АДГЭТУЛЬ
Крэсліць вакол мяне доля свае заклёны- кругі.
Груган сядзіць на вяршаліне дуба.
Складаюцца зоркі ў знакі нераспазнанай карты.
Аспрэчвае мэта, што ёсць.
Сны зберагаюць, што трачу.
Ці самы апошні круг — небакрай?
За мною, удалечыні, зноў зелянеюць лясы, зноў палавее жыта, зноў белымі, сінімі, жоўтымі кветкамі ўпрыгожваюцца лугі...
Але не магу я вярнуцца туды, дзе ўжо быў,— проці сваіх слядоў,
i не магу затрымацца тут, дзе знаходжуся сёння.
Мая прастора — мяжа.
Мой час — вастрыё.
Мой шлях — шлях агню: адгэтуль.
ПАРОГ
Парог урос у зямлю, струхлеў...
Я б'ю па парозе нагою — з яго сыплецца парахня.
Але гэткі ён толькі зверху, далей ён трывалы, далей ён моцны — i шашаль яго не стачыў, i цвіль яго не збуцвіла,
— О, яму безліч гадоў,— кажа брат.— I высечаны ён з дрэва, якога цяпер няма ўжо,— ca шчырага дрэва, i высечаны людзьмі, якіх гэтаксама няма...
Мы не ўваходзім у хату: у ёй жылі нашы дзяды, у ёй жылі прадзеды нашы, а мы стаім на парозе, на шчырым парозе, i адчуваем, што мы гэтаксама парог, да якога — няма нас, i пасля якога — няма...
Ёсць месца ў набытку i месца ў страты.
Дзе растлумачыцца чалавеку, хто ён такі?
Хаты чакаюць, што вернуцца людзі.
Пыл ацярушваецца на парозе.
Калі мы са светам — мы супраць свету,
калі мы з прыродай — мы супраць прыроды,
калі мы з родам — мы супраць роду...
Мінулае тоіцца ў змроку, будучыня — у светлыні.
МЫ, ЛЮДЗІ
На даляглядзе, у самым канцы пакручастай доўгай дарогі,— сонца,
а на дарозе, ва ўсю яе даўжыню,— мы, людзі...
Калі мы лічым адно аднаго па пальцах — нас шмат,
калі мы лічым адно аднаго па душах — нас мала:
нам яшчэ трэба ўбачыць у іншых сябе, у сабе — нябёсы, у нябёсах — сонца, a ў сонцы — сонцалюдзей.
Спыніўшыся на дарозе, адны з нас будуюць на ёй жытло. Мы ўжо знайшлі,— яны кажуць,— месца сваё пад сонцам.
Другія, збаяўшыся, што ix у канцы не стане, падаюцца назад, ва ўсё большы цень.
Трэція, аддаўшы дарозе, што ix затрымлівала i цямніла, уваходзяць, быццам у браму новага свету, у сонца, i самі становяцца сонцам, i ў людзях зямлі прадбачаць сонцалюдзей.
АДЛЮСТРАВАННІ
Па засяроджаных кольцах пня стану гадаць пра леты, якія сплылі, пра зімы, якія расталі, а па люстэрках — пра тое, хто я...
Усё, што з люстэркаў ідзе да мяне на- сустрач, прыходзіць насупраць,
усё, што знаходзіцца праваруч, апынаецца леваруч,
i тое, што ёсць адно, становіцца тым, наго шмат.
Увасабляюся — у люстэрках, мяняюся — у люстэрках, распознаю па люстэрках, дзе праўда, дзе крыўда,
дзе цемра, а дзе святло...
Цемра — найбольшае адасабленне: у ёй нічога няма.
Святло — найбольшае ўвасабленне: у ім ёсць усё.
Я сустракаю ў люстэрках знаёмых i незнаемых людзей, я сустракаю ў люстэрках птушак, вужак, жывёлін, я сустракаю ў люстэрках нажы i ружы —
i ўсе яны маюць штось да мяне.
— Ты яшчэ ані разу не бачыў сябе,— запэўніваюць яны.— Заўсёды i ўсюды ты бачыш адно толькі нас — свае шматаблічныя адлюстраванні...
Няўжо без люстэркаў думка не ведае, што падумаць, позірк — куды паглядзець, дарога — куды падацца, жыццё — як жыць?!.
Некалі, вырваўшыся ў наступнасць, туды, дзе мяне няма, убачу далёкую постаць, якая блукае сярод люстэркаў i намагаецца ў адлюстраваннях кагосьці знайсці.