Хутка спусьціўся па сьцежцы да паляны, дзе яго напаткаў Барамір. Там прыпыніўся, прыслухоўваючыся. Падалося: з прыбярэжнага ўзьлеску чуваць заклікі й выгукі.
– Яны шукаюць мяне, – сказаў сам сабе. – Цікава, колькі ж мяне не было? Некалькі гадзінаў, напэўна. А што ж рабіць? – прамармытаў нерашуча. – Трэба йсьці зараз жа альбо ніколі. Зноў гэткага шанцу ў мяне ня будзе. Як жа гідка пакідаць іх вось так, без разьвітаньня й тлумачэньняў. Не, яны зразумеюць. Абавязкова. Сэм зразумее. Анічога ж іншага не застаецца, праўда?
Павольна выцягнуў пярсьцёнак і насунуў яго зноў. Зьнікшы зь сьмяротных вачэй, спусьціўся па схіле, цішэй за шапаток ветру ў лісьці.
Астатнія доўга чакалі ля рачнога берагу. Колькі часу маўчалі, неспакойна хадзілі туды-сюды. Тады паселі кружком дый загаманілі. Спрабавалі весьці гаворку пра доўгі шлях і шматлікія прыгоды, распытвалі Арагорна пра каралеўства Гондар і ягоную старажытную гісторыю, пра рэшткі вялікіх збудаваньняў, якія захаваліся ў дзівосным навакольлі, памежжы Эмін Мюйлу: пра каменных каралёў і троны на Лэ і Эн, пра вялізную лесьвіцу ля вадаспадаў Рэрасу. Але заўжды думкі іхнія вярталіся да Фрода й пярсьцёнка. Які шлях абярэ Фрода? Чаму ён ня можа вырашыць?
– Ён ня ведае, які кірунак больш небясьпечны й адчайны, – казаў Арагорн. – І мае рацыю, бо цяпер, пасьля таго, як нас высачыў Глыкс, падарожжа наша болей, пэўна, не таямніца для ворага. Так, зараз рушыць на ўсход яшчэ безнадзейней. А Мінас Тырыт далёка ад полымя, якое зьнішчыць Фродаву ношу. Мы здольныя заставацца колькі часу там і мужна змагацца, але й уладар Дэнэтар з усім сваім войскам ня зробіць таго, што не пад сілу Эльранду: захаваць пярсьцёнак у таямніцы й адбіць Ворага, калі той зьявіцца па яго. Што абраў бы кожны з нас на Фродавым месцы? Я ня ведаю. Цяпер нам насамрэч не стае Гэндальфа!
– Жорсткая нашая страта, – вымавіў Ляголас, – але ж мы мусім цяпер вырашаць безь ягонай парады. Чаму ж мы ня здольныя вырашыць, чым дапамагчы Фрода? Давайце паклічам яго дый прагаласуем! Я – за Мінас Тырыт.
– Я таксама, – згадзіўся Гімлі. – Нас, вядома, паслалі, каб дапамагчы Ахоўніку падчас вандроўкі. Мы мусім ісьці, пакуль жадаем ісьці, аніводны з нас ня кляўся й не атрымліваў загаду рушыць да гары Выраку. Цяжка мне было разьвітвацца з Латлорыйнам. Аднак я ўсё ж прыйшоў сюды й скажу так. Зараз, калі надышоў час апошняга вырашэньня, для мяне цалкам ясна: Фрода я пакінуць не магу. Таму я абяру Мінас Тырыт, толькі калі ён абярэ яго. А калі не абярэ, усё адно пайду зь ім.
– I я пайду зь ім, – азваўся Ляголас. – Несправядліва цяпер пакідаць яго.
– Так, пакінуць яго зараз нам усім – сапраўды здрада, – сказаў Арагорн. – Аднак калі ён рушыць на ўсход, няма неабходнасьці ўсім ісьці разам зь ім. I рацыі таксама. Бо авантура гэтая адчайная – у роўнай ступені й для аднаго, і для двох ці васьмярых. Калі вы дазволілі б мне абіраць, я абраў бы трох у спадарожнікі Фрода: Сэма, які не стрывае разьвітаньня з Фрода, Гімлі й сябе. Барамір вернецца ва ўласны горад, дзе чакаюць ягоны бацька й ягоны народ, і зь ім рушаць астатнія ці, сама менш, Мэрыядок зь Піпінам, калі ўжо Ляголас не захоча пакідаць нас.
– Так ня пойдзе! – выклікнуў Мэры. – Мы ня можам пакінуць Фрода! Мы зь Піпінам заўсёды зьбіраліся йсьці разам зь ім, куды ён ні крочыў бы, і ад свайго намеру не адступіліся. Раней мы не разумелі, што гэта насамрэч азначае. Здаля, у Шыры ці Долым Яры, усё падавалася іншым. Гэта ж шалёнае вар'яцтва – дазволіць Фрода рушыць у Мордар. Чаму мы ня спынім яго?
– Мы мусім спыніць яго! – згадзіўся Піпін. – Таму ён і турбуецца, я ўпэўнены. Ведае, што мы ня згодзімся адпусьціць яго на ўсход. I ён ня хоча нікога браць з сабою, небарака. Вы толькі ўявіце: ён рушыць у Мордар адзін! – Піпін уздрыгнуў. – Дарагі наш неразумны хлопча, ведаў бы ён, што прасіць анікога ня трэба. Ведаў бы, што калі мы яго й не пераканаем, дык усё адно пойдзем разам зь ім.
– Прабачце, спадарства, – умяшаўся тут Сэм. – Падаецца, вы зусім не разумееце майго гаспадара. Ды няма ў яго аніякіх сумневаў, які шлях абраць! Вядома, не! Якая карысьць яму зь Мінас Тырыту? Менавіта яму, вядома, вашаць хай ужо прабачыць мне, Бараміру, – дадаў Сэм ды азірнуўся.
Тады й убачылі, што Барамір, які спачатку моўчкі сядзеў непадалёк, некуды зьнік.
– І куды ж ён падзеўся, га? – выгукнуў Сэм. – Я вам скажу: нейкі ён дзівакаваты апошнім часам. Ну, вядома, тое ўжо не ягоная справа. Ён дахаты вяртаецца, як і заўжды казаў, і вінаваціць яго няма чаго. А спадар Фрода ведае дакладна, што мусіць адшукаць гэну Пашчу Лёсу, калі здолее. Але папросту баіцца, і ўсё. Калі справа дайшла да апошняй рысы, ён і турбуецца з-за свайго страху, вось у чым рэч. Вядома, ён ужо пабачыў троху падчас вандроўкі, дзе ракі зімуюць, як гаворыцца, дый мы ўсе таксама, бо іначай ён кінуў бы пярсьцёнак у раку дый зрабіў бы ногі. А цяпер ён папросту ня можа вырашыцца на першы крок. Не, не клапоціцца пра нас, не сумняецца наконт таго, пойдзем мы зь ім ці не. Ведае, што мы пойдзем. I тое таксама яго турбуе. Калі ўжо ён сябе ў кулак зацісьне ды рушыць, ён адзін рушыць, на самоце. Вось, згадайце мае словы! Вох, клопату будзе, калі ён вернецца! Бо ён жа сьцісьне сябе ў кулак, каб ён Торбінс ня быў, калі ня так.