Ён крочыў наперад, але Барамір замер, сумняваючыся, ці ісьці сьледам. Спытаў:
– Ці няма іншага шляху?
– Ці існуе шлях, сьвятлейшы за гэты? – зьдзівіўся Арагорн. – Якога шляху ты хочаш, Барамір?
– Простага – няхай і празь мечы ворагаў, – адказаў Барамір. – Гэты атрад ужо вялі шляхамі дзівоснымі й ліхімі – і да ліха. Супраць маёй волі мы патрапілі ў змрок Морыі – і цяжка пашкадавалі аб гэтым. А цяпер ты прапануеш крочыць у Залаты лес. Але пра гэтую небясьпечную краіну ў Гондары кажуць, што нямногія вяртаюцца з тых, хто зайшоў туды, і аніхто не вяртаецца такім, якім быў.
– Ты хочаш сказаць – аніхто не вяртаецца, не зьмяніўшыся? Так, гэта слушна, – пацьвердзіў Арагорн. – Але ж былая мудрасьць насамрэч гасьне ў Гондары, колішнім горадзе ведаў і сьвятла, калі жыхары яго кажуць ліхое пра Латлорыйн. Лічы, што пажадаеш, але для нас іншага шляху няма. Хіба толькі ты вернесься да брамы Морыі, ускараскаесься па дзікіх гарах ці паплывеш у самоце па Вялікай рацэ.
– Тады вядзі нас! – пагадзіўся Барамір змрочна. – Вядзі зноў у небясьпеку.
– Насамрэч у небясьпеку. Але толькі для ліха – ды для тых, хто нясе ліха ў сабе. Рушце за мной!
Паглыбіліся ў лес на вярсту ці каля й напаткалі яшчэ адзін ручай, які зьбягаў зь лясістых заходніх схілаў адгор'я. Чулася скрозь цемру, як ён плешча, саскокваючы з вадаспаду недзе праваруч. Цёмная хуткая вада перасякала шлях і ўлівалася ў Срабрынку, круцячыся ды ўсплёскваючы ў разьліве сярод дрэваў.
– Німрадэль! – усклікнуў Ляголас. – Пра гэты струмень лясныя эльфы склалі калісьці мноства песьняў. Іх яшчэ пяюць на Поўначы, згадваючы вясёлку над вадаспадамі й залатыя кветкі на пеннай плыні. Цяпер усё агарнуў змрок і мост Німрадэлі даўно зруйнаваны. Я амыю свае ногі ў яе хвалях, бо кажуць, тыя воды змываюць стому.
Ляголас спусьціўся стромым берагам да ракі й крочыў у ваду.
– За мной! – паклікаў. – Тут неглыбока. Пяройдзем раку й прыпынімся на другім беразе! I няхай песьня ракі прынясе нам добрыя сны й змые горкія ўспаміны.
Адзін за адным скараскаліся ўніз за Ляголасам. Фрода прыпыніўся на момант ля берагу, адчуваючы, як вада плынее вакол ягоных стомленых ступакоў. Халодны дотык падаваўся чыстым і сьвежым. Перайшоў праз струмень, і калі вада сягнула каленяў, адчуў, што ўвесь бруд і змрок у душы, уся стома доўгага вандраваньня зьнікаюць, струменяць прэч.
Перабраўшыся, паселі на беразе, крыху пад'еўшы, а Ляголас распавёў паданьні Латлорыйну, якія эльфы Ліхалесься яшчэ трымалі ў памяці й сэрцы: пра ясныя полудні й залітыя зорным сьвятлом лугі ля Вялікай ракі ў тыя дні, калі сьвет яшчэ не сівеў.
– Ці чуваць вам голас Німрадэлі? – спытаў Ляголас. – Я прасьпяваю вам песьню пра дзяўчыну Німрадэль, яна насіла імя ракі, ля якой жыла даўным-даўна. На нашай лясной мове гэта цудоўная песьня, але ж яе пераклалі й на мову Захаду, і некаторыя ў Долым Яры сьпяваюць яе так.
Голасам, амаль нячутным у шумценьні лісьця над галавою, ён засьпяваў: