«Noi tri — mi du fratres e yo self — noi hat traversat til li insules circa ye clocca du de post-midí, e noi bentost hat cargat nor navett per bonissim pisces, queles, quam noi omnis remarcat, esset mult plu abundant in ti die quam noi hat jamá videt to. It esset just clocca sett ye mi tasc-horloje quande noi levat li ancre e startat vers hem, por traversar li max dangeros del currentes durant li acalmie del aquas quel noi savet evenir ye clocca ott.
«Noi departet con un frisc brise in styrbord e durant quelc témpore noi avansat ye grand distantie sin revar pri dangere, nam, in fact, noi ne videt ni li minimal cause por timer it. Subitmen noi esset jettat a detra per un salt de vent quel venit de Helseggen. To esset tre extraordinari — un cose simil til nu nequande hat accidet nos — e yo comensat sentir un desplesur sin saver exactmen pro quo. Noi tornat li bote secun li vent, ma noi ne posset avansar pro li virles, e yo just volet proposir retornar al ancragie, quande regardante a detra, noi videt li tot horizont covrit per un singulari nube de cuprin colore, quel montat con un consternant rapiditá.
«Interim li brise quel hat sofflat nos in li nase aquietat se e noi restat in total acalmie drivante in omni directiones. Ma ti ci statu de coses ne durat sat long por dar nos témpore reflecter pri it. In minu quam un minute li storm esset súper nos, — in un duesim li ciel esset totalmen covrit — e caus to e pro li volant aqua it devenit subitmen tam obscur que noi ne posset vider nos reciprocmen in li chalupe.
«Voler descrir un tal uragan quel nu sofflat vell esser un follie. Li max old marinero de Norvegia nequande experit alquó simil. Noi hat abassat omni nor segles ante quam li choc del vent posset capter nos; ma ja con li unesim borrasc nor du mastes eat trans bord quam forsegat, — li grand mast forportante mi max yun fratre quel hat ligat se a it pro securitá.
«Nor bote esset certmen li max levi ludett quel jamá glissat sur li mar. It havet un totalmen plan deck con un unic micri luca ye li proa e noi esset sempre acustomat cluder it solidmen durant li traversament del Strom, un bon precaution in un mar bollient. Sin ti circumstantie noi strax vell har eat til fund nam noi esset litteralmen sepultet sub aqua durant quelc momentes. Qualmen mi fratre majori escapat al perition yo ne posse dir, nam yo nequande trovat occasion por inquestar le. Por mi part, apen hante lassat li foc-segle, yo jettat me a platt ventre sur li deck, li pedes contra li strett fals-bord del proa e li manus accrocat a un annel-bolt proxim al pede del foc-mast. Li pur instinct hat fat me acter talmen — quo índubitabilmen esset li max bon cose quel yo hat posset far — nam yo esset tro consternat por pensar.
«Durant quelc momentes noi esset completmen inundat, quam yo dit vos, e durant ti témpor yo retenet mi respiration e cramponat me al bolt. Quande yo ne posset restar talmen plu long, yo erectet me sur li genus, tenente me sempre bon con li manus e talmen yo attiñet clar cap. Alor nor micri chalupe de se-self dat un sucuss, just un can quel surti ex aqua, e levat se partli supra li mar. Yo effortiat tande sucusser de me max bon possibil li stupore quel dominat me til nu, e collecter mi sensus por vider quo vell esser a far, quande yo sentit que alqui captet mi brass. It esset mi fratre majori, e mi cordie saltat pro to de joy, nam yo credet le desapparit trans li bord — ma in li secuent momente mi tot joy changeat se in horrore — quande il posit su bocc sur mi orel’e e exclamat li unic paroclass="underline" Moskoe-strom!
«Nequi mey voler saver quo yo sentit in ti ci moment. Yo frissonat del cap til pedes quam captet per un max violent access ce febre. Yo sufficentmen comprendet quo il opinet per ti sol parol — yo savet bon quo il volet far me comprender. Con li vent quel nu drivat nos, noi devet esser jettat in li turbul del Strom e necos posset salvar nos.
