СЬЦЯПАМ: Так, ліст ваш атрымалі. Але я цяпер зусім нічога не магу даць, каб і хацеў. Можа пазьней... Грошы гэтых папершае, зусім няма. Робіш, робіш і ніяк усіх дзірак не заторкнеш. А, падругое, (махае рукой) кінулі-б вы ўжо тую Беларусь будаваць. Каму яна тутака ў Канадзе трэба?
МІКОЛА: Спадар Пінкевіч, прабачце містар Пінк, вы-ж Беларус і можа калі захочаце дамоў вярнуцца.
СЬЦЯПАН (з усхваляваньнем): Я? Вярнуцца? Куды? На тых пару акраў пяску, казаў той, ды ў лапцёх хадзіць, пану за паўтара пуда жыта цэлы дзень рабіць, казаў той? О, не! (Мікола і Янка многазначна пазіраюць адзін на аднаго).
ЯНКА (выцягвае зь кішэні лісту ахвярадаўцаў): Спадар Пінк, калі ня можаце больш, то ахвяруйце хоць пару даляраў, вось тут ліста... (Намагаецца падсунуць ліст і алавік).
СЬЦЯПАН (адпіхае лісту): Не, браток, не магу. Папершае каб меў грошы, то можа-б якога далярку... А, падругое, казаў той, на тую Беларусь, у тую бяду не паеду. Як прыгадаю, казаў той, дзяцюком быў... Прыду ноччу зь вечарынкі, а маці з пасьцелі да мяне: - Там на стале, Сьцяпан, настольнікам закрытая ў місцы зацірка, бяры еш! Я толькі бяруся за той настольнік, а вялікі, як бык, таракан толькі ж-ж-жжых! спад таго настольніка. Адхацелася й заціркі табе. Беларусь. Дамоў варочацца! Чаго? У смурод той? У бяду тую, казаў той?
МІКОЛА: Спадар Пінк, вы добра ведаеце чаму ўдома вы ня былі гаспадаром на сваей зямлі й што ўсю гэтую бяду й смурод, як вы кажаце, прынесьлі нам акупанты.
СЬЦЯПАН (голасна): Акупанты ці дурманты, хто там быў вінаваты - разьбірацца ня будзем. А на тую Беларусь вашу... (махае рукой).
ЯНКА: Як гэта, кажаце, вашу?
СЬЦЯПАН: Ну няхай сабе, казаў той, нашу... Адным словам не паеду назад і на дом нічога ня дам, каб і меў. Дзе тут нас ўсё набярэшся! Што гэтыя вашы арганізацыі робяць добрага для нас, што на іх вечна плаціць трэба, канца няма, казаў той?
ЯНКА: Што робяць? Сваім Беларусам памагаюць.
СЬЦЯПАН: От так! Памагаюць! Гэта то вы сказалі, што й куры будуць сьмяяцца. І мне некалі, называецца, памаглі: унь на фарму да нейкага чорта нямытага запрыторылі, што, казаў той, па шаснаццаць гадзінаў у дзень мусіў адкалачваць... (мацае сябе па кішэнях і зьвяртаецца да жонкі): Марыля, дзе мая табака? (Адчыняе шуплядку, у якой поўна грошы).
МАРЫЛЯ (маланкай зрываецца з крэсла і зь перапалохам стараецца закрыць шуплядку): А-а-х, стой! Што ты робіш? Кажу табе, тут няма тваей табакі!
ЯНКА (пабачыўшы поўную шуплядку грошай, з захапленьнем): Маткі мае! Столькі грошаў у сваім жыцьці ня бачыў! (Да Сьцяпана зь іроніяй): Містар Пінк, цяпер мне зусім ясна, якія вы бедныя і як вы канцы із канцамі зьвязываеце...
МАРЫЛЯ (тузаючы Сьцяпана за рукаво): Хадзі, Сьцяпан, ідзём вячэраць. Хадзі, Тоні.
ТАНЯ: Зараз прыйду, мама.
(Паглядаючы скоса на Янку й Міколу, бацькі выходзяць праз правыя дзьверы. Янка зьбліжаецца да левых дзьвярэй).
Таня, Мікола, Янка
ЯНКА: Хадзі, Мікола! Мусім пасьпяшыць яшчэ да іншых. Дарма мы тут час трацілі.
МІКОЛА (падыходзіць да Тані й намагаецца ўзяць яе за руку): Таня, давай пойдзем з табою заўтра на танцы.
ТАНЯ: Ну не чапай мяне. І я ўжо ня Таня, а Тоні.
МІКОЛА: Окэй, няхай сабе Тоні. То пойдзем заўтра на танцы дарлінг(23) Тоні?
ТАНЯ: Дарлінг? Які я табе дарлінг, Мікола Корч? (яна ўстае з канапы й прыбліжаецца да хлопца). Я ня была тваім дарлінгам і ня буду. Ха-ха-ха-ха! І ён яшчэ асьмеліўся мяне замуж прасіць. Ты знаеш, Мікола Корч, я маю лепшага хлопца, чым ты. Ён на інжынера вучыцца і ён мяне замуж возьме. Я буду лейды(24), а ня нейкая місіс Карчыха... Ха-ха-ха... карчыха...
ЯНКА: Мікола, хадзем!
МІКОЛА (зачырванеўшыся): Лейды? Ну ты-ж і падыходзіш на лейды... Пабачым. Ну хадзем, Янка.
(Выходзяць праз левыя дзьверы).
Таня адна
ТАНЯ (бярэ із століка люстэрка, прыглядаецца сабе ў ім, гладзіць валосы й гаворыць): Місіс Карчыха, ха-ха-ха! Жаніх знайшоўся такі. (Зь левага боку чуваць стук у дзьверы). - А Божа-ж мой, гэта-ж, пэўне, Джоў, а ў мяне тут такі непарадак... (Падсоўвае крэслы да стала, папраўляе канапу) - Камін, пліс.
Таня й Джоў
ДЖОЎ: Гээлоў, Тоні! (У яго вожыкам абстрыжаныя валосы, спартовы пінжак з рэклямамі сьпераду й ззаду, штаны з вузенькімі калошамі).