– A ja nigdy nie spotkałem nikogo, kto by tyle gadał co ty.
Ellie uśmiechnęła się wymuszenie.
– Przypuszczam, że skoro mnie poślubiłeś, będziesz musiał się przyzwyczaić do mojego niesfornego języka.
Charles obrócił głowę na bok i popatrzył na nią z nagłym zainteresowaniem,
– Niesforny język? Co masz przez to na myśli?
Odsunęła się od niego najdalej jak mogła, prawie spadając przy tym z łóżka.
– Niech ci nie przyjdzie do głowy mnie pocałować, Biliington!
– Mam na imię Charles i wcale nie myślałem o pocałunku. Chociaż teraz, kiedy o tym wspomniałaś… ten pomysł wcale nie wydaje mi się taki straszny.
– Och, czytajże już wreszcie tę listę!
– Skoro nalegasz – wzruszył ramionami, Ellie bliska była krzyku.
– A więc dobrze. – Przysunął sobie papier pod nos. – Punkt pierwszy: Majątek mógłby odziedziczyć Cecil.
– Sądziłam, że to Cecil by go odziedziczył.
– Nie, Phillip. Cecil musiałby wcześniej zamordować nas obu. Gdybym się nie ożenił, wystarczyłoby, żeby zabił Phillipa.
– Mówisz to tak, jakbyś myślał, że rozważał taką możliwość – zdumiała się Ellie.
– W jego wypadku nie wykluczam tego – stwierdził Charles, wzruszając ramionami. – A teraz punkt drugi: Anglia mogłaby zostać zaanektowana przez Francję.
– Byłeś pijany, kiedy to pisałeś?
– Musisz przyznać, że to byłoby znacznie gorsze niż utrata majątku?
– Ogromnie wielkodusznie z twojej strony przedkładać dobro Brytanii nad swoje własne – stwierdziła Ellie cierpko.
Charles westchnął.
– Chyba po prostu taki jestem: szlachetny patriota. Punkt trzy…
– Czy mogę ci przerwać?
Popatrzył na nią z wojowniczą miną mówiącą: „Już mi przerwałaś".
Ellie przewróciła oczami.
– Zastanawiałam się tylko, czy te punkty są ułożone według ich ważności?
– Dlaczego o to pytasz?
– Bo jeśli tak, to by oznaczało, że gorsze byłoby dla ciebie,, gdyby Cecil odziedziczył twój majątek, niż gdyby Francja podbiła Anglię.
Charles wypuścił powietrze z płuc.
– Nie umiem ci na to odpowiedzieć.
– Czy zawsze jesteś taki bezpośredni?
– Tylko wtedy, gdy chodzi o ważne sprawy. Punkt trzy: niebo mogłoby zawalić się na ziemię.
– To z pewnością rzecz straszniejsza niż odziedziczenie: przez Cecila twojego majątku! – wykrzyknęła Ellie.
– Nie do końca. Bo gdyby niebo zawaliło się na ziemię, Cecil byłby martwy i nie mógłby cieszyć się moim majątkiem,…
– Z tobą byłoby podobnie – zauważyła Ellie.
– Hm, masz rację. Powinienem to przemyśleć. – Uśmiechnął się do niej znów, a w oczach pojawiło mu się ciepło, lecz nie namiętne, jak stwierdziła Ellie. Świadczyło raczej o przyjaźni, taką przynajmniej miała nadzieję. Postanowiła wykorzystać tę miłą chwilę, nabrała powietrza w płuca i oświadczyła:
– Ja nie wywołałam tego pożaru, chyba wiesz. To nie była moja wina.
Charles westchnął.
– Ellie, wiem dobrze, że nigdy nie zrobiłabyś czegoś takiego umyślnie.
– Ale ja tego w ogóle nie zrobiłam – zaprotestowała ostro. -Ktoś grzebał przy tym piecu po tym, jak go naprawiłam.
Charles znów wypuścił z płuc przeciągły oddech. Bardzo chciał jej wierzyć, ale dlaczego ktoś miałby grzebać przy piecu? Jedynymi osobami, które umiały się z nim obchodzić, byli służący, a oni z pewnością nie mieli żadnego interesu, żeby oczernić jego żonę.
– Ellie – zaczął ugodowo. – Może po prostu nie znasz się na piecach tak dobrze, jak ci się wydaje?
Ellie wyraźnie się spięła.
– A może nasz jest zupełnie inny niż twój?
Odrobinę się rozluźniła, ale wciąż miała nieszczęśliwą minę.
