Тады эльфы разгарнулі й далі кожнаму зь Зьвязу прынесеную вопратку – плашч з каптуром, зроблены адпаведна памеру, з тонкай, але цёплай шаўкавістай тканіны, вырабленай галадрымамі. Цяжка было сказаць, якога плашчы колеру. Падаваліся зялёнымі, адценьня вечаровага змроку пад дрэвамі, а калі іх зрушвалі ці калі сьвятло падала на іх па-іншаму, рабіліся густа-зялёнымі, бы зацененае лісьце, ці бурымі, як узараная зямля ноччу, ці цёмна-срэбнымі, нібы вада ў зорным сьвятле. Кожны ля шыі зашчапляўся фібулай у выглядзе зялёнага ліста з жылкамі срэбра.
– Гэта чароўныя плашчы? – зацікавіўся Піпін.
– Ня ведаю, што значыць для цябе слова чароўныя, – адказаў ачольца эльфаў, – але ж яны сапраўды файныя, і ткацтва выдатнага, бо зробленыя ў гэтай зямлі й дзеля яе. Яны сапраўды эльфскія, калі ты гэта хочаш пачуць. Яны ўвабралі ў сябе адценьне й хараство лорыйнскага сутоньня, усяго, што мы любім у нашай зямлі: гальлё й лісьце, вада й камяні. Бо мы надзяляем сваёй любоўю да ўсяго навокал рэчы, якія робім. Але ж гэтыя плашчы – вопратка, не браня. Яны не адхіляць стралу ці лязо. Тым ня меней добра вам паслужаць: бо й лёгкія, і цёплыя, і прахалодныя – паводле патрэбы. А яшчэ яны надта дапамогуць схавацца ад варожых вачэй, і сярод скалаў у гарах, і ў лесе. Ласка панны да вас надзвычайная, бо яна сама з сваімі паненкамі ткала іх! Аніколі раней не апраналі мы чужынцаў у адзеньне нашага народу.
Пасьнедаўшы, вандроўнікі разьвіталіся з палянаю ля фантану. Сэрцы маркоціліся ростаньню з найпрыгажэйшай мясьцінкай, якая зрабілася што ўласная хата, хоць сябры й падлічыць не маглі, колькі дзён пражылі тут. Калі падарожнікі стаялі нерухома, пазіраючы на ваду, зіхоткую пад сонцам, па зялёнай траве паляны да іх падышоў Хальдыр. Фрода павітаў яго зь вялікай радасьцю.
– Я вярнуўся ад паўночных межаў, – вымавіў эльф, – і зноў прызначаны вашым правадыром. Дымрыльская даліна ўся запоўненая парай і аблокамі дыму, і горы занепакоіліся. Нешта грукоча ў глыбінях. Калі б вы жадалі вярнуцца дахаты паўночным шляхам, дык наўрад ці здолелі б перасекчы горы. Але ж хадзем! Цяпер ваш шлях на поўдзень.
Зялёныя сьцежкі Карас Галадхану пуставалі, але на дрэвах над галовамі мноства галасоў шапталася ды сьпявала. Самі вандроўнікі крочылі моўчкі. Нарэшце спусьціліся за Хальдырам па паўднёвым схіле пагорку й зноў пабачылі вялікую браму, абвешаную ліхтарамі, і белы мост. Перайшлі яго – і назаўсёды пакінулі горад эльфаў. Тады збочылі з брукаванкі й рушылі па сьцежцы, што вяла праз шчыльную купу мэларнаў і далей, з пагорку на пагорак, у срэбным цені, усё ўніз і ўніз, на поўдзень і на ўсход, да берагоў Вялікай ракі.
Сябры прамінулі калі дзесяці вёрстаў і ўжо блізу полудня сягнулі высокай зялёнай сьцяны. Прайшоўшы праз прахон у ёй, раптам патрапілі на адкрытае месца. Перад падарожнікамі раскінулася доўгая паляна, зарослая сакавітай травой, сярод якой там і тут праблісквалі пад сонцам залацінкі эланораў. Паляна станчалася ў вузкую паўвыспу паміж дзьвюма рэкамі: праваруч, на захадзе, плынела, пабліскваючы, Срабрынка; леваруч, на ўсходзе, нёс змрочныя, цёмныя воды шырокі Андуйн. За рэкамі лес цягнуўся на поўдзень да самага далягляду, але ж берагі былі бляклыя й голыя. Аніводнай абсыпанай золатам галіны мэларну не ўздымалася за межамі цудоўнай зямлі Лорыйну.
На беразе Срабрынкі, на пэўнай адлегласьці ад зьліцьця рэк, узвышаўся прыпаромак зь белага каменю й дрэва. Да яго было прывязана шмат чоўнаў і баркаў. Некаторыя – размаляваныя, зьзялі срэбрам, золатам і зеленьню, але большасьць – белыя ці шэрыя. Тры маленькія шэрыя чоўнікі чакалі вандроўнікаў, у іх эльфы ўжо паскладвалі пакладу. Дадалі скруткі вяроўкі, па тры на кожны човен. Вяроўка тая, хоць і тонкая, была моцная, шаўкавістая навобмацак, шараватая колерам, як эльфскія плашчы.
– І што ж гэта такое? – Сэм падняў скрутак з травы.
– Вяроўка, вядома! – адказаў адзін з эльфаў, якія грузілі чоўны. – Аніколі не выпраўляйцеся далёка безь вяроўкі, асабліва лёгкай, доўгай ды моцнай. Такой, як гэтая. Яна шмат дзе вам дапаможа.
– Ну, гэта мне казаць ня трэба! – прабурчэў Сэм. – Як я выправіўся безь вяроўкі, дык увесь час на душы спакою не было. Але ж надта мне цікава, з чаго яе вырабілі. То ж бо вяроўкі, так бы мовіць, у мяне накшталт сямейнага рамяства.