– I ты гэтаксама, – выгукнуў ён. – Гэндальф, Эльранд – усе гэтыя вялікія асобы навучылі цябе так казаць. Можа, самі па сабе яны й маюць рацыю. Гэтыя эльфы з паўэльфамі дый чараўнікі – можа, ім і сапраўды ад пярсьцёнка толькі шкода. Аднак я часьцяком ня мог уцяміць: мудрыя яны ці наўпрост палахлівыя. Людзі верныя й добрыя – не палахліўцы. Мы, людзі Мінас Тырыту, выстаялі доўгімі гадамі цяжкіх выпрабаваньняў. Нам непатрэбная моц уладарных чарадзеяў – толькі сіла, каб абараніць сябе, сіла для праўды. I вось! У адчайную гадзіну лёс адкрывае нам Пярсьцёнак Улады. Я сказаў бы: гэта падарунак, падарунак ворагам Мордару. Вар'яцтва – ня выкарыстаць яго, не абярнуць варожую моц супраць ягонай жа. Бясстрашныя, бязьлітасныя – толькі яны сягнуць перамогі. I што ж ваяр, вялікі правадыр, зробіць у гэткую гадзіну? Што зробіць Арагорн? Ці, калі ён адмовіцца, чаму не Барамір? Пярсьцёнак дасьць мне моц загаду й закліку. Як жа я паганю орды Мордару! Усе людзі сыдуцца пад мае сьцягі!
Барамір крочыў туды й назад, прамаўляючы ўсё гучней. Ён ледзь згадваў на Фрода, трызьнячы мурамі й зброяй, рушэньнямі людзей, плянамі вялікіх зьвязаў і рашучых перамог, і ўжо скінуў Мордар, і зрабіўся магутным каралём, міласэрным і мудрым. Раптоўна спыніўся, дый махнуў рукою.
– I яны кажуць выкінуць яго прэч! – выгукнуў ён. – Я не кажу: зьнішчыць! Гэта мо й было б файна, калі б існавала разумная верагоднасьць зрабіць тое! Дык не! Адзіны плян, які прапанавалі нам: каб паўросьлік усьляпую лез у Мордар, даўшы Ворагу ўсе мажлівасьці найхутчэй вярнуць сабе пярсьцёнак!Глупства!
– Цяпер ты бачыш, мой сябра? – ён зьнянацку зноў павярнуўся да Фрода. – Ты казаў, што баісься. Калі так, больш мужныя табе выбачаць. А вераемна, насамрэч пратэстуе твой розум, а ня сэрца?
– Не, менавіта сэрца, – адказаў Фрода. – Я проста баюся. Аднак я рады тваім словам. Цяпер у мяне куды меней сумневаў.
– Ты пойдзеш у Мінас Тырыт? – ускрычаў Барамір, і твар ягоны засьвяціўся надзеяй.
– Не, ты ня так мяне зразумеў.
– Але ж ты хоць бы пагасьцюеш у нас колькі? Горад мой непадалёк адсюль, да Мордару адтуль не нашмат далей. Мы доўга бадзяліся па глухаманьні. Табе ж патрэбныя сьвежыя зьвесткі пра Ворага, калі ты рушыш у ягоную краіну. Пойдзем з мною, Фрода. Табе неабходна адпачыць перад такою вандроўкаю.
Ён па-сяброўску паклаў руку на Фродава плячо, але Фрода адчуў, як дрыжыць яна ад стрыманага ўзбуджэньня. Хобіт адсунуўся прэч, трывожна паглядаючы на дужага чалавека, удвая вышэйшага за яго й нашмат мацнейшага.
– Чаму гэтак не па-сяброўску? – спытаў Барамір. – Я сапраўдны ваяр, ня злодзей, ня здрайца. Мне патрэбны твой пярсьцёнак, ты ж ведаеш, але я абяцаю табе: я вярну яго! Чаму табе хоць бы не дазволіць мне выпрабаваць мой плян? Пазыч мне пярсьцёнак!
– Не, не! – загаласіў Фрода. – Рада даверыла мне несьці яго!
– Тады з-за нашага ўласнага глупства Вораг пераможа нас! Як жа тое злуе мяне! Дурань! Уцяты дурань! Хочаш бегчы ўсьляпую насустрач сьмерці й загубіць нас усіх! Калі якія сьмяротныя й маюць права на пярсьцёнак, дык тое людзі Нумэнору, не паўросьлікі! Калі б не шчасьлівы выпадак, дык ён дастаўся б не табе! Ён мог бы дастацца мне! Ён мусіў дастацца мне! Аддай яго мне!
Фрода не адказаў, але адсунуўся прэч, так што вялікі пляскаты камень адгарадзіў яго ад Бараміра.
– Ну чаго ж ты, сябрук? – спытаў Барамір цішэй і ласкавей. – Чаму не пазбавіцца ад яго? Ты можаш потым абвінаваціць мяне, калі пажадаеш. Ты можаш сказаць, што я нашмат мацнейшы за цябе й забраў пярсьцёнак сілаю. Бо я нашмат мацнейшы за цябе, паўросьлік! – пракрычэў ён, раптам пераскочыў камень і кінуўся на Фрода. Цяпер ягоны прыгожы й добры твар жудасна зьмяніўся й вочы палалі шаленствам.
Фрода адскочыў убок і зноў забег за камень. Заставалася толькі адно: дрыжучы, выцягнуў пярсьцёнак за ланцуг і хутка насунуў на палец – якраз калі Барамір кінуўся на яго зноў. Чалавек вохнуў, замершы на момант у зьдзіўленьні, а тады забегаў шалёна, разгублена мацаючы навокал, шукаючы сярод камянёў і дрэваў.
– Нікчэмны шалбер! – выкрыкнуў Барамір. – Я яшчэ дабяруся да цябе! Цяпер я разумею, чаго ты хочаш! Ты хочаш аднесьці пярсьцёнак Саўрону, прадаць нас усіх! Ты толькі моманту чакаў, каб уцячы! Ды праваліцеся вы, паўросьлікі, у цемру! Сьмяротны праклён на вас усіх!
Зачапіўшыся нагою за камень, бразнуўся долу й застаўся ляжаць ніцма, нерухомы, нібы зрынуты ўласным праклёнам. А тады заплакаў. Устаў, сьцёр рукою з твару сьлёзы. Дый выгукнуў:
– Што ж я нарабіў? Фрода, Фрода! Вярніся! Вар'яцтва апантала мяне, але яно прайшло! Вярніся!
Адказу ён не пачуў. Фрода нават ня чуў апошняга выгуку. Ён адбег далёка, адчайна скочучы па сьцежцы ўгару, да вяршыні. Жах і туга авалодалі ім, і перад вачыма стаяў вар'яцкі, шалёны твар Бараміра, полымя ягоных вачэй.