*
Выбег на сцежку
няўрьшслівы дзьмухавец
i разгубіўся:
што будзе?!
*
Адной палавінай жыцця набываю,
другою — трачу:
раскрыжаваны
ў самім сабе.
*
Хіба іду зямлёй?!.
Іду сабой —
бесперастанна сцелючы nad ногі
свой цень,
свае намеры,
свае мэты.
*
Аблётваюць буслы зямлю кругамі,
каб увабраць яе ў сябе дарэшты
i скіравацца,
вольнымі ўжо,
ў вырай.
*
Звечарэла.
Зайшло чырвонае сонца,
выйшаў чырвоны месяц.
Блукаю па вуліцах.
Восень блізка.
*
Дом знеслі.
Застаўся сад.
Як пастарэлі адразу дрэв
*
Людзі
глядзяць у будучыню,
мінулае —
на людзей.
*
Нізкае шэрае неба.
Цяжка стаяць пад ім
дрэвам i людзям.
Аднак ухіляцца нельга —
каб іншым не стала
яшчэ цяжэй.
*
У лесе пахмурым
бярозы, —
белыя паланянкі.
Такія недасканалыя,
у немачах i супярэчнасцях,
мы, як імглісты золак,
мінаем
i не шкадуем пра гэта...
З нас нараджаецца дзень.
*
Маленства:
nad шэраю глебаю
жоўты пясок —
радовішча залатое.
*
Ёсць лепшыя за мяне,
ёсць горшыя,
але сам я
ні лепшы, ні горшы —
адзіны,
угледзьцеся...—
чалавек
моўчкі кажа людзям.
*
Вулічныя ліхтары —
начныя сонцы:
на трату ары. ляжыць нерухома
той самы цень
на тым самым месцы.
*
Каб зразумець сябе —
думка
дзеліцца на дзве часткі:
адна становіцца паляўнічым,
другая — уцекачом
i спасцігаецца,
калі гіне.
*
У горадзе шэрых шматпавярховых дамоў
як найвялікшае дзіва
я рантам убачыў
барвовы. акраец сонца.
*
Стаю перад кніжнай паліцай,
гляджу, не чапаючы ix, на кнігі —
чытаю сваю душу.
*
Бабуля з nad'езда:
усё цяжэй ёй спускацца па лесвіцы,
усё цяжэй падымацца,
усё цяжэй заставацца дома.
*
Той абруч,
якім сашчапілі дрэва,
што раскалолася ад цяжару ўраджаю,
увайшоў у сярэдзіну дрэва,
карой зацягнуўся,
стаў дрэвам самім.
*
Марафон:
людзі бягуць
навыперадкі
ca сваім целам.
*
Мы абышлі ўсю зямлю —
i вярнуліся на ранейшае месца:
жаўцее лісце на дрэвах,
да неба ўздымаюцца птушкі,
i невядомай дарогаю час
ідзе, не сыходзячы з месца.
*
Хаваецца сонца —
наш дсш супольны.
Нібы ў дамавіны, нанач
замкнёмся ў свае дамы.
*
Сяджу над яблыняй,
яблыкамі паабчаплянай.
Гутару з часам
на мове часу.
*
Адчыняю паштовую скрынку:
газета, часопіс, ліст...—
усё, што было i раней шмат разоў.
А кожны раз
чакаецца незвычайнае — вестка.
*
Напярэдадні Новага года
шлём свае віншаванні-зычэнні небу,
а яно — ўсёй зямлі.
Сняжынкі,
*
Скончыліся пытанні —
i не насталі адказы.
Жыву між адным краем часу
i між другім —
бяскрайні.
*
Дрэва:
крывыя галіны,
крылатае лісце,
скрытыя карані.
*
У вёсцы прадзедаў:
пазіраю на хмары —
бачу людзей.
*
Пад шэрым небам
між шэрых палёў —
зялёны агонь надзеі:
палетак руні.
*
Калі прыходжу на раздарожжа
i чытаю на камені
надпісы-перасцярогі —
разумею,
што чалавеку нічога не застаецца,
як, зрэшты, выбраць
тую дарогу, якая яго спакон веку чакае,—
дарогу ўгору.