрца, калі б я крочыў па гэтым лесе вясною!
– Маё сэрца ўзрадуецца нават зіме Лорыйну, – уздыхнуў Арагорн. – Аднак да яго яшчэ шмат вёрстаў. Пасьпяшаймася!
Пэўны час Фрода з Сэмам пасьпявалі за астатнімі. Аднак Арагорн крочыў няспынна й шырока, і паступова хобіты адставалі ўсё болей. З самай раніцы ня елі нічога. Сэмава драпіна палала агнём, а галава кружылася. Хоць зьзяла сонца, вецер пасьля падгорнай сьпякоты падаваўся ільдзяным. Сэм дрыжэў. Фрода ж кожны крок аддаваўся болем, ён сутаргава хапаў ротам паветра, хістаючыся.
Нарэшце Ляголас азірнуўся, пабачыў, як далёка адсталі хобіты, і паклікаў Арагорна. Уся кампанія спынілася, і Арагорн пабег да хобітаў, гукнуўшы Бараміра з сабою.
– Прабач, Фрода! – заклапочана ўгледзеўся ён. – Столькі ўсяго здарылася сёньня, дый нам так трэба сьпяшацца, што я забыўся на твае раны, і Сэмавы таксама. Ты мусіў нас папярэдзіць. Бо трэба перш за ўсё паклапаціцца пра цябе, хоць бы ўсё оркі Морыі гналіся за намі! Крыху далей ёсьць месца, дзе можна перадыхнуць. Там я паспрабую табе дапамагчы, як толькі здолею. Давай, Барамір, паднясем іх!
Неўзабаве напаткалі яшчэ адзін струменік, што, бегучы з захаду, бурліва ўліваўся ў Срабрынку. Сустрэўшыся, абодва струмені саскоквалі вадаспадам з прыступкі зеленаватага каменю ды, пырскаючы пенаю, беглі па расколіне з стромымі схіламі, зарослымі аленевым языком і чарніцамі. На дне расколіны там і тут стаялі пакрыўленыя нізенькія елкі. Ля самога ж струменю, які гаманліва каціў па бліскучым жвіры, месца была роўнае й прыдатнае для адпачынку. Там і прыпыніліся. Сонца ўжо хілілася на захад, бо сканчалася трэцяя гадзіна пасьля полудня, а ад брамы адышлі ўсяго на некалькі вёрстаў.
Пакуль Гімлі з маладзейшымі хобітамі распальвалі вогнішча, наламаўшы галінак з кустоў ды елак, і набіралі ваду, Арагорн узяўся за Фрода з Сэмам. Сэмава рана была неглыбокая, але выглядала непрыемна, і Арагорн спачатку хмурыўся, разглядаючы яе, але неўзабаве ўздыхнуў з палёгкай.
– Табе пашанцавала, Сэме. Шмат хто заплаціў значна болей за першага забітага орка. Твая драпіна не атручаная, а надта шмат орцкіх шабляў вымазаныя атрутай. Загаіцца файна, калі апрацаваць. Як толькі Гімлі сагрэе ваду, прамыем рану.
Разьвязаўшы кеску, выцягнуў колькі зморшчаных лістоў.
– На жаль, сухія й не такія гаючыя, як сьвежыя. Гэта рэшткі ацэласу, які я сабраў паблізу Наветранай стромы. Пакрышы адзін ліст у ваду, прамый рану, тады я перавяжу. Ну, цяпер твая чарга, Фрода!
– Я ў парадку, – адказаў той, не жадаючы, каб краналі ягоную вопратку. – Мне патрэбная толькі ежа й крыху адпачынку.
– Не, – запярэчыў Арагорн. – Трэба ж зірнуць, што кавадла з молатам табе ўчынілі. Я так і не магу ўцяміць, чаму ты застаўся жывы.
Асьцярожна сьцягнуў з Фрода старую куртку й паношаную кашулю – ды вохнуў ад зьдзіўленьня. А тады расьсьмяяўся. Срэбная кальчужка зіхацела, нібы гайданка марскіх хваляў пад сонцам. Арагорн ахайна зьняў яе, падняў, разглядаючы. Каштоўныя каменьчыкі блішчэлі, як зоркі, а перазвонь кольцаў гучала дожджыкам па азёрнай гладзі.
– Толькі зірніце, сябры! У хобіта прыгажэнькая скурка – вартая эльфскага княжыча! Каб толькі ведалі, што ў хобітаў растуць гэткія скуркі, паляўнічыя зьбегліся б у Шыр з усяго Міжзем'я!