«Vu percepte que traversante li canal del Strom, noi sempre fat un long via in supra circum li turbul, mem in li tempe max calm, e ancor noi attendet e espiat cuidosmen su aquietation — ma nu noi esset drivat directmen in li fauc self e ancor con un uragan quam ti. „It es cert”, yo pensat “noi va esser ta just in momente del acalmie — to es ancor un micri espera” — ma in li secuent momente yo damnat me self pro esser tam grand follo possente revar ancor pri esperantie. Yo comprendet tre bon que noi esset perdit mem si noi vell esser sur un nave de ninant cannones.
«In ti moment li unesim furie del storm hat diminuet, o forsan noi ne sentit it tant, proque noi fuit avan it, ma in omni casu li mar, quel in comense esset mastrisat per li vent, plan e scumos, levat se nu in veritabil montes. Un singulari change evenit anc in li ciel. Circum nos, in omni directiones it esset sempre nigri quam pech, ma presc in supra de nos hat format se un circulari apertur de clar ciel — tam clar quam yo nequande videt to e de un splendid bluore — e trans ti aperture brilliat li plen lun con un eclate quel yo nequande hat conosset. It lucidat omnicos circum nos con li max grand claritá — ma, oh Deo, quel scene e lucidar!
«Yo fat un o du efforties por parlar a mi fratre — ma, in un maniere quel yo ne posset comprender, li vacarm hat agrandat in tant que yo ne posset far le audir ni un sol parol, benque yo criat con extrem fortie de mi voce in su orel’e. Subitmen il sucussat li cap, devenit pal quam morte, e levat un de su fingres quam por dir me: Escuta!
«In comense yo ne comprendet quo il volet dir — ma bentost un hideos pensa inundat me. Yo traet mi horloge ex su tasc. It ne marchat. Yo regardat su cadran in li clar-lun e yo fondet in lácrimes jettante it lontan in li ocean. It hat stoppat ye clocca sett! Li témpor del acalmie hat passat e li turbul del Strom esset in su plen furie!
«Quande un bote es bon constructet, proprimen equipat e ne tro cargat, e quande it ea larg in dur vent, li undes sembla sempre passar sub it — quo appare tre strañi a un hom de terre — e to in li jargon del mar on nomina cavalcar. Nu, til tande noi hat grimpat habilmen sur li undeada, ma presentli un gigantic unde prendet nos per hasard directmen sub li stern-vult e intrenat nos con se — up — up quam til li ciel. Yo nequande vell har credet que un unde posse montar tam alt. E poy noi esset balayat in bass per un glissada e un plongeada, quel causat me nausea e vertígine quam si yo in somnie vell cader de un alt monte. Ma del cúlmin del unde yo jettat un rapid regard circum me — e ti sol regard sufficet. Yo reconosset in un seconde exactmen nor position. Li funel del Moskoe-strom esset circa un quart de milie direct avan noi, ma it similat al ordinari Moskoe-strom tam poc quam li virl quel vu just nu videt, simila a un circulation de molin. Si yo ne vell har savet u noi es e quo noi have a expectar, yo ne vell har reconosset li circumage. Tel quel yo videt it, yo cludet ínvoluntarimen li ocules pro horror. Mi palpebres serrat se per se self quam in un spasma.
«It ne passat mem du minutes e noi sentit subitmen li unde aquietar se e noi esset invelopat de scum. Li barc fat un brusc demí-torna a bacbord e lansat se in ti nov direction quam fúlmin. In li sam instant, li rugiment del aqua perdit se in un specie de strident clamore, — un tel son quel vu posse concepter imaginante que li ventiles de pluri milles de vapor-naves lassat escapar simultanmen lor vapor. Noi esset alor in li cintur del undi-ruptie quel sempre circumdá li turbul; e yo pensat naturalmen que in un seconde noi va plongear in li abyss — in li fund de quel noi posset vider solmen índistinctmen caus li consternant rapiditá quel intrenat nos along it. Li bote semblat ne plongear in li aqua, ma rasat it quam un bul de aqua sur li superficie del unde. Noi havet li turbul in styrbord e in bacbord levat se li vast ocean quel noi hat just abandonat. It star quam un enorm vall tordent se inter nos e li horizont.