А я стаяў між малітоўцаў
I зразумець ніяк не мог,
Чаму па-нашаму ні слоўца
У Мінску не гаворыць Бог?..
* * *
Забуду трывогі і стому,
Адкіну шаўкі і парчу,
Як вольная птушка,
Дадому
Праз тысячу вёрст палячу.
Аб вецер ламаючы крылы
Высільвацца буду туды,
Дзе родныя дрэмлюць магілы
I спяць чараты ля вады,
Дзе маці квяцістаю хусткай
Махае з грады маладой.
Абмыю сасмяглыя вусны
Салодкай крынічнай вадой.
Прысяду над плыткай ракою.
Пачую начных салаўёў.
I там я навек супакою
Знямоглае сэрца сваё.
* * *
Ноччу сёння зноў крычалі гусі,
Будзячы вярэдлівы ўспамін.
Ведаю,
Яны да Беларусі
Не дацягнуць свой крыклівы клін.
Толькі, можа, у смузе аблокаў
На хвіліну спыняцца яны
I разгледзяць хоць краёчкам вока
Берагі зялёныя Дзвіны.
Хай бы памаўчалі ў паднябессі
I, нібыта боскую расу,
На бары наддзвінскія атрэслі
З цёплых крылаў
Мой бяссонны сум.
* * *
Заморская вясна
Парасчыняла скарбы,
Рассыпала спаўна
Свае густыя фарбы.
Унізе і ўгары,
Як выдумка былая,
То жоўтае гарыць,
То белае палае.
Ды тыя фарбы штось
Душа не заўважае.
Чужая прыгажосць
Яна і ёсць чужая.
А ў сонны лес ідзеш —
Пралеска дагарае.
Някідкая,
Але ж
Такая дарагая.
Пераміргнуцца з ёй
Так проста і так добра:
То ж сон зямлі маёй,
Маёй журбы аздоба.
Прыгожая яна
Для сэрца і для вока,
Як даўняя вясна,
Што ад мяне далёка.
* * *
Над бясконцасцю акіяна
Цьмяна ўспыхвае зараніца.
Ад бяссонніцы акаяннай
Мне да раніцы не адбіцца.
Сярод скал бесхацінцам пахілым
Адзінота згубілася недзе.
Мне ж за выцвілым небасхілам
Ні бароў, ні сяброў не разгледзець.
Так далёка-далёка ад дому.
Б'ецца сэрца трывожна і гулка.
Настальгію сваю і стому
Я схаваў пад падушкай мулкай.
Дагарае апошняя знічка
На чужым раўнадушным небе.
А радзіма мяне не кліча.
Я радзіме, відаць, не патрэбен.
Што ж, ізноў, як сын нелюбімы,
Застануся з надзеяй і болем...
А мая дарагая радзіма
Мне патрэбна ўсё болей і болей.
* * *
Пад стук вагонных колаў,
Прымружу вочы ледзь,
Гучыць унукаў голас:
«Не трэба, дзед,
Не едзь».
Ён над вакзальным тлумам
Махае мне рукой,
Глядзіць з дарослым сумам
I светлаю тугой.
Не ўразумець адразу
Яму законаў лес —
Службовы абавязак,
Дзяржаўны інтарэс.
А я ў замежжы дальнім
Вяртаю ўсё назад
I позірк развітальны,
I просьбу як загад.
Калі ж адчай прыдушыць,—
Маленькі мой мядзведзь,
Ты мне шапні на вушка
Здалёку:
«Дзед, прыедзь!..»
* * *
Можа, за дзесятым небасхілам
Край дзіцячай радасці і ўцех.
Я б туды,
Каб меў такія сілы,
Птушкай пералётнай паляцеў.
Крылы ж мне адлегласцю звязалі.
I сярод бязадрасных размоў
Я жыву, нібыта на вакзале,
I чакаю цягніка дамоў.
Хай то будзе учарашні жорсткі
Ці імклівы сённяшні экспрэс,
Толькі б ён спыніўся каля вёскі,
Дзе рачулка чыстая і лес,
Дзе над студняй —
Журавель пахілы,
Залатыя пчолы —
Ля вулля,
Дзе на ўзгорку —
Родныя магілы,
А навокал —
Родная зямля.
* * *
У смугу акіянскую
Неба
Апускае вячэрні кумач...
Гэтак многа сказаць хацеў бы,
А не пішацца,
Хоць ты плач.
Як самотнікі па пустыні,
Разбрыліся словы ў нудзе.
Адбалелае сэрца стыне.
Утрапенне ў радок не ідзе.
Іншаземныя яркія дзівы
Не ўзрушаюць зусім мяне...
Вершы пішуцца на Радзіме.
Сэрца цешыцца на Дзвіне.