Адступіў ад мяне белы свет, абсту піла мяне белае беспрасвецце.
KAPOHA
Уранні карона знайшлася, a ўдзень яе ўкралі.
Яна была залатая — i злыя суседзі зайздросцілі нашай хаце: за што ім даецца гэткае шчасце — яны такія ж, як мы.
Маўчаць платы i вароты.
Перамяшчаюцца ўпотай цені.
Бацькі не знаходзяць ад роспачы месца: i хто мог падумаць, што за каронай сочаць. .
Я пералажу праз плот у суседскі, зарослы травой, падворак, дзе жылі калісьці брат i сястра.
Былі б яны сёння тут — я расказаў бы ім пра сваё няшчасце, якое магло стаць шчасцем,
я расказаў бы ім пра карону, якую не ўпільнаваў.
Але падворак глухі: няма ні сястры, ні брата.
Дзесьці, дзе зараз яны жывуць, таксама няма i мяне для ix.
Брат мае сястру, сястра мае брата, а я маю тое, кім ёсць.
Аўжо гукаюць-шукаюць мяне бацькі па сядзібе нашай.
«Знайшлася ў другі раз карона,— кажуць яны.— Тая была залатая, а гэтая модная, але ўсё роўна карона, i зноў на тым самым месцы — у лебядзе... Золата ўкрасці зладзеі ўкралі, a ўкрасці карону саму не здолелі: вось яна...»
* * *
Што прымушае нас незаўважна пераходзіць з гадзіны ў гадзіну, з дня ў дзень, з года ў год i не дазваляе спыніцца?
Рэчка цячэ — i знаходзіць дарогу да мора,
дрэва расце, урастаючы ў час i прастору,
i адкрывае ў сабе, жывучы, чалавек неабсяжнасць, дзе свеціць новае сонца i новы сэнс.
Нешта глядзіць на мяне маімі вачамі,
слухае, што я кажу, маім слыхам,
думае пра жыццё маёй думкай...
А на драўляным парозе сядзіць нядужы стары чалавек, яму ўжо цяжка выходзіць з хаты i ў хату вяртацца — цела ўвабрала ў сябе свой шлях i стала само парогам: што чалавеку дапамагае, урэшце, пераступіць i праз тэты парог?!.
Паспелі зярняты — i адшукалі глебу, a паспявалі — туліліся да сцябліны.
Крычу — адгукаецца рэха.
Маўчу — адгукаецца ціша.
Заходзіць сонца ў мой сон.
I час, як рэльеф невядомай мясціны, сведчыць, дзе ёсць мы i дзе нас няма.
МАЛАНКА
Тады, калі я ўвайшоў у бажніцу i, зачыніўшы дзверы, стаў гутарыць з небам, з неба раптоўна ўпала маланка i раскалола бажніцу надвое.
Людзі, якія прыйшлі на світанні, адбудавалі з адной яе палавіны бажніцу світання,
a людзі, якія прыйшлі на змярканні, адбудавалі з другой палавіны бажніцу змяркання.
— Хадзі да нас,— заклікаюць мяне адны,— гэта жтвая бажніца: ты зноў тут зможаш казаць свае словы да неба...
— Хадзі да нас,— пераймаюць мяне другія,— гэта твая бажніца: ты зноўку тут зможаш слухаць, што кажа неба...
А я ўсё стаю на тым самым месцы,
здранцвелы,
уражаны,
праяснёны,
не маючы мовы, каб гаварыць,—
з маланкаю ў сэрцы.
СНЕГ
Такое маўчанне ў снезе,
такая далеч,
такая бель —
што замірае душа: не ўмее яна яшчэ быць такой.
Шастае шорсткая асака.
Сінеюць самотныя лозы.
У вёсцы запальваюцца агні.
У снега позірк маіх надзей,
у снега маіх летуценняў голас.
Снег, ты з бясконцасці? ты з дасканаласці? ты са скону?
Усё, што буяла, цвіло, красавала, усё, што стала мінулым, усё, што стала ўспамінам, усё, што вярнуцца назад не можа,— вярнулася ў белы снег.
У наваколлі яшчэ адно наваколле,
у адвячорку яшчэ адзін адвячорак,
у долі яшчэ адна доля:
снег.
Свет спавядаецца перад снегам. Кранаю далонню снег.
УЗБОЧЧА
Побач ca мною, мяняючыся на вачах, вандруе мая пракаветная вотчына: ўзбочча.
— Хто ты такі? — дапытваецца ў ча- лавека сфінкс.
Адказваюць за чалавека гадзіннікі, вагі, календары, слупы,
адказваюць маленькія сонцы, месяцы, зоркі — узнагароды,
адказваюць могілкі — край узбочча, а сам чалавек маўчыць.
Няма ўнутры слова — слова,
няма ўнутры думкі — думкі,
няма ўнутры часу — часу,
няма ўнутры лесу — лёсу,
няма ўнутры смерці — смерці,
i чалавека ўнутры чалавека няма.
Сам сабе вагі i тое, што ўзважваецца na вагах, сам сабе мера i тое, што вымя- раецца ёй, па лазерным зорным промні ўзыходжу да зоркі i ўзнагародаю маю кожны наступны крок.