– We własnej osobie – odpowiedział jej mąż. – Uosobienie zła. Nawet w kartach oszukuje.
– Co pan ma nadzieję osiągnąć? – zwróciła się Ellie do Cecila. Ujęła się pod boki z nadzieją, że Cecil nie zauważył, że zapomniał ją związać. – Przecież pan nie jest nawet następny w kolejce do spadku!
– On już zabił Phillipa – odparł Charles nieswoim głosem.
– Hrabino – warknął Cecil. – Pani niech siada, dopóki nie skończymy rozdania.
Ellie ze zdumienia aż otworzyła usta. Ten człowiek dalej zamierzał grać w karty? Przede wszystkim zaskoczona, bez pośpiechu usiadła na łóżku. Cecil wyłożył kartę, potem dał kartę Charlesowi i odwrócił ją, żeby Charles mógł zobaczyć, co to jest.
– Chcesz następną? – spytał Cecil. Charles kiwnął głową.
Ellie nie traciła czasu i próbowała zorientować się w sytuacji. Cecil najwyraźniej nie dostrzegał w niej żadnego zagrożenia, bo przecież nie kazał nawet jej związać. Oczywiście, cały czas trzymał w ręce pistolet, domyślała się, że użyje go bez wahania na jej najmniejszy fałszywy ruch. No i są jeszcze te dwa opryszki, które stoją w drzwiach z założonymi rękami i ze złością obserwują grę.
Ale, doprawdy, mężczyźni potrafią być takimi idiotami! Nigdy nie doceniają kobiet.
Ellie pochwyciła spojrzenie Charlesa, kiedy Cecil skupił się na kartach, i przesunęła wzrok w stronę okna, starając się dać mu do zrozumienia, że ściągnęła posiłki.
– Dlaczego gracie w karty? – spytała.
– Nudziło mi się – wyjaśnił Cecil. – Sprowadzenie pani tutaj trwało dłużej, niż się spodziewałem.
– A teraz musimy grać – wyjaśnił Charles – ponieważ on nie chce przerwać, dopóki wygrywam.
– Chyba mówiłeś, że on oszukuje?
– Bo tak jest. Ale nawet to mu nie wychodzi.
– Nie zareaguję na tę obraźliwą uwagę – powiedział Cecil -ponieważ i tak zamierzam cię zabić. Chcesz następną kartę?
– Czekam – odparł Charles.
Cecil odwrócił własne karty, a potem karty Charlesa.
– Do diabła! – zaklął.
– Znów wygrałem – oznajmił Charles z uśmiechem. Ellie zauważyła, że jeden z mężczyzn w drzwiach przewrócił oczami.
– Zobaczmy – zastanawiał się Charles – ile byś mi był teraz winien? Oczywiście, gdybyś pozostawił mnie przy życiu?
– Ale tak się nie stanie – syknął złośliwie Cecil, – I milcz, kiedy będę rozdawał.
– Czy nie możemy w końcu wziąć się do roboty? – zdenerwował się jeden ze strażników. – Płacisz nam pan tylko za jeden dzień!
– Zamknijcie się! – krzyknął Cecil, cały trzęsąc się ze złości. -Przecież ja gram!
– Nigdy w niczym mnie nie pokonał – wyjaśnił Charles strażnikowi. – Ani w grach, ani w polowaniu, w kartach i z kobietami. Mam wrażenie, że chciałby odnieść przynajmniej jeden sukces, zanim umrę.
Ellie przygryzła dolną wargę, zastanawiając się, w jaki sposób obrócić sytuację na swoją korzyść. Mogła próbować zastrzelić Cecila, wątpiła jednak, by udało jej się wyciągnąć pistolet, zanim strażnik ją obezwładni. Nigdy nie była zbyt silna. Już dawno przekonała się, że powinna polegać raczej na własnym rozumie niż na sile i zręczności.
Znów popatrzyła na strażników, najwyraźniej coraz bardziej rozzłoszczonych na Cecila. Zastanawiała się, ile mógł im zapłacić. Najpewniej sporo, skoro zgodzili się wziąć udział w takim nonsensie.
Ale ona mogła zapłacić im jeszcze więcej,
– Muszę wyjść! – krzyknęła głośno.
– Przestań! – nakazał Cecii, odwracając karty. – Do diabła!
– Znów wygrałem – roześmiał się Charles.
– Przestań tak mówić!
– Ale to prawda.
– Zamknij gębę! – Cecil jak szalony machał pistoletem w powietrzu.
Charles, Ellie i dwaj strażnicy schylili głowy, ale na szczęście żaden strzał nie padł. Jeden z opryszków mruknął pod adresem Cecila jakąś nieprzyjemną uwagę.
