Я зноў заўважаю, што, калі я апранаўся, я хваляваўся куды болей, чым зараз, хоць цяперашнія акалічнасці і вымушаюць мяне на нейкае недарэчнае чаканне. Мяне нават апаноўвае злосць. Жыватворная злосць.
Але ніякага хмелю самаахвяравання. Я гатовы кусацца.
— Стралок, уцякаем ад іх?
— Уцякаем, пан капітан.
Выдатна.
— Дзютэртр… Дзютэртр…
— Пан капітан?
— Не… нічога.
— Што здарылася, пан капітан?
— Нічога… Мне падалося… Не, нічога…
Я ім нічога не скажу. Я не збіраюся жартаваць з іх. Калі я ўвайду ў штопар, яны гэта і самі зразумеюць. Яны і самі зразумеюць, што я іду ў штопар…
Дзіўна, што я абліваюся потам пры пяцідзесяціградусным марозе. Дзіўна. О! Цяпер я разумею, што адбываецца: я паволі трачу прытомнасць. Паволі-паволі…
Я бачу прыборную дошку. Я ўжо не бачу прыборнай дошкі. Рукі на штурвале слабнуць. Я нават не маю ўжо сілы гаварыць. Я трачу прытомнасць…
Мну пальцамі гумавую трубку. У нос б'е струмень, які нясе жыццё. Значыць, кісларод у парадку. Значыць… Ну, канечне. Я проста балван. Уся справа ў педалях. Я наваліўся на іх, як грузчык, як ламавік. На вышыні дзесяць тысяч метраў я паводжу сябе, як сілач у балагане. А кіслароду ж у мяне ў абрэз. Расходаваць яго трэба беражліва. Цяпер я расплачваюся за сваю оргію…
Маё дыханне вельмі частае. Сэрца стукае коратка і хутка. Яно — як кволы званочак. Я нічога не скажу свайму экіпажу… Калі я пайду ў штопар, яны паспеюць даведацца пра гэта! Я бачу прыборную дошку… Я ўжо не бачу прыборнай дошкі… Я абліваюся потам, і мне тужліва.
Жыццё спакваля вярнулася да мяне.
— Дзютэртр!..
— Пан капітан?
Мне хочацца расказаць яму пра ўсё, што адбылося.
— Я думаў, што…
Але я адмаўляюся ад свайго намеру. Словы зжыраюць зашмат кіслароду, я пачынаю задыхацца ўжо ад трох слоў. Я апрытомваю, але я ўсё яшчэ слабы, вельмі слабы…
— Што здарылася, пан капітан?
— Нічога… нічога…
— Пан капітан, вы сапраўды гаворыце нейкімі загадкамі!
Я гавару загадкамі. Але затое я жывы.
— Мы іх… пакінулі з носам!..
— Да пары да часу, пан капітан!
Да пары да часу: наперадзе — Арас.
Ну вось, некалькі хвілін таму я думаў, што ўжо не вярнуся, аднак я не выявіў у сабе таго спапяляльнага страху, ад якога, кажуць, сівеюць валасы. I я прыгадваю Сагона. Прыгадваю, што расказаў нам Сагон, калі два месяцы назад праз некалькі дзён пасля паветранага бою, у якім ён быў збіты ў французскай зоне, мы наведалі яго ў шпіталі. Што перажыў Сагон, калі знішчальнікі атачылі яго — быццам прыставілі яго да сцяны — і ён лічыў сябе на краі гібелі.
IX
Як зараз, бачу яго на шпітальным ложку. Калі Сагон скакаў з парашутам, ён зачапіўся за хваставое апярэнне, але нават не адчуў штуршка. Твар і рукі даволі моцна апалены, але агульны стан яго не выклікае вялікай трывогі. Ён расказвае нам пра гэтае здарэнне нетаропка, абыякавым голасам, нібы здае справаздачу пра выкананую работу.
— …Я сцяміў, што яны страляюць, калі ўбачыў вакол трасіруючыя кулі. Прыборная дошка разляцелася на друзачкі. Потым я заўважыў лёгкі дьмок, тоненькі такі дымочак! Аднекуль спераду. Я падумаў, што гэта… вы ведаеце, што там маецца злучальная трубка… Полымя было невялікае…
Сагон хмурыцца, натужвае сваю памяць. Яму здаецца, што нам важна ведаць, вялікае ці невялікае было полымя. Ён вагаецца:
— I ўсё-такі гэта было полымя… Тады я загадаў ім выскокваць…
Бо полымя за дзесяць секунд ператварае самалёт у паходню.
— Я адкрыў люк. Я не павінен быў рабіць гэтага. Полымя пацягнула ў кабіну… Мне стала трошкі не па сабе.
На вышыні сямі тысяч метраў паравозная топка выплёўвае вам проста ў жывот космы полымя, а вам трошкі не па сабе! Я не хачу грашыць супраць Сагона і не буду выхваляць ягоны гераізм ці ягоную сціпласць. Сагон не прызнаў бы за сабой ні гераізму, ні сціпласці. Ён сказаў бы: «Так, мне сапраўды стала трошкі не па сабе…» I ён, між іншым, яўна стараецца быць дакладным.
Да таго ж я перакананы, што поле дзеяння свядомасці вельмі абмежаванае. За адзін раз яно ахоплівае толькі адну праблему. Калі вы пусцілі ў ход кулакі і апанаваны стратэгіяй бою, вы не адчуваеце болю ад удараў. Калі я неяк пацярпеў аварыю на гідраплане і быў упэўнены, што тану, ледзяная вада здалася мне цёплай. Ці, дакладней, мая свядомасць не рэагавала на тэмпературу вады. Яна была заклапочана іншым. Тэмпература вады не пакінула ў маёй памяці ні следу. Так і свядомасць Сагона была завалодана тэхнікай скачка. Свет Сагона звузіўся да рукаяткі адкіднога люка, да колца парашута, якое ён ніяк не мог знайсці, да дэталей выратавання экіпажа. «Вы ўжо выскачылі?» Маўчанне. «Ёсць хто-небудзь на борце?» Маўчанне.