— Сярожа, я хачу, каб ты забраў Чарняша з нашага дома і... — жанчына сціснула запальнічку так моцна, што Сяргей Мірановіч занепакоіўся, як бы яна не выбухнула ў кулаку. — І ўтапіў ката!
Словы даліся Асі Швабінай нялёгка. Каб супакоіць нервы, яна запаліла.
— Нечаканая просьба!
— Канешне ж, ты можаш адмовіцца! — паспяшалася сказаць Ася Швабіна. — Але ў мяне няма больш блізкіх сяброў, каб звярнуцца да іх з падобнай просьбай! Быў бы бацька жывы...
— Андрэй?
— Андрэй проста пашле мяне падалей! Я даўно пераканалася ў тым, што Аліса яму не патрэбна. Везці да ветэрынара, каб ён усыпіў Чарняша, мне не хопіць духу!.. Я дам табе грошай, колькі скажаш! — вочы Асі Швабінай былі поўныя надзеі.
Сяргей Мірановіч не могяе разбурыць.
— Добра, я зраблю тое, пра што ты просіш! Грошай не трэба!
— Дзякуй, ты мяне ў каторы раз выратоўваеш! — Ася Швабіна кінулася да калегі на шыю і пацалавала ў шчаку. — Я набыла пераноску!
Сяргей Мірановіч падумаў пра тое, што пластыкавы кантэйнер будзе вельмі дарэчы — нягледзячы на набліжэнне ночы, народу на вуліцы хапала. Не цяжка ўявіць, якую рэакцыю выкліча прыстойна апрануты мужчына, які нясе за шкірку ката.
— Я дам табе рукавіцы і фартух!
— А яшчэ шлем з плексігласавым забралам!..
— Думаеш, Чарняш такі агрэсіўны?
— Ты не бачыў яго кіпцюроў — гэта сапраўдныя шаблі!
Сяргей Мірановіч не адказаў. У галаве чамусьці з'явіліся вобразы рыцара і дракона.
— Хутка Аліса засне. Спіць яна моцна — з гарматы не абудзіш!
На ступ ная га дзі на бы ла за ня та ча я ван нем і раз мо ва мі аб пра цы і на ды ходзячай сесіі. Ася Швабіна перыядычна адлучалася ў дзіцячы пакой.
— Можна пачынаць!.. Я так табе ўдзячная, Сярожа!
— Не кажы «дзякуй» за тое, чаго я не зрабіў! Сяргей Мірановіч надзеў фартух і сунуў рукі ў рукавіцы. Матэрыял быў тоўстым, але ці вытрымае ўкус, калі кот пачне супраціўляцца?
Ася Швабіна падала мужчыне пераноску.
У дзіцячым пакоі панавала паўцемра — начная свяцільня ў форме мышаня Мікі-Маўса давала занадта мала святла.
Уба чыў шы Сяр гея Мі ранові ча, кот вы гнуў ду гой спі ну, вы пус ціў кіп цю ры і злосна зашыпеў, агаліўшы доўгія вострыя іклы.
Сэрца Сяргея Мірановіча забілася хутчэй. Дацэнту падумалася: «Вочы жывой істоты не могуць мець такога насычанага памяранцава-чырвонага колеру!».
Кот саскочыў з ложка ў двух метрах ад Сяргея Мірановіча. Дацэнт уразіўся таму, наколькі Чарняш велізарны. Не кот, а сапраўдны тыгр!
Варта было зрабіць крок, як кот зашыпеў мацней і пачаў секчы пярэднімі лапамі паветра. Намёк больш чым недвухсэнсоўны.
«Толькі б дзяўчынка не прачнулася!», — Сяргей Мірановіч аблізнуў вусны і зняў пінжак, пасля чаго зрабіў яшчэ адзін крок да ката.
Вушы ката прыціснуліся да галавы, поўсць устала дыбам. Пакой запоўніла злоснае шыпенне.
Падобная на прывід дзяўчынка неспакойна варочалася ў ложку, ціха стагнала, але працягвала спаць.
«Я не аддам яе табе!» — чыталася ў вачах ката.
— Аліса табе не належыць! — ціха сказаў Сяргей Мірановіч, думаючы пра тое, што Ася Швабіна мела рацыю.
Хвост біў па падлозе. Кіпцюры ўпіліся ў дыван. Вочы ката гарэлі нянавісцю.
«Гэта ўсяго толькі кот!» — Сяргей Мірановіч набраў поўныя лёгкія паветра, зрабіў выдых і падступіў яшчэ на паўкрока.
Кот выскаліўся.
Сабраўшы волю ў кулак, Сяргей Мірановіч шпурнуў пінжак на ката і кінуўся ў атаку. Сутычка выйшла адчайнай і хуткабежнай. Атрымаўшаму некалькі глыбокіх драпін дацэнту ўсё ж удалося спавітаць ката і засунуць яго ў скрыню. Ад граху падалей Сяргей Мірановіч не стаў здымаць з ката пінжак.
Сяргей Мірановіч схапіў пераноску і зачыніў за сабой дзверы.
Разарваўшы пінжак, Чарняш пачаў біцца ў пераносцы і паласаваць кіпцюрамі пластык. Скрыня хадзіла ходырам.
— У цябе ўсе рукі ў крыві! — ахнула Ася Швабіна.
— Нічога!
— Раны трэба апрацаваць! — жанчына пацягнула Сяргея Мірановіча на кухню, дзе адразу ж кінулася да аптэчкі. — Не дапамаглі рукавіцы... Здымай фартух!
Ася Швабіна была засмучаная. Заліўшы рукі дацэнта перакісам вадароду, жан чы на за кле і ла дра пі ны плас ты рам і ска за ла:
— Пакажыся заўтра лекару!.. Твой пінжак!
— Я ўсё роўна збіраўся яго выкідаць! — кот ніяк не хацеў супакойвацца.
— Не кажы глупства — ты купіў яго ўсяго паўгода таму! Я куплю табе новы!.. І не думай пярэчыць!
Сяргей Мірановіч пацешыўся таму, што не забыўся дома пальчаткі. Вадзілася за ім такая звычка — пакідаць патрэбныя рэчы.
— Дзякуй, Сярожа!
— Быў рады дапамагчы! — дацэнт некалькі разоў энергічна страсянуў пераноску. Чарняш трохі астыў.