– A może – powiedział miękko, ujmując ją za rękę. – Może doskonale znasz się na piecach, tak jak mówisz, ale przydarzył ci się drobny błąd? Przecież od wyjścia za mąż każdemu może zakręcić się w głowie.
Wyglądało na to, że Ellie przyjęła takie rozwiązanie, i Charles czym prędzej dodał:
– Bóg jeden wie, jak bardzo mnie się w niej kręci.
Ellie, żeby zmienić temat, wskazała jakieś zapiski na dole kartki, którą Charles trzymał w ręku.
– A co to takiego? Kolejna lista?
Charles spojrzał i czym prędzej złożył papier.
– Nie, to nic takiego.
– Musisz to teraz przeczytać.
Wyrwała mu kartkę, a gdy po nią sięgnął, wyskoczyła z łóżka.
– „Pięć najważniejszych cech żony"? – odczytała z niedowierzaniem.
Charles wzruszył ramionami.
– Uznałem, że warto poświęcić chwilę, żeby stwierdzić, czego mi potrzeba.
– Czego? To ja jestem czym?
– Nie bądź tępa, Ellie. Jesteś zbyt mądra, żeby tak to przyjmować.
Za tymi słowami krył się komplement, ale Ellie nie zamierzała mu za niego dziękować. Prychnęła głośno i zaczęła czytać na głos:
– Punkt pierwszy: Dostatecznie atrakcyjna, żeby mnie zainteresować. To twoje najważniejsze wymaganie?
Charles miał w sobie przyzwoitości na tyle, żeby okazać zażenowanie.
– Jeśli czujesz dla mnie chociaż połowę tego obrzydzenia, jakie wyraża twoja mina, to rzeczywiście jestem w wielkim kłopocie – mruknął.
– Owszem. – Ellie chrząknęła. – Punkt dwa: Inteligencja. -Popatrzyła na niego z powątpiewaniem. – Troszeczkę się poprawiłeś, ale tylko troszeczkę.
Charles zachichotał i oparł głowę o jej splecione dłonie.
– A gdybym ci powiedział, że te punkty nie zostały ułożone w kolejności ich znaczenia?
– Nie uwierzyłabym ci nawet przez sekundę.
– Tak też myślałem.
– Punkt trzy: Nie może zrzędzić. Ja nie zrzędzę.
Nic nie powiedział.
– Ja nie zrzędzę – powtórzyła głośniej Ellie.
– Akurat teraz zrzędzisz.
Ellie prześwidrowała go wzrokiem, ale wróciła do listy.
– Numer cztery: Umiejętność przestawania z ludźmi, wśród których się obracam. – Aż zakaszlała z niedowierzaniem. – Chyba zdawałeś sobie sprawę z tego, że nie mam żadnego doświadczenia z arystokracją?
– A twój szwagier, hrabia Macclesfield? – przypomniał Charles.
– Owszem, ale to rodzina. Nie muszę przed nim udawać. Nigdy nie byłam na żadnym londyńskim balu czy w salonie literackim ani też w żadnym innym miejscu, w jakim wy, nieroby, spędzacie czas w sezonie.
– Zignoruję twoją obraźliwą uwagę, która jest zupełnie nie na miejscu – oświadczył z nagłą pychą w głosie, jakiej Ellie zawsze spodziewała się po hrabim. – I posłuchaj, jesteś inteligentną kobietą, prawda? Jestem pewien, że zdołasz się nauczyć wszystkiego, czego będzie trzeba. Umiesz tańczyć?
– Oczywiście.
– Potrafisz prowadzić konwersację? – Machnął ręką. – Nie, nie musisz odpowiadać, ja już znam odpowiedź. Konwersujesz wręcz z przesadną łatwością. Doskonale poradzisz sobie w Londynie, Eleanor.
– Charles, zaczynasz mnie irytować ponad miarę.
Charles tylko skrzyżował ręce i czekał na dalszy ciąg, stwierdzając, że to bardzo męczące. Sporządził tę listę ponad miesiąc temu i z całą pewnością nigdy nie zamierzał jej omawiać z przyszłą żoną. Cóż, napisał nawet…
Nagle przypomniał siebie punkt piąty. Cała krew z twarzy nagle odpłynęła mu do stóp. Patrzył, jak Ellie pochyla się nad listą jakby w zwolnionym tempie, i usłyszał, jak czyta:
– Punkt piąty.
Charles nie miał czasu na zastanowienie. Wyskoczył z łóżka z krzykiem i skoczył na Ellie, przewracając ją na podłogę.
– Lista! – wrzasnął. – Oddaj mi tę listę!
– Co u diabła? – Ellie odpychała ręce Charlesa, starając się wywinąć z jego uścisku. – Puść mnie, ty łotrze!