прадбачыць сон
час іншыцца
ўначы
ў насення вочы
* * *
палічаны спачатку
чалавек
насупраць частак
частае аблічча
* * *
у каменя імя
знікае замак
імгненні — вокны
раюся з травой
* * *
загойваюцца сны
ураздарож
сустрэчы вабяць
вострая самота
* * *
у садзе дрэвы
дзверы дзесьці
дзеці
шукаюць асалоду
звер услед
* * *
праз шкло павелічальнае
нябыт
глядзіць людзьмі
падобныя адбіткі
* * *
у смерці мера
свечка растае
старое веча
* * *
прадонне з крыку
ноч у дні —
крумкач
трымаецца ў руцэ
галінка лёсу
* * *
маўчанне
мучыць
меч
ерэтыкі
ратуюць веру
ад шчыта пачатак
ПУНКЦІРЫ
*
У вечаровым аўтобусе
чуваць урыўкі людскіх размоў...
Зрэшты, усе размовы
урыўкі чагосьці.
*
Кружацца ўвышыні буслы —
неўзабаве вырай.
Пазіраем на ix —
i паглядам адлюстраваным
бачым сябе.
*
Наведваюся ў мясціны,
дзе ўжо некалі быў,
і не ведаю, як растлумачыць
дрэвам, людзям, сабе самому,
што ўжо мяне двое,
i не ведаю, чым запоўніць
прагал паміж мною гэтым i тым.
*
Не сплю. Адліжна. Поле
туманіцца ў акне.
Міжчассе — ў наваколлі.
Міжчассе — ува мне.
*
Ты адчуваеш кроўна
душу сваіх патрэб.
А вагам усё роўна,
што — камень, а што — хлеб.
*
Нас рухае нямы
кругазварот нязморны.
У прадчассі плену, мы —
нібы. зярняты ў жорнах.
*
Сваёй дарозе мера —
спрабуй, здзяйсняй, вяршы!..
У будучыню дзверы
не ў часе, a ў душы.
*
Надакучыла хадзіць паводле сваёй хады,
надакучыла ездзіць паводле правіл
дарожнага pyzy,
надакучыла лётаць паводле законаў
аэрадынамікі...
Паклаўшыся на зямлю,
гляджу ў неба —
асвойваю думкаю неабсяжнасць.
*
Запалкі,
пакуль яны не гараць,
проста аскепкі дрэва...
Людзі падобныя на запалкі:
калі не гараць — утульваюцца ў бяспеку,
калі гараць — адтульваюцца для свабоды.
*
Нікога,
хто ў гэты свет прыходзіць,
не абыходзіць доля:
атрымліваюць усе без вынятку
два найвялікшыя падарункі —
жыццё i смерць.
*
Спасцігаю i слова, I справу,
але ўсім жыццём даводзіцца спасцігаць,
што свет, які ты намерваешся здабыць,
ты ўжо здабыў i так —
самім з'яўленнем на свет.
*
Чалавек i правы, i левы —
дзве істоты,
дзве палавіны...
Ён яшчэ мусіць сабою стаць,
становячыся ўсім светам.
*
Карэнне i лісцё.
Бальшак жыцця зямнога.
Цябе сустрэне Усе,
праводзіць Анічога.
*
Згадзіўся,
змоўк,
прывык—
абуты i адзеты...
А патаемны крык
цябе шукае:
дзе ты?!.
*
I выпітая чаша,
i ясны дзень пагас,
i зноў набыткі нашы.
не па-за намі —
ў нас.
*
Час паскараецца,
час набывае ўсё большы разгон,
каб вырвацца
з-пад прыцягнення таго,
што ўжо адбылося.
*
Як стары мудры вуж
шукае вузкае выйсце,
каб скінуць старую скуру —
так i я патаемнай вужовай натурай
шукаю сабе перашкоды,
хаця i пярэчыць гэтаму розум.
На той палявой дарозе,
па якой мне хадзілася легка,
павырасталі горы,
паўтвараліся прорвы....
I гэта з маіх слядоў.