Ваўкі завылі непадалёк.
На асінах залопала лісце...
Але адшпіліць
Хоць адзін медалёк
Рукі не падняліся.
А ў змроку
Стары пугач галасіў,
Яхкаў вяпрук галодны.
I не было ў чалавека сіл
Цягнуць на сабе ўзнагароды.
Паклікаць людзей,
Ад бяды ўцячы
Не далі чалавеку
Рэгаліі.
I моўчкі ваўкі маладыя ўначы
Ягоны шкілет абглыдалі...
...Таго чалавека
Зусім не шкада.
Ды недзе ж
Ляжыць на выгодзе
Яшчэ не пусты
Той мяшок —
I бяда,
Калі яго нехта знойдзе...
1970
* * *
Каб было усё гучней і ўрачысцей,
Не тлуміся, рабі ўсё прасцей:
Пляц расквець, ды трыбуну начысці,
Ды пакліч ганаровых гасцей.
I пасля малаці сябе ў грудзі,
Не зважай, што ўсе ціхенька спяць,
Распінайся, як добра ў нас будзе
I праз год, і праз тры, і праз пяць.
Можа, дурань які і паверыць.
Толькі ты не хвалюйся дарма,
Бо не прыйдзе ніхто, каб праверыць,
З таго раю, якога няма.
1979
* * *
Яны здзяцінелі даўно.
Нібыта немаўляты тыя,
То круцяць пра сябе кіно,
То дзеляць Зоркі Залатыя.
I паміж іх —
Славуты самы,
Наш новаспечаны айцец
Махае ўзбуджана брывамі
I ўсё не можа узляцець.
1981
* * *
Сучасны свет бязлітасна старэе:
Хто з барадою,
Хто без барады —
Дзяды ў Кітаі,
I дзяды ў Карэі,
I ў нас, куды ні кінешся,
Дзяды.
Мітынгаваць усё яшчэ ахвочыя,
Хоць падпірае дыхаўку трыбух.
Абвіслі шчокі.
I патухлі вочы.
Але нястомна рвуцца да трыбун.
Бяссільнай зграяй збіліся з дарогі.
Рыпяць, як перасмяглыя драчы.
Памочнікі перастаўляюць ногі
I замяняюць сківіцы ўрачы.
Запоўнены трызненнямі і тлумам,
Свет з імі занудзіўся і азяб...
Калі ўжо аб жыцці не могуць думаць,
Пра смерць сваю падумалі хаця б.
Але няма для іх жыцця і смерці.
Іх сцяў адзін —
Уладу страціць —
Жах.
Трасуць галовамі —
I цэлы свет трасецца
I ўжо не хоча старасць паважаць.
1982
* * *
Якая гаспадарка не аслабне,
Як пакіруюць трэць стагоддзя ў ёй
Мікіта-кукурузнік,
Лёнька-бабнік
I Косця-пісар
З бандаю сваёй?!
1985
Разлукі чашу выпіў я да дна
* * *
Так ужо заведзена спрадвеку —
Можа, прымха,
Можа, Божы знак —
Толькі на Радзіме чалавеку
Ходзіцца і дыхаецца ўсмак.
I заўжды здаецца нават зверу
Найцяплейшай родная зямля.
Гэта ўсё я на сабе праверыў,
Даўшы па планеце кругаля.
Не прыжыўся я за акіянам,
Не прыняў замежны той рэжым
Як прыехаў я туды нязваным,
Так і з'ехаў я адтуль чужым.
Лёгка збыў красу чужуго тую
I пяшчотна да душы тулю
Ціхую, змарнелую матулю —
Родную, знябытую зямлю.
* * *
Як я рваўся дадому здалёк,
Каб пабачыць вясёлыя вочы,
Каб наслухацца полацкіх песень
I напіцца з палескіх крыніц!
А сустрэў
Горкі сум,
I няўцямлівы позірк сірочы,
I халодны адчай,
I зняважлівы смех чужаніц.
Не пазнаць родны край,
Дзе знаёмыя сцежкі і нівы,
Дзе аздобіла вокны
Налічнікаў тонкая вязь...
Колькі ж можна цярпець?
Колькі можна маўчаць палахліва?
Колькі можна ўсміхацца,
Калі цябе топчуць у гразь?
Хто за нас нашы хаты ачысціць
Ад хлуяу і бруду,
Хто за нас
Абароніць ад варвараў
Нашых багоў,
Калі грозна таўкуцца на плошчах
Тупыя прыблуды
I размахваюць
Чорнымі крыламі царскіх сцягоў?