Трава пад нагамі была мяккая, кароткая, нібы падстрыжаная ці пакошаная. I дрэвы на ўзьлеску таксама былі падрэзаныя й выглядалі як жывая агароджа. Сьцежка ператварылася ў добрую дарогу, дагледжаную ды абкладзеную па бакох каменьчыкамі. Яна вяла на вяршыню травяністага пагорку, шэрага ў няпэўным зорным сьвятле, а зь яго, яшчэ вышай, на супрацьлеглым схіле, мігцелі зіхоткія агеньчыкі хаты. Дарога павяла ўніз і зноў угору, па доўгім гладкім схіле, да агеньчыкаў. Раптам усё асьветлілася зыркім жоўтым сьвятлом ад расчыненых дзьвярэй. Хобітаў вітала хата Тома Бамбадзіла. За ёю ляжаў голы шэры пагорак з стромымі схіламі, а далей, на ўсходзе, губляліся ў ночы змрочныя абрысы Лысагор'я.
I хобіты, і поні засьпяшаліся наперад. Быццам разам пазбавіліся ад усялякага страху й ад паловы стомленасьці. I пачулі:
I другі голас, юны й спракаветны, нібы вясна, нібы чыстая крыніца на горным схіле ці зыркая раніца, што працінае ноч, срэбрам зазьвінеў насустрач ім:
I з гэтай песьняй хобіты крочылі за ганак, і залатое сьвятло агарнула іх.
7. У хаце Тома Бамбадзіла
Чатыры хобіты крочылі за шырокі каменны ганак і сталі міргаючы. Перад імі быў доўгі нізкі пакой, заліты сьвятлом лямпаў, што зьвісалі з бэлек. На стале зь цёмнага сьлігтаванага дрэва стаяла мноства сьвечак, высокіх, жоўтых, зыркіх.
У дальнім канцы пакою ў фатэлі сядзела кабета. Доўгія жоўтыя валасы струменілі ёй на плечы, на сукенку – зялёную, вышытую срэбрам, бы малады чарот у кроплях расы. Сукню абвіваў залаты пас – ланцуг зь пераплеценых лілеяў, аздоблены сьветла-блакітнымі вачанятамі незабудак. Ля ног панны ў шырокіх зялёных і рудых гліняных пасудзінах з вадою плавалі белыя лілеі, і яна здавалася каралеўнай на стальцы пасярод возера.
– Уваходзьце, шаноўныя госьці! – запрасіла яна, і хобіты зразумелі, што гэта яе чысты голас яны чулі ў змроку на схіле.
Яны баязьліва крочылі наперад і пачалі нізка кланяцца, нечакана пачуваючыся надзіва няёмка, быццам пагрукалі ў дзьверы простай сялянскай хаты, каб папрасіць вады, а ўбачылі перад сабою чароўную эльфскую каралеўну, апранутую ў жывыя кветкі. Але не пасьпелі хобіты нічога вымавіць, як яна паднялася, лёгка пераскочыла чарапкі, падбегла, сьмеючыся, а яе сукенка нягучна шапацела на бягу, нібыта вецер у заквітнелых зарасьцях рачных берагоў.
– Праходзьце, даражэнькія! – сказала, узяўшы Фрода за руку. – Сьмейцеся, весяліцеся! Я Злата, дачка ракі.
Потым лёгка крочыла да дзьвярэй, зачыніла, павярнулася да іх сьпінаю, захіліла рукамі.
– Адгародзімся ад ночы! Бо вы, пэўна, шчэ баіцеся туманоў ды лясных ценяў, глыбокай вады й дзікіх пачвараў. Ня бойцеся! Цяпер вы пад дахам Тома Бамбадзіла!
Хобіты зьдзіўлена зірнулі на яе, а яна паглядзела на кожнага й усьміхнулася.
– Чароўная гаспадыня, пані Злата! – вымавіў Фрода нарэшце, адчуваючы ў сэрцы невыказную радасьць. Нібы, як калісьці, замілаваны цудоўнымі эльфавымі галасамі, але й ня цалкам падобна, бо радасьць гэтая была не такая далёкая й узвышаная, а бліжэйшая да сэрца, раднейшая – чароўная, ды быццам знаёмая.
– Чароўная гаспадыня! – вымавіў ён зноў. – Цяпер я сапраўды разумею, пра якое дзіва сьпявалася ў песьнях!
Раптам ён змоўк, запнуўшыся, ня змогшы перамагчы подзіў ад таго, што вось так зьнянацку прамаўляе. А Злата засьмяялася.
– Калі ласка! Я й ня чула аніколі, што шырскія хобіты гэткія майстры-дабрасловы! Але ж, відаць, ты Сябра Эльфаў, бо ў тваіх вачох сьвятло, а ў голасе звонь. Якая добрая сустрэча! Сядайце, пачакайма гаспадара. Ён хутка вернецца, толькі дагледзіць вашых стомленых конікаў.