– Naprawdę muszę na chwilę wyjść – powtórzyła Ellie zbolałym głosem.
– Mówiłem ci, że masz wytrzymać!
Ellie otworzyła usta.
– Nie zwracaj się w taki sposób do mojej żony! – warknął Charles.
– Sir – odezwała się Ellie z nadzieją, że szczęście będzie jej sprzyjać. – Pan najwyraźniej nie ma żony, inaczej zdawałby sobie pan sprawę z tego, że kobiety pod pewnymi względami są bardziej hm… delikatne, i po prostu nie jestem w stanie uczynić tego, o co pan prosi.
– Raczej bym ją wypuścił – doradził Charles.
– Na miłość boską! – burknął Cecil. – Baxter, zabierz ją stąd, niech idzie!
Ellie zerwała się i wyszła za Baxterem. Kiedy tylko znaleźli się poza zasięgiem słuchu Cecila, Ellie spytała szeptem:
– Ile on wam płaci?
Baxter popatrzył na nią ze złością.
– Ile? – pytała uparcie Ellie. – Zapłacę wam podwójnie albo potrójnie.
Zerknął do tyłu na drzwi i krzyknął:- Pospiesz się, paniusiu! – Potem głową wskazał na frontowe drzwi, dając znak, że ma z nim wyjść na zewnątrz. Poszła za nim, szepcząc:
– Cecil to idiota! Założę się, że was oszuka po tym, jak nas zabijecie. Zaproponował wam podwójną stawkę za to, że porwiecie również mnie? Nie? To bardzo niesprawiedliwe!
– Masz rację – powiedział Baxter. – Powinien zapłacić dwa razy więcej. Ale obiecał pieniądze tylko za hrabiego.
– Dam ci pięćdziesiąt funtów, jeśli przejdziesz na moją stronę i pomożesz mi uwolnić hrabiego.
– A jeśli się nie zgodzę?
– To pozostaje ci tylko liczyć na to, że Cecil ci zapłaci. Ale z tego, co zauważyłam przy tym stoliku karcianym, przypuszczam, że wyjdziesz z gołą ręką.
– Dobra – zgodził się Baxter. – Ale najpierw muszę zobaczyć pieniądze.
– Nie mam ich przy sobie.
Widać było, że się rozzłościł.
– Nie spodziewałam się porwania – wyjaśniła Ellie czym prędzej. – Jak mogłam mieć przy sobie tak dużą sumę?
Baxter twardo na nią patrzył.
– Masz moje słowo – powiedziała Ellie.
– Zgoda. Ale jak mnie oszukasz, poderżnę ci gardło we śnie!
Ellie zadrżała. Nie miała wątpliwości, że mówił prawdę.
Uniosła rękę, dając umówiony wcześniej sygnał Leaveyowi i Helen, że wszystko w porządku. Nie widziała ich, ale przecież mieli gdzieś tu być. Na razie nie chciała, żeby atakowali Baxtera.
– Co robisz? – spytał Baxter.
– Nic, odgarniam tylko włosy z twarzy. Wiatr zawiał.
– Musimy wracać do środka.
– No tak. Cecil nie może nabrać podejrzeń. Ale co my zrobimy? – spytała. -Jaki jest plan?
– Nie mogę zrobić nic, dopóki nie porozmawiam z Rileyem, on musi wiedzieć, że przeszliśmy na drugą stronę. – Zmrużył oczy i spytał: – Jemu też dasz pięćdziesiąt funciaków, co nie?
– Oczywiście – odparła Ellie, domyślając się, że Riley to ten drugi opryszek przy drzwiach.
– Dobra. Pogadam z nim, jak się da, i coś wymyślimy.
– Tak, ale… – Ellie chciała powiedzieć, że muszą wymyślić jakiś plan, jakąś strategię, lecz Baxter już ciągnął ją do środka. Wepchnął ją do pokoiku, aż zatoczyła się na łóżko.
– Czuję się teraz o wiele lepiej – oznajmiła.
Cecil mruknął, że ani trochę go to nie obchodzi, za to Charles uważnie przyjrzał się żonie. Ellie posłała mu pospieszny uśmiech, a potem spojrzała na Baxtera, chcąc przypomnieć mu, że ma porozmawiać z Rileyem.
Ale Riley miał inny pomysł,
– Ja też muszę wyjść – oświadczył.
Ellie popatrzyła na Baxtera, lecz ten nie poszedł za swoim kolesiem. Może uznał, że to by wyglądało zbyt podejrzanie.
Po minucie lub dwóch usłyszeli jednak odgłosy jakiegoś strasznego zamieszania, dobiegające spoza chaty. Na równe nogi zerwali się wszyscy z wyjątkiem Charlesa, który był związany, i Baxtera, który już stał.