ГОСЦІ
Госці прыйшлі ў мой дом.
Пытаюся, што ім трэба.
Адказваюць госці: мы хочам узяць свой скарб.
Пытаюся, хто яны.
Адказваюць госці: гаспадары.
Відаць, памыліліся госці i забрылі не ў той дом. Я жыву тут ад нараджэння i ведаю ўсё да апошняй драбніцы: вунь — столь, вунь — падлога, вунь — рэчы, бо ўсё, што ні ёсць тут,— яно мае.
Ды госці ўзрываюць маснічыны — i дастаюць з-пад ix куфар,
вымаюць пару цаглін ca сцяны — i ўжо трымаюць шкатулку ў руках,
лезуць пад столь — i выцягваюць з нейкай шчыліны нейкі скрутак...
I вось я стаю ў сваім доме — госць.
РЭЧЫ
Раскопваюць гарадзішча.
Выкопваюць рэчы.
Вось рэч-рука, вось рэч-нага, вось рэч-моц, вось рэч-улада...
Рэчы — апошняе цела людзей, яков жыве найдаўжэй.
За рэчы трымаюся, аб рэчы абапіраюся, атрымліваю ў спадчыну рэчы...
Рэчамі мераецца мой час, акрэсліваецца мая прастора, без іх я губляюся, без ix я знікаю, без ix я нічога не значу сам.
На торжышчы, дзе ўсё набываецца i прадаецца, пытаюся ў рэчаў, як ix завуць.
Яны, называюць мае імёны.
ЗАЦЬМЕННЕ
Прыставіўшы да вачэй замглёныя шкліны, людзі глядзяць угору: цяпер яны бачаць, як сонца ззяе i як зацьміцца сонца...
Што, дрэва, што, камень, што, воблака — няўжо мы бачым вас толькі таму, што i вы ў зацьменні?!.
А чыстыя сутнасці свету для нас яшчэ ўсё застаюцца закрытым!?!.
I мы ні разу ні з чым яшчэ не былі самнасам?!.
...За вёскаю — рэчка, за рэчкаю — горка, за горкаю — поле, на полі — камень, а на тым камені-валуне стаіць-зіхаціць залатая карона...
Ды варта мне толькі зірнуць на яе сваімі вачыма — усё прападае...
Бачу праз перашкоду.
Думаю праз перашкоду.
Праз перашкоду жыву.
I стала сонца зямлёй.
I стала зацьменне целам.
КРАТЫ
Як здрадлівы лёд, пад намі правальваецца зямля,
самі сабою зрушваюцца са сваіх месцаў нашы бажніцы, астрогі, музеі, крамы...
— Не трэба звяртаць на ўсё гэта ўвагі,— нам раяць аднекуль зверху,— гэта капаюць краты свае норы, усяго-наўсяго краты...
Мы i так не звяртаем даўно ўжо на шмат што ўвагі,
нават на тое, што мы ўжо не надта i мы,
што мы падкапаны ў саміх сваіх думках, учынках, словах,
што — невядома кім — ашуканы, што — невядома як — страцілі грунт...
Мы чуем спаднізу штуршкі — быццам там, пад зямлёй, устае на ногі палонны волат,
адною сваёю часткай палохаемся, i радуемся — другой,
адважваемся i марудзім, чакаем i вырашаем, як быць, што цяпер нам рабіць усё-ткі:
ці слухаць не тое, што чуем, бачыць не тое, што бачым, казаць не тое, што разумеем,
ці напярэймы кратам капаць пад сабой — разам з імі — зямлю.
ПАЛЁТ СТРАЛЫ
Напружваецца цеціва: паўакружнасць лука ўраўнаважваецца паўакружнасцю цецівы.
Упарцься, лук!
Супрацьдзейнічай, цеціва!
Вы ўтрымліваеце ў сабе звышвыйсце: палёт стралы.
Я ў хаты ўваходзіў i з хат выходзіў, уваходзіў у гарады i выходзіў з ix — i ўсё адно апынаўся то ў паўакружнасці дня, то ў паўакружнасці ночы, самім сваім існаваннем дзелячы свет надвое i з'ядноўваючы ў адно.
Пакуль я жыву, я абкружаны небакраем,
пакуль я жыву, не магу дасягнуць небакраю:
ён — там, дзе спынюся,
ён — там, дзе ўпаду.
Жыццё ідзе кругам, вяртаючыся да пачатку,
смерць — нацянькі.
I ляціць нацянькі страла, вынікаючы безупынна з сябе самое, вызваляючыся ад сябе самое, каб зрэшты зрабіцца палётам самім.
ЗАВЕЯ
У завеі — зямля, у завеі — дрэвы, людзі, якія жылі i якія яшчэ не жылі,у завеі,
i я таксама ў завеі...
Дзе яно, мінулае?!.
Дзе яна, будучыня?!.
Дзе яно, сёння?!.
Болей няма на каго наракаць,
болей няма каму дзякаваць — за ўсё што давалася i адымалася, радавала засмучала,
i болей няма каму ведаць, які я добры альбо благі, брыдкі альбо пры гожы, стары альбо малады...