СЬЦЯПАН: Хоць, казаў той, абіртайму адваліў, але й зарабіў здорава.
МАРЫЛЯ: Ну й маладзец, маладзец ты!
СЬЦЯПАН: А як-жа ты?
МАРЫЛЯ: Я? Зарабіла даляраў трыццаць. Дый Таня прынесла трыццаць пяць. Заўтра таксама пайду. Місыс Морган прасіла, прыйшла ёй гаўза паклінаваць(12). (Падкраўшыся, яна выцягвае з мужавай кішэні кашалёк, адсоўваецца ад яго ды высыпае ў руку ўсе дробныя). Ого-го! А тут яшчэ колькі! Якраз мне на панчохі будзе!
СЬЦЯПАН (абдымае яе ззаду, намагаецца адабраць кашалёк із грашмі): Не чапай, давай назад, гэта мне на стрыткару(13) й на табаку трэба!
МАРЫЛЯ: Якую табаку? Ты-ж казаў, што курыць перастаў!
СЬЦЯПАН: Давай, кажу табе! Што за наглая баба, апошні цэнт забрала-бы!
МАРЫЛЯ (вырываецца ад мужа): На табе пяцьдзесят цэнтаў на стрыткару й кводру(14) на табаку...
СЬЦЯПАН: Што ты, баба!
(Чуваць зь левага боку стук у дзьверы. Усе прыслухоўваюцца).
ТАНЯ (зрываецца з канапы): Дэды, мама, мусіць Джоў ідзе, ідзіце ў кухню.
(Бацькі выходзяць праз правыя дзьверы).
ТАНЯ (да дзьвярэй): Come in, please.(15)
Таня, Мікола, Янка.
МІКОЛА І ЯНКА (уваходзячы): Добры вечар, Таня.
ТАНЯ: Добры вечар. How are you?(16) (У бок кухні): Мама, дэды, тут да вас людзі.
МІКОЛА (падыходзіць да дзяўчыны й стараецца ўзяць яе пад бародку): А можа да вас... Скуль-жа ты ведаеш да каго?
ТАНЯ (б'е Міколу па руцэ): Да мяне? Вы? Я сягоньня ня маю часу. (Сядае на канапу).
Тыя-ж, Сьцяпан і Марыля
СЬЦЯПАН І МАРЫЛЯ (уваходзяць з правага боку): - О-о-о! Добры вечар вам!
МІКОЛА І ЯНКА: Добры вечар (вітаюцца).
МАРЫЛЯ: Сядайце-ж. калі ласка.
СЬЦЯПАН: Так, сядайце.
МІКОЛА: Дзякуем, сядзелі.
(Сядае з другога канца канапы й пазірае на Таню, якая яшчэ гартае той-жа альбом. Марыля сядае пры стале, Сьцяпан - каля шуплядкі, што з грашмі, а Янка побач яго).
СЬЦЯПАН: І даўно-ж мы ня бачыліся. Хваліцеся, што-ж там у вас добранькага чуваць.
ЯНКА: А, дзякуй Богу, усё добра, ніякіх зьменаў. Як-жа вы пажываеце, спадар Пінкевіч? Бачу, толькі што з працы?
СЬЦЯПАН: Ды вось прыйшлося сягоньня абіртайму рабіць, дык во толькі што, казаў той, уваліўся. Ды хацеў цяпер пры памяці сказаць вам, што прозьвішча маё ўжо ня Пінкевіч, а Пінк, казаў той... Можа вы ня зналі?
МІКОЛА: Пінк? (паглядае то на бацькоў, то на Таню). Пінк? А як-жа то так?
СЬЦЯПАН: Дык мы во так урадзілі зьмяніць, ну й зьмянілі. Каб у гэтым чужым сьвеце лягчэй было, ведаеце... На суд мусіў, казаў той, ісьці, цэлы дзень працы страціць. Спэцыяльна так правялі і ў актах напісалі, што мы ўжо будзем Пінкі, а ня Пінкевічы.
ЯНКА: Вось яно як. Пінкі? Каб лягчэй было жыць, кажаце?
СЬЦЯПАН: Яно-ж таму й зрабілі, каб лягчэй. Канадыйцы будуць лёгка памятаць і ўсяк абзываць ды крывіць на ўсякія лады ня будуць. А так, казаў той, як Пінк... Пінк, ну дык ужо Пінк кожны знае. Бабы тут былі наваліліся на мяне, бо й дзяўчыне на працы трабал(17)... і... і... ну, адным словам гэтак тут выгадней, казаў той...
ЯНКА: Выгадней, кажаце... Ну, можа яно-ж сабе й так. Ну а як-жа вы жывеце, містар Пінк?
СЬЦЯПАН: От, казаў той, памаленьку. Абіртаймы робім. Я працую й Мэры ды Тоні, а Біл яшчэ ў школу ходзіць, але як стукне яму чатырнаццаць, то пойдзе і ён даляркі зарабляць. Тут, казаў той, навуку добра мець, але й без навукі абыйсьціся можна. Хто мае грошы, той і чалавек.
ЯНКА: Дык бяды, кажаце, вялікай няма...
СЬЦЯПАН: Ды бяда такая, што як не заробіш, дык і не пражывеш. Грошы гэтых ніяк не набярэшся, казаў той. Трэба гаўза моргіджы(18) выплачваць, тэксы(19) вунь яшчэ не плаціў, фрыдж(20), вошмашына(21) яшчэ ня выплачаныя, ды тут дзяўчына насядае, каб талявіжан(22) купіць; адным словам ледзь канцы з канцамі зьвязваем... даўгоў па вушы...
МІКОЛА: Так, спачатку цяжка, пакуь што нажывеш...
МАРЫЛЯ: Ну а як-жа вы? Жаніцца ня зьбіраецеся?
МІКОЛА (пазіраючы на Таню): Дзе-ж там жаніцца? Свае во дзеўкі нос завысака задзіраюць, а чужых ня хочацца. Дый з часам заўсёды неяк коратка.
МАРЫЛЯ: Часу няма? А што-ж вы робіце?
ЯНКА: Прабачце, што пераб'ю вам. Мы ненадоўга да вас забегліся, бо па справах ходзім і шмат каго яшчэ наведаць думаем. Вы, здаецца, атрымалі ад нас пісьмо ў справе зборкі ахвяраў на царкву й дом беларускі... (Марыля й Сьцяпан пазіраюць адзін на другога й Марыля ледзь заўважна ківае адмоўна галавой).